Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Η Εθνική, το τουρνουά Ακρόπολις και η εξάπλωση του μπάσκετ

_
Η Εθνική μας ρίχνεται στη μάχη του Ευρωπαϊκού στις 31 Αυγούστου στην μπασκετοχώρα Λιθουανία και φαίνεται πως έχει κερδίσει κιόλας μετάλλιο. Δεν έχει σημασία το χρώμα του ούτε καν αν θα το καταφέρουμε στο Ευρωπαϊκό. Το γεγονός και μόνο ότι θεράπευσε τις πληγές των απουσιών της σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και στάθηκε τόσο δυνατή μέχρι στιγμής είναι από μόνο του αρκετό. Κι ακόμα, δίχως να την συνοδεύουν γκρίνιες και δικαιολογίες. Κι ας έλεγε ο Στιβ Γιατζόγλου πως το να νικάς σε φιλικούς αγώνες είναι σαν να φιλάς την .. αδερφή σου και νομίζεις πως φιλάς τη .. φιλενάδα σου ..

Επιπλέον, η νέα Εθνική δημιουργεί ένα άλλο τρόπο σκέψης. Ότι δηλαδή δεν είναι δυνατό κάθε χρόνο να σηκώνουν το κουπί οι ίδιοι και οι ίδιοι και ότι η ανανέωση έρχεται και μέσα από δυσκολότερες συνθήκες. Υπό αυτή την έννοια, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς ή ο Σοφοκλής ίσως να μας έκαναν και καλό με την απουσία τους. Να που και στο μπάσκετ, η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες: να δούμε πόσο μεγάλες θα αποδειχθούν αυτές.


Μέσα από την ανανέωση προσώπων, δίνεται και η ευκαιρία σε παίκτες, πράγματι παραμελημένους, να δείξουν αυτό που μπορούν (π.χ. Βασιλειάδης) ή και σε ταλέντα που τόσα μας έλεγαν (Παπανικολάου, Σλούκας) να αποδείξουν αν είναι στα αλήθεια σούπερ όπως μας διατράνωναν ή απλά υπερεκτιμημένοι έφηβοι της ομοσπονδίας και των μίντια. Η ανανέωση είναι εξόχως σημαντική γιατί μην λησμονούμε ότι στην πορεία της Εθνικής, με την λογική της επετηρίδας πολλών που αγωνίζονταν (στο όνομα της αυταπάρνησης και της προσφοράς τους) κάποια ταλέντα περίπου χάθηκαν (π.χ. παίκτες που ‘ξενέρωσαν’ όπως ο Κορωνιός παλιά, ο Διαμαντόπουλος, μάλλον ο Μαυροκεφαλίδης σήμερα κλπ).

Το επερχόμενο τουρνουά Ακρόπολις είναι το πιο δημοφιλές στην Ελλάδα για εικοσιπέντε χρόνια. Είναι ευκαιρία να δεις μπάσκετ από την Εθνική μας, κατά κανόνα από την τηλεόραση, όντας διψασμένος από την αθλητική ‘ανομβρία’ του καλοκαιριού. Όμως εμάς το τουρνουά αυτό δεν μας αρέσει μιας και τα μειονεκτήματα προϊόντος του χρόνου είναι περισσότερα:

- Οι αντίπαλοι είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της Εθνικής για να διαφημίζεται με πρωτιές ο Βασιλακόπουλος και η ομοσπονδία που διοικεί.
- Σπανιότατα είδαμε μία καλύτερη ομάδα κράχτη για τον κόσμο στο τουρνουά.
- Οι αγώνες γίνονται καθημερινές, κάτι αρκετά δύσκολο για να πάει κανείς στο γήπεδο.
- Είναι το μοναδικό ουσιαστικά τουρνουά και που γίνεται πάντοτε στην Αθήνα, την ίδια στιγμή που η υπόλοιπη Ελλάδα έχει να δει χρόνια την Εθνική να αγωνίζεται από κοντά.
- Οι μισοάδειες (ή και μισογεμάτες) κερκίδες στο αχανές ΟΑΚΑ των δεκαεννέα χιλιάδων θεατών μαζί με την τηλεοπτική κάλυψη, δεν κάνουν καλό στην δημοφιλία του μπάσκετ. Ειδικά οι αγώνες των άλλων ομάδων στην τι-βι είναι αποκαρδιωτικοί.


Με αυτά και με αυτά, με την περιφέρεια που διψάει για μπάσκετ και που θα γέμιζε άνετα γήπεδα πέντε-έξι χιλιάδων να αγνοείται επιδεικτικά, το μπάσκετ μας δυστυχώς συρρικνώνεται. Ρωτήστε τους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τους Γερμανούς να μας πουν για το πού δίνουν τουρνουά προετοιμασίας και σε ποιες πόλεις.

Η λύση; Πολύ απλή. Το λεγόμενο τουρνουά Ακρόπολις ή όποιο άλλο σπουδαίο τουρνουά οργανωθεί, να γίνεται κυκλικά σε διάφορες μπασκετικές μητροπόλεις (της Αθήνας συμπεριλαμβανομένης). Αν όχι, τουλάχιστον να υπάρχει ένα ακόμα μεγάλο τουρνουά σε μεγάλη μητρόπολη του μπάσκετ (π.χ. Θεσσαλονίκη, Πάτρα), με σπουδαίους αντιπάλους και διαφήμιση. Είναι αδιανόητο ας πούμε η Πάτρα να έχει να δει ζωντανό αγώνα της Εθνικής από το 1999-2000 όταν έπαιξε με την Τσεχία στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού.

Ας ευχηθούμε καλή επιτυχία στην Εθνική μας ομάδα. Και τελευταία να τερματίσει εμείς το ίδιο θα την υποστηρίζουμε - για να μην πούμε παραπάνω γιατί μας αρέσουνε τα δύσκολα. Κάτι τέτοιο βέβαια είναι αδύνατο για τον καταξιωμένο προπονητή μας Ηλία Ζούρο που μεθοδικά εργάζεται για τη νέα εποχή της Εθνικής ώστε η μετάβαση σε αυτή να είναι όσο το δυνατόν πιο ομαλή, με ελάχιστες έως καθόλου απουσίες από τις ετήσιες διεθνείς διοργανώσεις στο καλεντάρι της FIBA.
_

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Η μεταγραφή του Μαυροκεφαλίδη και η αποχώρησή του από την Εθνική

_
Το θέματα της αποχώρησης το Λουκά Μαυροκεφαλίδη από τον Ολυμπιακό και κυρίως την Εθνική συζητήθηκαν πολύ. Και κυρίως με αρνητικό τρόπο για τον παίκτη. Αυτό βέβαια δεν ξενίζει μιας και οι περισσότεροι υπερασπίζονται τα συμφέροντα των ομάδων που καλύπτουν το ρεπορτάζ. Πολλά άρθρα που διαβάσαμε, θαρρείς πως είναι ανακοινώσεις εκπροσώπων τύπου του Ολυμπιακού ή της Εθνικής όσο κι αν προσπαθούν να καλύψουν τις απόψεις τους και να τις παρουσιάσουν σαν ουδέτερες. Αν προσθέσουμε και τον άψογο χαρακτήρα, μαζί με την χαμηλών τόνων συμπεριφορά του παίκτη, κάτι τέτοιο θεωρείται από υπερβολικό έως άδικο και οι συγκεκριμένες απόψεις εναντίον του παίκτη, μονομερείς κριτικές - χωρίς πειστικά επιχειρήματα. Οι σημαντικότερες αιτίες φαίνονται παρακάτω – έτσι, για να παρουσιάζεται και η άλλη άποψη, που μάλλον είναι και η βασική αλήθεια:

1. Ο Μαυροκεφαλίδης θα πάρει 2,4 εκατομμύρια στη Ρωσία γα δύο χρόνια συμβόλαιο σε σύγκριση με τα 1,5 του Ολυμπιακού αν ίσχυε η προσφορά του. Δηλαδή 60% παραπάνω, Δεν υπάρχει σύγκριση. Επιπλέον η προσέγγιση του Ζντοβτς έδειξε πως τον υπολογίζει για ηγέτη στη νέα του ομάδα.
2. Ο ρομαντισμός όπως λέει και ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, χρειάζεται. Αλλά μόνο αφελείς αναγνώστες θα πιστέψουν ότι ρομαντισμός είναι να δεχθείς 60% λιγότερα. Αφού υπάρχει ρομαντισμός γιατί δεν τον πράττουν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι; Οι διαφορές στα ποσά είναι αστείες για τα δικά τους μεγέθη.


3. Ο Λουκάς έκανε το μεγάλο ξεπέταγμα στον ΠΑΟΚ κυρίως μετά το 2004 κι από εκεί έκανε συμβόλαια στη Ρόμα και τη Βαλένθια. Το πρώτο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό (07-08) ήταν πισωγύρισμα. Στο Μαρούσι έδειξε πάλι την αξία του κι επέστρεψε στον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός (όπως και ο ΠΑΟ) με τις στρατιές παιχτών τους, εμποδίζουν πολλούς Έλληνες να αναδειχθούν. (βλέπε Βασιλειάδης, Χατζηβρέττας, Πελεκάνος, Βεργίνης, Σάκοτα κλπ). Δεν βοήθησε ο Ολυμπιακός τον Λουκά να αναδειχθεί, κυρίως μόνος του πάλεψε και τα κατάφερε.
4. Οι Αγγελόπουλοι με το φεύγω-ξανάρχομαι, είναι βέβαιο πως δεν εγγυούνταν μια σταθερότητα στην απόφαση του Λουκά εκείνη τη στιγμή.
5. Το ενδιαφέρον για να κρατήσουν τον Λουκά στο μεγάλο λιμάνι ήταν κατόπιν εορτής. Αν ενδιαφέρεσαι δεν κάνεις πρόταση στο και πέντε. Αλλά από πριν λες: αυτός θα είναι ο ηγέτης μας στο post.

Για την Εθνική:
1. Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι και διαμορφωτές απόψεων έγραφαν ότι σίγουροι ψηλοί είναι ο Μπουρούσης, ο Φώτσης και ο Σοφοκλής και οι υπόλοιποι θα παλέψουν για μία θέση. Που είναι βασικός, λοιπόν, ο Μαυροκεφαλίδης; Γιατί να τσαλακώσει το image που έχει φτιάξει και να ρισκάρει τα εκατομμύρια του με ένα πιθανό αποκλεισμό του από την Εθνική; (Θα έλεγαν οι Ρώσοι: δεν δίνω ξανά 1,2 Ευρώ το χρόνο για ένα παίκτη που αποκλείεται από την Εθνική). Ο Λουκάς έχει καλύτερες δυνατότητες από τον Μπουρούση αλλά αυτό δεν το βλέπουν εδώ στην Ελλάδα.
2. Για κακόβουλες κριτικές κάποτε κατά παικτών που δεν έχουν παίξει κάποτε στην Εθνική, όλοι τα γνωρίζουμε. Βλέπε την απαράδεκτη αντιμετώπιση στο Φώτση το 2007 (τον είπαν λιποτάκτη όταν έπαθε κάταγμα στο χέρι και δεν μπορούσε να παίξει στα τελικά της Ισπανίας). Σιγά μην αποτελούσε εξαίρεση ο Λουκάς. Άλλωστε η αυταρχική συμπεριφορά κύκλων της ομοσπονδίας σε παίκτες στο παρελθόν είναι γνωστή.


3. Ο άνθρωπος επικαλέστηκε ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα κι έτσι ήταν άψογος στην συμπεριφορά του – άσχετο αν ήταν αλήθεια ή όχι.
4. Ο Λουκάς είπε αυτά που είπε, εντάξει. Γιατί σώνει και καλά να σημαίνει πως δεν θα ξαναπαίξει ή δεν τον ξανακαλούμε στην Εθνική; Τον τιμωρούμε; Γιατί;
5. Που ήταν η Εθνική μας όταν ενδιαφερόταν για την ανανέωση και τα ταλέντα, όταν μάγευε ο Λουκάς; Τώρα στα 26 και στα 27 τον θυμήθηκε; Και τους ενοχλεί που είπε όχι; (σαν πιθανός 9ος ή 10ος παίκτης στην καλύτερη περίπτωση;)

Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, αυτός ο παίκτης των 2,10 μέτρων του αρμονικού σώματος και της τεχνικής, θα μας λείψει από το Ελληνικό μπάσκετ για φέτος. Ελπίζουμε μόνο οι επικείμενες εξαιρετικές του εμφανίσεις με τη Σπάρτακ Αγίας Πετρούπολης να τον οδηγήσουν σε θέση ηγέτη της Εθνικής μας του χρόνου στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου. Όπως άλλωστε του αξίζει αλλά επειδή αυτό είναι το σωστό και το δίκαιο. Του ευχόμαστε την καλύτερη επιτυχία στη συνέχεια της καριέρας του.
_

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Οι όψιμοι κριτές (υποστηρικτές) και το μεγαλείο του Νοβίτσκι

_
Στον Έλληνα διακρίνεται μία περίεργη συμπεριφορά. Μια ακατανόητη συμπάθεια ή αντιπάθεια σε ορισμένα πρόσωπα. Στο χώρο του μπάσκετ, θυμόμαστε την αντιπάθεια και το μένος στο Ντράζεν Πέτροβιτς, επειδή είχε την ατυχία ο αδερφός του να κάνει εκείνη τη δήλωση το 87 να ευχηθεί καλή επιτυχία στους Ρώσους (όπως απεκάλεσε τότε τους Σοβιετικούς) μετά τον χαμένο τους ημιτελικό. Ο Ντράζεν έγινε ο πιο μισητός αντίπαλος, σε κάθε μικρό μειονέκτημα, όλοι κατά πάνω του. Αργότερα, μετά την απώλειά του, μάθαμε για το τί χαρακτήρα και μεγάλο πατριώτη επρόκειτο. Η Εθνική Ισπανίας επίσης σχεδόν όλη μας είναι αντιπαθής: προσποιούνται, είναι υπερόπτες, παίζουν θέατρο σκιών .. Έως και μισητή φαίνεται ώρες - ώρες. Ο δε Ναβάρο είναι γραμμένος στα κατάστιχά μας, αγνοώντας οι πιο πολλοί την υψηλή του μπασκετοσύνη, αυτού και των συμπαικτών του. Η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα βέβαια είναι παράδειγμα σεμνότητας και ταπεινότητας για εμάς, κάτι βέβαια που δεν συνάδει με τα αστρονομικά ποσά (πρόκληση) που αμείβονται οι σημερινοί Κροίσοι του αθλητισμού. Η μπασκετική Γερμανία και ο Νοβίτσκι μας είναι συμπαθείς βέβαια, μέχρι να τους αποθεώνουμε μετά τους τελικούς του ΝΒΑ. Δίκαια αλλά για μια στιγμή. Αν η Εθνική Γερμανίας ήταν πιο δυνατή και μας κέρδιζε συνεχώς όπως οι Ισπανοί, θα νιώθαμε το ίδιο; Όχι βέβαια, είναι καλοί και συμπαθείς όσο τους νικάμε, ο Νοβίτσκι τέλειος παίκτης αλλά η Εθνική ομάδα του υποδεέστερη από τη δικιά μας.


Στους τελικούς του ΝΒΑ πολλοί ανακάλυψαν ή θυμήθηκαν τον Νοβίτσκι πόσο κορυφαίος παίκτης είναι, ενώ ελάχιστοι υποστήριζαν το Ντάλας πριν την έναρξη των πλέι οφ. Παράλληλα έγιναν όλοι επικριτές του ΛεΜπρόν Τζέιμς, λες και ήταν κάτοικοι του Οχάιο και των περιοχών του Κλίβελαντ, έτοιμοι να τον κατασπαράξουν σε κάθε του σφάλμα. Έχει βέβαια κι αυτός αρκετό μερίδιο ευθύνης μα αν υποθετικά κέρδιζε το πρωτάθλημα ή είχε έναν υποδεέστερο ή αδιάφορο αντίπαλο στους τελικούς (βλέπε Οκλαχόμα ή Μέμφις) οι πιο πολλοί κόλακες θα τον αποθέωναν. Τέλος πάντων. Ο Έλληνας είναι γνωστός για την κολακεία του, τον οπορτουνισμό, τα συμπλέγματά του και άλλα συμπαρομαρτούντα. Κυρίως σαν συλλογική νοοτροπία που καλλιεργείται και επηρεάζει τους πολλούς.

Όσο αφορά όμως τον Ντιρκ Νοβίτσκι, έδωσε τα διαπιστευτήρια του στους τελικούς του ΝΒΑ και αυτή την στιγμή θεωρείται και δίκαια ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του κόσμου. Απίστευτο για έναν γέννημα-θρέμμα (μέχρι τα είκοσί του) Ευρωπαίο να ανακηρύσσεται και τυπικά ο καλύτερος. Δεν υπάρχουν υποκειμενικές απόψεις εδώ: MVP των τελικών και τέλος. Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που ένας λευκός βγήκε πιο πολύτιμος παίκτης των τελικών του πρωταθλήματος. Ο Λάρρυ Μπερντ ήταν αυτός που όταν του ζήτησαν να σχολιάσει τις απόψεις ότι ο Νοβίτσκι είναι ο νέος Μπερντ αρκέστηκε να πει: - Είναι τιμή μου που με συγκρίνουν με τον Νοβίτσκι. Τι μεγαλείο ψυχής είναι αυτό για το θρύλο των Σέλτικς, τι ανωτερότητα; Πόσο μέγιστος είναι άραγε;


Ο Ντιρκ στον έκτο τελικό με το Μαϊάμι ήταν σε κακή μέρα 8 στα 20 δίποντα και 1 στα 7 τρίποντα. Δεν κρύφτηκε όμως και συνέχισε μέχρι τέλους παίρνοντας τα μεγάλα σουτ. Αυτός είναι ο ορισμός του ηγέτη. Το μπασκετικό του ταλέντο μέγιστο: 2,13 ύψος με σουτ, κίνηση, ευλυγισία, πάσα .. Και ριμπάουντ και άμυνα και καλό court vision. Το άνοιγμα των χεριών του (wing span) είναι αντίστοιχο με ενός παίκτη ύψους σχεδόν 2,20 και μαζί με τον παλμό του σουτ του και την στάση του σώματος του τον κάνουν ανίκητο. Όλη του η σωματοδομή σε συνδυασμό με την τεχνική και πλαστικότητά του τον καθιστούν παίκτη φαινόμενο. Δεκατρία συναπτά έτη στο πρωτάθλημα και στα έντεκα από αυτά να είσαι ο ηγέτης μίας ομάδας είναι ασύλληπτο. Όμως εκτός από τα σωματικά του προσόντα και την τεχνική, ο Γερμανός μας φίλος, έδειξε μεγαλείο ψυχής. Οι δηλώσεις του, ο σεβασμός και η εκτίμηση στους συμπαίκτες του, η αυταπάρνηση του να αγωνιστεί με πυρετό, το ύφος και ήθος του γενικότερα μας διδάσκουν ότι η μετριοπάθεια είναι για τους κορυφαίους. Γιατί αυτοί δέχονται απλόχερα τις καλές κριτικές, την εκτίμηση, την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου. Να μην ξεχάσουμε πως συμμετέχει και στην Εθνική Γερμανίας από το 1999 σχεδόν χωρίς διακοπή.. Ο πατριωτισμός του έρχεται να προστεθεί εδώ σαν ένα ακόμα πλεονέκτημά του.

Όσο κι αν εμείς αγαπήσαμε τον Τζόρνταν, τον Μάτζικ, τον Σακ, τον Καρίμ και τα άλλα ιερά τέρατα της πορτοκαλιάς, αυτή η ηθική στάση του Ντιρκ Νοβίτσκι, που ήρθε να προστεθεί στην αθλητική του τελειότητα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της σημερινής παγκόσμιας show biz. Ρομαντικοί του κόσμου ενωθείτε, παίξε για χρόνια ακόμα μπάσκετ Ντιρκ.
_

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Γκάλης ή Διαμαντίδης;

_
Το ερώτημα τέθηκε μέσα στην εβδομάδα μετά την κατάκτηση του έκτου κυπέλλου Πρωταθλητριών από τον Παναθηναϊκό στη Βαρκελώνη. Κανείς δεν γέλασε, μία παρόμοια ερώτηση σε άλλες περιπτώσεις θα θεωρούνταν υπερβολική. Ούτε με τον Παπαλουκά δεν τολμήθηκε τέτοια σύγκριση, ούτε και, σαν συνολική προσφορά, με τον Γιαννάκη μετά τους προπονητικούς του θριάμβους το 2005 και το 2006 με την Εθνική.

ΕΡΩΤΗΜΑ και ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Και μόνο ότι διατυπώθηκε και στάθηκε αξιοπρεπώς το ερώτημα, δείχνει ότι ο Διαμαντίδης είναι μεγάλος. Ο μεγαλύτερος σύγχρονος και ασφαλώς μέσα στους δύο μεγαλύτερους όλων των εποχών μαζί με το Γκάλη. Κάποιοι ελάχιστοι, όμως πολύ έγκυροι δημοσιογράφοι, προχώρησαν στο ότι ο Διαμαντίδης έχει πια ξεπεράσει τον Γκάλη και παρέθεσαν τα επιχειρήματά τους. Μια άλλη μερίδα του τύπου βέβαια έδωσε άλλες απαντήσεις όπως: είναι άλλες οι εποχές, έτερον εκάτερον και άλλες πιο διπλωματικές θέσεις. Επίσης αυτοί που ψήφισαν Διαμαντίδη έλεγαν πως έχει κατακτήσει πολλαπλάσιους τίτλους από τον Νικ και έμειναν μόνο σε δύο σημεία του Γκάλη: καλύτερος σκόρερ και μεγαλύτερη επιρροή στο παιχνίδι. Και μας τα πέρασαν σαν να ήταν κάτι απλό ή όχι πολύ σημαντικό. Είναι σύνηθες πάντως πολλοί να απαντούν όψιμα, όταν περάσει ένα πρόσφατο γεγονός που ισχυροποιεί την θέση κάποιου, να τον κατατάσσουν σαν τον κορυφαίο όλων των εποχών.


ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΜΑΕΣΤΡΟΣ

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Γκάλης δεν ήταν μόνο μεγάλος σκόρερ αν και βέβαια ήταν ο κορυφαίος σκόρερ (άρα και επιθετικός παίκτης, αν συνυπολογίσουμε τα υψηλά ποσοστά ευστοχίας του) στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και μέσα στους 5-10 στον κόσμο από τότε που ανακάλυψε το μπάσκετ ο δρ. Νέισμιθ το 1891. Σε σχεδόν όλες τις διοργανώσεις που έπαιξε έβγαινε πρώτος σκόρερ, τίτλος που για τα δεδομένα της εποχής ήταν πολύ κοντά στον σημερνό MVP. Επίσης ήταν καταπληκτικός πασέρ, σίγουρα ανώτερος του Διαμαντίδη, αν θέλετε μπορούμε να ανατρέξουμε στο αρχείο των αγώνων. Στα κλεψίματα ήταν ικανοποιητικός και στην άμυνα ο αντίπαλός του έβαζε πολύ λιγότερους πόντους από εκείνο και την περιφέρεια του Άρη ή της Εθνικής. Μην ξεχάσουμε τα ποσοστά ευστοχίας του που ήταν υψηλότατα και η κατάχρηση των προσπαθειών του στην επίθεση ήταν σχεδόν μηδενική. Επίσης, όταν πολύ σπάνια δεν αγωνιζόταν ο Γκάλης, ο Άρης ήταν μία μέτρια ομάδα.

ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΤΕΡΑΣ

Για το Διαμαντίδη, δεν θα δώσουμε και πολλά χαρακτηριστικά από το παίξιμό του, επειδή πρώτιστα είναι σύγχρονος και όλοι ξέρουμε για αυτόν. Μόνο θα υπενθυμίσουμε ότι είναι ο καλύτερος αμυντικός στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ τα τελευταία 15 χρόνια – ίσως και όλων των εποχών. Και ο παίκτης των 3 κυπέλλων πρωταθλητριών σε 7 συμμετοχές του (ποσοστό κοντά στο 50%), των μεγάλων σουτ και των κυπέλλων της Εθνικής. Όλα του τα κατορθώματα τα έχει πετύχει σε μία εποχή που ο χρόνος συμμετοχής του δεν ήταν μέγιστος – επομένως δεν του δόθηκε η δυνατότητα να είναι ο ένας και μοναδικός σταρ, κάτι που άλλαξε αρκετά φέτος. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι είχε και τεράστιους συμπαίκτες.

ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ

Για τους συμπαίκτες, μιας και το αναφέραμε, η διαφορά των εκείνων του Γκάλη από του Διαμαντίδη είναι η μέρα με τη νύχτα. Εκτός από τον τεράστιο Γιαννάκη, ποιους άλλους είχε δίπλα του; Τον Σούμποτιτς, δηλαδή τον Τέπιτς ή το πολύ Μπεϊτσίροβιτς του σήμερα; Τον Ουίλτζερ που δεν θα υπήρχε πουθενά στο σήμερα ή τον Λυπηρίδη με τον Φιλίππου; Ακόμα και ο Βράνκοβιτς θα ήταν ένας βελτιωμένος Γιεφτόκας στις μέρες μας. Ας μη θυμηθούμε Ρωμανίδη, Δοξάκη ή Μάνθο Κατσούλη στα 34 του, δεν το αφήνουμε καλύτερα παιδιά; Από την άλλη έχουμε: Σισκάουσκας, Γιασικεβίτσιους, Μπατίστ, Σπανούλη, Νίκολας, Φώτση, Τομάσεβιτς, Πέκοβιτς, Λάζαρο .. Χαοτική η διαφορά με τους αντίστοιχους του Άρη, δεν νομίζετε; Και στον πάγκο; Να συγκρίνουμε Ομπράντοβιτς με ποιόν; Εδώ ας σημειώσουμε πως αν ο Άρης είχε άλλον κόουτς που θα διαχειριζόταν καλύτερα τις καταστάσεις στα Final 4 και την Ευρώπη το 1988-91, θα είχε σίγουρα 1- 2 κύπελλα πρωταθλητριών στο τσεπάκι του. Ο Γκάλης δεν είχε τίτλους αλλά έφτασε πολύ κοντά στην πηγή. Ας όψεται ακόμα πως όταν πήρε τον πρώτο του τίτλο στην Γιαννάκη εποχή, ήταν ήδη 28 χρονών, μην το ξεχνάμε.


ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ

Οι αντίπαλοι του Άρη στο κύπελλα πρωταθλητριών ήταν η Τρέισερ του Μακαντού, του Μενεγκίν και του Ντ’Αντόνι, η Γιουγκοπλάστικα, των Κούκοτς και Ράτζα, η Μπαρτσελόνα των Έπι, Σολοθάμπαλ, Νόρις, η Μακάμπι των Μαγκί, Μπέρκοβιτς και Τζάμσι .. Εντάξει δεν είχαμε διπλές ή τριπλές εκπροσωπήσεις από κορυφαίες χώρες αλλά σήμερα οι παίκτες σαν κι αυτούς θα έπαιζαν στο ΝΒΑ και όχι στην σημερινή Ευρωλίγκα. Δεν είναι τόσο η ποσότητα των ομάδων εκείνα τα χρόνια όσο ο τοίχος της Τρέισερ και εκείνος της Γιουγκοπλάστικα που έπεφτες πάνω τους. Αντίπαλοι του ΠΑΟ σήμερα; Η μεγάλη Μπαρτσελόνα χωρίς τα Καταλανικά αστέρια της που πήγαν στο ΝΒΑ και ίσως να την βοηθούσαν. Η Μακάμπι ακόμα είναι αποδυναμωμένη και γενικότερα τα μεγάλα Ευρωπαϊκά αστέρια παίζουν πια στην Αμερική. Το παρελθόν της συλλογικής Ευρώπης ήταν αρκετά ανώτερο.


ΘΕΑΜΑ και ΔΗΜΟΦΙΛΙΑ

Ο Γκάλης πρόσφερε θέαμα, ναι. Και τί έγινε; θα μου πείτε κάποιοι, οι τίτλοι μετράνε. Αστεία πράγματα, αν φανταστούμε πως ο Άρης είχε σαρώσει τους τίτλους και έμεινε 2 χρόνια αήττητος ενώ και στην Ευρώπη έκανε το μέγιστο δυνατό για 5-6 περιόδους τουλάχιστον με τον Γκάλη στην σύνθεσή του. Ένα επιπλέον σημαντικό ήταν ο μοναδικός συνδυασμός ουσίας και αποτελέσματος που έκανε τον κόσμο να διψάει να τον βλέπει σε όποιο γήπεδο και αν αγωνιζόταν εκείνη την εποχή. Ο κόσμος λάτρεψε το Γκάλη παραπάνω από ότι αγαπάει και εκτιμά τον Διαμαντίδη. Ο σύγχρονος ηγέτης του ΠΑΟ είναι βέβαια εκπληκτικός και τα δίνει όλα σε κλεψίματα, τάπες, πάσες, κρίσιμα σουτ μα ο Γκάλης ήταν απλά ο δεξιοτέχνης του μπάσκετ, εκείνος που σε μάγευε με την πλαστικότητα και την ομορφιά του παιξίματός του. Έκανε το άθλημα διαφορετικό σε μεγέθη επιρροής του, στο βεληνεκές του, έσπασε τα στενά όρια του κλειστού χώρου του και ξεπέρασε ακόμα και το ποδόσφαιρο σε δημοφιλία. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και αν αυτό τελικά είναι το κριτήριο αξιολόγησης, ο Νίκος Γκάλης είναι ο κορυφαίος Έλληνας παίκτης όλων των εποχών.
_

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Τα βασικά του μπάσκετ στην Ελλάδα

_
Διαβάζαμε ένα αφιέρωμα στον Στάθη τον Βέργο αυτόν τον μέγα μπασκετάνθρωπο της Πάτρας και της Ελλάδας, τον δάσκαλο που μεταξύ άλλων ανακάλυψε τον Κώστα Πετρόπουλο και άλλα ταλέντα - μελλοντικούς παίκτες της Πάτρας και της Ελλάδας. Σε μίνι συνέντευξή του στο περιοδικό All Star Basket είπε την απλή αλήθεια. Τα νέα παιδιά και κατ’ επέκταση οι νέοι παίκτες στερούνται των βασικών δεξιοτήτων του παιχνιδιού: Ντρίπλα, πάσα, σουτ. Και προέβλεψε πως μετά την απόσυρση των Παπαλουκά, Διαμαντίδη και Σπανούλη θα υπάρξει κενό στον άθλημα μιας και δεν βλέπει άλλους με τόσο και τέτοιο ταλέντο να έρχονται να πάρουν το μπάσκετ από το χέρι να το προχωρήσουν μπροστά. Ο πρωταγωνιστές είναι εντός των γραμμών, δεν το συζητάμε.


Επικροτούμε και υπερθεματίζουμε τις απόψεις του μεγάλου δασκάλου. Το ελληνικό μπάσκετ στερείται τα βασικά σε ατομικό επίπεδο, που είναι άκρως απαραίτητα για να λειτουργήσει το άτομο μέσα στην ομάδα. Αντί αυτού, στείρα αμυντικολαγνεία, το σκεπτικό του να καταστρέψω το παιχνίδι του αντιπάλου, χωρίς βέβαια να ξέρω μπάσκετ και τα βασικά του για να δημιουργήσω στην επίθεση. Ο κόσμος το νιώθει και δεν του αρέσει το παιχνίδι – εκτός από τους φανατικούς και αυτούς σε ειδικές περιπτώσεις, αυτή είναι η αλήθεια.

Οι παλαιοί παίκτες και άλλοτε βιρτουόζοι της πορτοκαλιάς χρειάζεται να καλεστούν για να μας πουν: τι στυλ είναι αυτό που θα παίξουμε; Τι στρατηγικές θα χαράξουμε; Νίκος Γκάλης, Βασίλης Γκούμας, Κώστας Πετρόπουλος, Φάνης Χριστοδούλου, πού είναι όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι; Με όλο τον σεβασμό για τους παρακάτω προπονητές αλλά δεν θα μας πει ο Πεδουλάκης, ο Φλεβαράκης και ο Σφαιρόπουλος το τί μπάσκετ θα παίξουμε σαν χώρα και σαν σχολή. Γιατί απλά δεν ήταν ποτέ παίκτες πρωταγωνιστές ή καθόλου παίκτες κι αυτό επηρεάζει την συμπεριφορά τους στους πάγκους. Ή τουλάχιστον δεν έχουν σκεφτεί ποιο είναι το ελκυστικό μπάσκετ που κάποτε παίζαμε. Χρειάζονται κι αυτοί ασφαλώς αλλά πίσω από άλλους. Φωτεινές εξαιρέσεις είναι ο Κώστας ο Πολίτης που έχει μαλλιάσει η γλώσσα του για το στυλ που θέλει να παίζουμε και οι Αλεξανδρής και Μαρκόπουλος που πράγματι μας έχουν δώσει όμορφο μπάσκετ με τις ομάδες τους. Πού βρίσκονται όμως αυτοί στις αποφάσεις και την χάραξη των γραμμών της ομοσπονδίας; Μην τους είδατε. Αντί αυτού, άνθρωποι που απλά απομνημονεύουν προπονητικές τακτικές και τους νοιάζει μόνο το ομαδικό αγωνιστικό (εφήμερο) αποτέλεσμα και όχι η μελλοντική εξέλιξη των παικτών. Καλά κάνουν βέβαια αν έτσι τους το απαιτούν τα αφεντικά τους.


Το μπάσκετ είναι πρώτα τα βασικά του, στην επίθεση και στην άμυνα. Και μετά μαθαίνουμε για τις αδύνατες πλευρές, το isolation, τα hedge out και τα pick. Όπως και στο Πανεπιστήμιο, μορφώνεται κανείς ατομικά, καλλιεργείται για να είναι αξιόλογο μέλος μιας ομάδας στην συνέχεια. Και στην παιδεία μας γενικότερα, χρειάζεται πρώτα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να αγαπήσουμε και τους άλλους, κι αυτό έρχεται μέσα από την ατομική μας βελτίωση κι όχι από την ενσωμάτωση λειψών ικανοτήτων μέσα στην ομάδα.

Αυτοί που ξέρουν λιγάκι μπάσκετ εδώ δεν μας κάνουν γιατί λέει παίζουν αεράμυνα (Διαμαντόπουλος, Ταπούτος, Αλ.Κυρίτσης κλπ). Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε, ελάχιστοι παίκτες έχουν ας πούμε κίνηση με τη μπάλα και δημιουργούν παιχνίδι, μόνο καλά εργαλεία και ρολίστες–βοηθητικοί. Κανένας τους δεν έκανε σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ ή στο εξωτερικό αν εξαιρέσουμε τον Παπαλουκά. Την ίδια στιγμή Γάλλοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Ισπανοί, Ρώσοι, Αργεντίνοι, Βραζιλιάνοι και άλλοι διαπρέπουν στο ΝΒΑ και την αφρόκρεμα. Κι εμείς εδώ, στην άμυνα και την ομαδικότητα χωρίς ατομικό ταλέντο και τα βασικά του μπάσκετ.
_

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Μπασκετική αποκέντρωση - Μέρος Δεύτερο


Συνέχεια από το προηγούμενο. Το κείμενο είχε δημοσιευθεί από τον υποφαινόμενο στο περιοδικό ‘Τρίποντο’ στις αρχές του 2004

Δίχως να στοχεύουμε στον εξωραϊσμό της τωρινής πραγματικότητας, ούτε αγνοώντας τις δυσκολίες και τα εμπόδια, πιστεύουμε πως μπορούν να δοθούν ουσιαστικές λύσεις στο φλέγον αυτό θέμα. Και μάλιστα διέξοδοι με ωφελιμότητα και διάρκεια για το ίδιο το άθλημα. Ας δώσουμε μερικές τέτοιες προτάσεις:

- Η παροχή επιπλέον κινήτρων για τις ομάδες της περιφέρειας μπορεί να ωφελήσει στην αποκέντρωση του αθλήματος. Αν ας πούμε μία τοπική ομάδα της Α1 γινόταν να εκμεταλλεύεται παραπάνω τα τηλεοπτικά δικαιώματα εκχωρώντας τα και σε περιφερειακά κανάλια, τότε θα ήταν κάτι χρήσιμο. Ή και οι ίδιοι οι παράγοντες ας τολμήσουν σε τέτοιες κινήσεις ανάπτυξης – δεν θα ζημιωθούν αργότερα.


- Η τόνωση των περιφερειακών κλιμακίων θεωρείται επιβεβλημένη για το μη “συγκεντρωτικό” παιχνίδι. Όχι πως σταμάτησαν να βγαίνουν ταλέντα στην περιφέρεια αλλά ο παλαιός θεσμός καλό είναι να ξαναπάρει τη μορφή που είχε κάποτε με τα κλιμάκια και τα τουρνουά Χριστουγέννων με το χρώμα και το αυξημένο ενδιαφέρον.

- Η συνεργασία σωματείων σε τοπικό επίπεδο είναι ένας άλλος παράγοντας. Αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμο γιατί συχνά παρατηρείται ένας κατακερματισμός σε πολλά σωματεία σε κάποιες περιοχές (π.χ. Πάτρα, Λάρισα) με αποτέλεσμα τον ανταγωνισμό με μη δημιουργικό τρόπο. Επίσης η έγκαιρη εκεί ανίχνευση των ταλέντων είναι επιβεβλημένη ώστε οι παίκτες να καταλήγουν νωρίς στις τοπικές ομάδες χωρίς να μεταπηδούν απευθείας στα μεγάλα κέντρα (βλέπε Βασιλόπουλος, Γλυνιαδάκης, Γιαννούλης και άλλοι).

- Η υποχρεωτική μεταφορά της έδρας ορισμένων ομάδων σε περιφερειακή πόλη ανάλογα με της βαθμολογική θέση ή και εθελοντικά διαδραματίζει και αυτή το ρόλο της. Να επιτρέπεται ας πούμε ένας μάξιμουμ αριθμός ομάδων της Αθήνας στην Α1 και οι υπεράριθμες είτε να υποβιβάζονται στην Α2 είτε να μετακινούνται υποχρεωτικά σε άλλη πόλη.

- Είναι φρόνιμο να προχωρήσει και η γενικότερη ενίσχυση της περιφέρειας δηλαδή η αποκέντρωση. Αυτό γίνεται με κινήσεις όπως η βελτίωση και ανάπτυξη των υποδομών και των παρεχόμενων εκεί προϊόντων και υπηρεσιών. Επίσης, η ανάπτυξη των μεταφορών είναι κίνηση στρατηγικής και αυτή. Για παράδειγμα με το νέο σιδηρόδρομο Αθηνών – Κορίνθου – Πατρών, θα είναι δυνατό να διανυθεί η απόσταση Αθήνα - Κόρινθος σε 30’. Επομένως μία ομάδα, ας πούμε, στην Κόρινθο θα είναι ουσιαστικά περιφερειακή αλλά όλοι οι παίκτες και προπονητές της θα μπορούν να διαμένουν στην Αθήνα.


Σαν αποτέλεσμα, τα προσδοκώμενα πλεονεκτήματα που θα έδινε μία τέτοια στροφή του αθλήματος είναι πολύ περισσότερα από την απλή υλοποίηση των προτάσεων που παρατέθηκαν:

- Πρώτα έχουμε την τόνωση της αγωνιστικότητας και της δημοτικότητας του αθλήματος μέσω της εξάπλωσής του σε μια περιφέρεια που είναι διψασμένη για μπάσκετ, διακρίσεις και πρωταγωνιστικό ρόλο.

- Η δημιουργία επίσης πολλών καθαρών μπασκετικών ομάδων εκτός κέντρου περιλαμβάνει πολλά οφέλη για το ίδιο το άθλημα. Πώς θα μπορούσε να γίνεται και αλλιώς όταν οι ομάδες αυτές θα εκπροσωπούν και θα τιμούν ολόκληρες περιοχές που δεν έχουν και πολλά άλλα να επιδείξουν;

- Η αναμενόμενη ισορροπία δυνάμεων και ανάπτυξης στο χώρο θα συντελέσει και εκείνη θετικά. Η ομοιομορφία δηλαδή της μπασκετικής εξάπλωσης είναι έναν στοιχείο πολύ ενδιαφέρον, δυναμικό και κυρίως δίκαιο.

- Η ενίσχυση και η βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας είναι και αυτή ασφαλώς στα συν. Η αποκέντρωση θα αυξήσει τα ερεθίσματα ενασχόλησης με το άθλημα και τους παραγωγικούς ρυθμούς νέων παικτών – κυρίως εκτός του κέντρου.

- Δεν παραβλέπεται επίσης ότι θα ενισχυθεί το μπάσκετ και στο κέντρο λόγω του ανταγωνισμού. Μία τέτοια περίπου αντιστοιχία, αν και όχι ακριβής, είναι το δίδυμο Ολυμπιακού, ΠΑΟ, που διαδέχθηκε εκείνο των Άρη, ΠΑΟΚ δέκα χρόνια πριν.

- Ένα τελευταίο αλλά ίσως το σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι η ενίσχυση της περιφέρειας στο μπάσκετ θα της δώσει μία θετική ενέργεια ώστε να ενισχυθεί και συνολικότερα σε πολλούς άλλους τομείς.


Για να έχουμε μία αίσθηση της πραγματικότητας ας δώσουμε ένα αληθινό σενάριο προς εφαρμογή: Σύνολο ομάδων Α1: 16. Αθήνα: 6 ομάδες, Θεσσαλονίκη: 3 ομάδες, Πάτρα: 2 ομάδες, Λάρισα: 2 ομάδες, Ηράκλειο: 1 ομάδα και 2 ομάδες από Αθήνα ή Θεσσαλονίκη με υποχρεωτική αποκέντρωση. Το σενάριο αυτό μπορεί να είναι ρεαλιστικό γιατί υπάρχουν αυτές οι ομάδες στην περιφέρεια. Έχουμε δηλαδή: Πάτρα: Απόλλων, Ολυμπιάδα, Λάρισα: Ολύμπια, Γ.Σ. Λάρισας Ηράκλειο: Ο.Α.Α. Ηρακλείου, άλλες: Μακεδονικός, Ιωνικός Ν.Φ. (Ηλυσιακός).

Ας ρίξουμε στη συνέχεια μία ματιά για το τι γίνεται και στα άλλα δημοφιλή αθλήματα της χώρας προκειμένου να έχουμε μία αίσθηση για το τι συμβαίνει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Το ποδόσφαιρο αναπτύσσεται παραδοσιακά στην περιφέρεια γιατί άλλωστε είναι φύσει άθλημα της υπαίθρου. Μόνο τώρα με τα 5Χ5 “επαναστατεί” και στις πόλεις αλλά είναι αμφίβολο αν εκεί βρίσκεις τα ατόφια ταλέντα. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει εδώ η απαιτούμενη ποιότητα. Οι άνθρωποί του θα ήθελαν όχι τόσο περισσότερη αλλά ποιοτικότερη αποκέντρωση. Στο βόλεϊ έχουμε το φαινόμενο της Θράκης που ενισχύει αφάνταστα την αποκέντρωσή του. Ακολουθούν η Δυτική Μακεδονία και η Πάτρα για τις μη “κεντρικές” ομάδες. Το βόλεϊ βρίσκεται εδώ πιο μπροστά από το μπάσκετ και τα πράγματα θεωρούνται γενικώς ικανοποιητικά. Όσο αφορά το στίβο, η φιλοσοφία του είναι διαφορετική από τα ομαδικά σπορ. Η αποκέντρωση είναι και εδώ σημαντική όμως με την έννοια της παραγωγικής διαδικασίας της περιφέρειας και όχι τόσο με τον πρωταγωνιστικό ρόλο των τοπικών ομάδων.
_

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Μπασκετική αποκέντρωση - Μέρος Πρώτο

_
Το κείμενο είχε δημοσιευθεί από τον υποφαινόμενο στο περιοδικό ‘Τρίποντο’ στις αρχές του 2004

Η γέννηση, η άνθηση και η παραπέρα ανάπτυξη του μπάσκετ μέσα στα εκατό και πλέον χρόνια της ιστορίας του σχετίζονταν συχνά με πόλεις ή και περιοχές των οποίων η πολιτική, η οικονομική, καθώς και εκείνη η πολιτιστική τους θέση πιθανόν, δεν βρισκόταν απαραίτητα στις κορυφαίες των χωρών τους και παγκόσμια. Αν και - για να υπερασπίσουμε τη θέση μας εμείς οι μπασκετικοί - η εντύπωσή μας παραμένει πως οτιδήποτε αναφέρεται στο άθλημά μας δεν μπορεί να μην εμπεριέχει μία ιδιότυπη κουλτούρα. Η Τέχνη αυτή έγκειται ασφαλώς στην πρωτόγνωρη εμπειρία των αισθήσεων του θεατή όταν έρχεται σε επαφή με το “μαγικό” παιχνίδι. Και ακόμα βέβαια περισσότερο στο βίωμα του ίδιου του παίκτη που συμμετέχει.


Τα παραδείγματα που συνηγορούν σε αυτή την άποψη είμαι μία πλειάδα, δεν έχουν τελειωμό. Τι να πρωτογράψουμε και τι να μην παραλείψουμε; Να αρχίσουμε από τη μπασκετομάνα Ιντιάνα που δίχως την πορτοκαλί θεά θα βρισκόταν στην ανωνυμία της Αμερικάνικης υπαίθρου ή να θυμηθούμε τις κωμοπόλεις ή τα χωριά όπως η Λιμόζ και το Πο στη Γαλλία; Μήπως μας έχει ξεφύγει τι έχει συμβεί στο Βαρέζε, στο Καντού και το Πέζαρο; Θέλετε να σας θυμίσω μήπως το Σιμπένικ και το Ζάνταρ; (τι ρίγη συγκίνησης είναι στα αλήθεια αυτή τη στιγμή που μας κατακλύζουν;). Σε όλα τούτα τα μέρη το μπάσκετ λατρεύεται σα θρησκεία και αυτοί είναι οι ονειρεμένοι προορισμοί του αληθινού μπασκετικού, σωστά; Ακόμη και οι γιαγάδες αυτών των περιοχών ξέρουν απέξω και ανακατωτά τα ζον πρες που παίζει η ομάδα ή τα give and go σαν τη βασική ανάπτυξη στην επίθεση, διαφωνεί μήπως κανείς;


Καμιά αντίρρηση ασφαλώς δεν εμφανίζουμε στο ότι και οι μητροπόλεις, τα τεράστια αστικά κέντρα ήταν ανέκαθεν πρωταγωνιστές στο μπάσκετ. Θα ήταν ιεροσυλία διαφορετικά. Οι Σέλτικς, οι Λέικερς, το Μιλάνο και η Ρεάλ είναι οι κορυφαίες στις χώρες και τις ηπείρους τους και δεν το αμφισβητούμε. Αλλά όμως, η μαγεία ότι το μπάσκετ είναι τα πάντα δεν συναντιέται παρά μόνο στις αυτές τις μικρές πόλεις, στο απόκεντρο του γενικότερου ενδιαφέροντος. Είναι αγαπητοί μου η αποκέντρωση του μπάσκετ που ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστικό του και το συνόδευε σε αυτή την μακρά του διαδρομή. Τι γίνεται όμως εδώ στην Ελλάδα; Πώς εμφανίζεται σήμερα η κατάσταση και τι μπορεί να καλυτερέψει;

Αρχικά ας κάνουμε δύο διαπιστώσεις για την εντός των συνόρων κατάσταση. Πρώτον, ότι ο συγκεντρωτισμός σε δύο πόλεις είναι κυρίαρχος στο κορυφαίο επίπεδο (και μιλάμε ασφαλώς για την Α1) και δεύτερον, πως παρόλες τις προβλέψεις και τα ευχολόγια η κατάσταση μένει η ίδια και απαράλλακτη ή βαδίζει με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς βελτίωσης. Σήμερα στην Ελλάδα όλοι μιλούν για αποκέντρωση αλλά ουσιαστικά μόνο με απλή “συμπάθεια” βλέπουν τις ομάδες τις περιφέρειας. Με σκέψεις ή εκφράσεις του τύπου:
- Ας βοηθήσουμε τον μικρό αδύνατο να προχωρήσει (άσχετα αν συχνά όταν εκείνος δυναμώνει και μας γίνεται ενοχλητικός θέλουμε να τον ξεφορτωθούμε) ή
- Πάω να κάνω το αγροτικό μου στην επαρχία (λες και μία πόλη των 200-250 χιλιάδων είναι χωριό).


Βέβαια, δεν μπορούμε να αδικήσουμε κατάφωρα τους σκεπτόμενους όπως παραπάνω, εφόσον σχετίζονται με το ίδιο το υδροκέφαλο “τέρας” που συντηρείται στο κέντρο της χώρας, αναγκάζοντας την περιφέρεια σε οικονομικό μαρασμό και, μοιραία, σε βοηθητικό έως ανύπαρκτο ρόλο. Η πληθώρα των οικονομικών πόρων αλλά και εκείνων των αθλητικών έργων υποδομής συνεχίζονται να σωρεύονται στην Αθήνα και κατά δεύτερο στην συμπρωτεύουσα του βορρά με αποτέλεσμα η υπόλοιπη Ελλάδα να παραμένει ουραγός, τελευταία και καταϊδρωμένη.

Το λυπηρό της όλης υπόθεσης είναι ότι η περιφέρεια έχει επανδρώσει τα Ελληνικό μπάσκετ με μοναδικούς παίκτες, οι οποίοι όμως δεν βοήθησαν τις ομάδες στις περιοχές προέλευσής τους παρά ελάχιστα, έστω και αν εκείνες βοήθησαν στην αξιοποίηση και ανάδειξη αυτών των ταλέντων. Έτσι, ταλέντα από την Πελοπόννησο ή τη Θεσσαλία καταλήγουν σε ομάδες του κέντρου ή της Θεσσαλονίκης. Και πώς να γίνει διαφορετικά όταν οι τοπικές περιφερειακές ομάδες είναι αδύναμες ή η έγκαιρη ανίχνευση των ταλαντούχων σε τοπικό επίπεδο βρίσκεται πολύ πίσω; Χαρακτηριστικά τέτοια παραδείγματα αποτελούν ο Ρεντζιάς, ο Γιαννούλης, ο Βασιλόπουλος, λιγότερο ο Χατζής και πολλοί άλλοι.

Συνέχεια στο επόμενο σε λίγες μέρες
_

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ο Καρμέλο στη Νέα Υόρκη

_

Δεν θα μπορούσα να κρύψω τη χαρά μου. Ήταν αρκετό από μόνο του για να ‘ξυπνήσει’ το ιστολόγιο για πρώτη φορά στο 2011. Κάτι αλλάζει επιτέλους: ο Μέλο στη Νέα Υόρκη! Ναι, ο Καρμέλο Άντονι, αυτός ο δαντελένιος παίκτης, ο βιρτουόζος της πορτοκαλιάς, μετά από πολλές βδομάδες αμφιταλαντεύσεων και αμφιβολιών θα αγωνίζεται με τους Νικς της Νέας Υόρκης. Μετά από 12 χρόνια η Νέα Υόρκη ξαναποκτά τις ελπίδες της να πρωταγωνιστήσει στη λίγκα από τότε που έφυγε ο Γιούιν και έπαιξαν τελικούς με το Σαν Αντόνιο στην κουτσουρεμένη χρονιά του 99. Προς Θεού ούτε ο Στουνταμάιρ ούτε ο Καρμέλο δεν έχουν την λάμψη του μεγάλου Πάτρικ, για την ώρα τουλάχιστον, αλλά και οι δύο μαζί μπορούν. Να σηκώσουν τη Νέα Υόρκη μέχρι τις διεκδικήτριες του τίτλου. Σε πείσμα κάποιων αναλυτών που δεν περιμένουν και πολλά. Υπάρχει όμως και ο Μπίλαπς, ένας ‘άσσος’ κορυφής σίγουρα για 1-2 χρόνια ακόμα. Υπάρχει καμία σχέση με τις εποχές των Νικς των πέντε κοψιμάτων στον Τσαρλς Σμιθ σε μία φάση 1993 (έστω και έγιναν τουλάχιστον 2 φάουλ από τον Σκότι) ή των άστοχων σουτ του Σταρκς το 1994; (0/7 σωστά;)




Το μεγάλο μήλο είναι εδώ, επιστρέφει, ανανεωμένο, το πιο δυνατό που υπήρξε από την εποχή του Πάτρικ και μετά. Ο κόουτς Ντ’Αντόνι μένει μόνο να συνθέσει με τα ακριβά του υλικά κάτι ξεχωριστό. Ο Σπάικ Λι, ο Νταστιν Χόφμαν, οι άλλοι επώνυμοι ή ανώνυμοι φαν του Madison Square Garden μα και οι πολλοί οπαδοί τους παντού, αναμένουν: την προσεχή Τετάρτη στα αποκαλυπτήρια της ‘Νέας’ Νέας Υόρκης. Από τη στιγμή που βρέθηκαν οι πρωταγωνιστές, είναι σχετικά εύκολο να προσθέσουμε τους υπόλοιπους ρολίστες ή και αμυντικούς να χτιστεί μία ομάδα τίτλου. Αν όχι φέτος, σίγουρα από του χρόνου. New York is back !!
_