Βασικά ερωτήματα και απαντήσεις ενός μπασκετικού

_
Παρακάτω γεννήθηκαν κάποια ερωτήματα που παραθέτουμε για περισσότερη σκέψη και προβληματισμό στους κύκλους της πορτοκαλί Θεάς. Οι απαντήσεις δίνονται από εμάς και βέβαια τα συμπεράσματα μπορεί να τα βγάλει ξεχωριστά ο καθένας. Είμαστε έτοιμοι; Φύγαμε (Ε: Ερώτηση, Α: Απάντηση):

Ε: Γιατί αφού η άμυνα είναι το πιο σημαντικό πράγμα στο μπάσκετ, οι καλύτεροι παίκτες είναι οι επιθετικοί;
Α: Προφανώς επειδή η τεχνική, η φαντασία και η υψηλή μπασκετοσύνη έχουν να κάνουν πρώτα με τον χειρισμό της μπάλας, την ντρίπλα, την πάσα, το σουτ, το μπάσιμο. Η άμυνα ολοκληρώνει, τελειοποιεί αλλά η πρωτοβουλία και η δημιουργία των κορυφαίων είναι με την μπάλα στα χέρια.

Ε: Γιατί εφόσον η άμυνα, όπως διαδίδεται είναι το νούμερο ένα στο παιχνίδι, λέμε αυτός ο παίκτης είναι καλός και στην άμυνα;
Α: Προφανώς γιατί ξέρουμε μέσα μας ότι η επίθεση είναι το βασικό κομμάτι και η άμυνα συμπληρώνει. Κάποιοι λένε ότι επειδή το παιχνίδι είναι μισό-μισό, όλοι συχνά στο μισό τεραίν, επίθεση και άμυνα είναι ισοδύναμες. Οι πολλοί φίλοι όμως ψηφίζουν επίθεση, δημιουργία.

Ε: Γιατί εφόσον το παιχνίδι είναι πλήρως ομαδικό, στα τελευταία δευτερόλεπτα πολύ συχνά, τα νικητήρια καλάθια είναι από ατομικές προσπάθειες;
Α: Προφανώς γιατί το παιχνίδι είναι ομαδικό και ατομικό μαζί. Η ατομικότητα δεν αναιρεί την ομαδικότητα (κι αντίστροφα) δίνοντας την ευκαιρία στα ξεχωριστά άτομα να αναπτύξουν την προσωπικότητα και τις δεξιότητές τους. Κάτι βέβαια που στην Ελλάδα απέχει, βασικά λόγω των προπονητών (άλλοτε παικτών-ρολιστών).

Ε: Γιατί ακόμα και οι αμυντικοί, είναι διακριθέντες όταν σκοράρουν περισσότερους πόντους στην επίθεση;
Α: Αυτό είναι άξιο απορίας, γιατί ακόμα και αυτοί που λιβανίζουν τους ρολίστες-αμυντικούς, τους εξάρουν όταν σε ένα αγώνα σε μία χρονιά καταφέρνουν να σκοράρουν π.χ. 17 πόντους. Ακόμα κι αυτοί υποσυνείδητα υποκλίνονται στην επίθεση - χωρίς να το καταλαβαίνουν.

Ε: Γιατί όσο πιο άτολμοι και ρολίστες είναι οι παίκτες τόσο πιο εγωιστής είναι ο προπονητής τους;
Α: Προφανώς γιατί ένας παίκτης με αληθινή προσωπικότητα δεν μπορεί να χωρέσει σε ομάδα με αυταρχικό κόουτς ή προπονητή για ρολίστες. Συνήθως εδώ αναγκάζεται να αλλάξει ο προπονητής (βλέπε Μάτζικ Τζόνσον, Λέϊκερς, 81 με Ουέστχεντ) – εκτός κι αν η ομάδα πιαστεί κορόιδο κι αφήσει το αστέρι της να φύγει.

Ε: Γιατί τα μεγαλύτερα αστέρια “απομονώνονται” για να παίξουν ένας εναντίον ενός (δηλαδή ατομικό παιχνίδι), αν το άθλημα είναι μόνο ομαδικό;
Α: Όπως εξηγήσαμε παραπάνω, το άθλημα είναι και ατομικό και τη διαφορά όπως και σε όλες της ομάδες των ανθρώπων, μπορούν να την κάνουν τα ξεχωριστά άτομα, οι πρωτοβουλίες τους, οι ιδέες τους. Χωρίς κατά ανάγκη να είναι χαρισματικά ή αναντικατάστατα. Το άτομο πρέπει να αναδειχθεί μέσα στην ομάδα.

Ε: Γιατί η έκφραση ξέρει μπάσκετ αναφέρεται βασικά για την επίθεση και μετά για την άμυνα;
Α: Για τους παραπάνω λόγους. Και γιατί πολύ απλά, όποιος παίζει μόνο άμυνα δεν ξέρει μπάσκετ. Ξέρω μπάσκετ σημαίνει έχω την πρώτη κίνηση, σχεδιάζω, επινοώ. Ο αμυντικός απλά ακολουθεί, προσπαθεί να αναχαιτίσει και καταστρέψει αυτό που προτείνω. Η άμυνα έχει νόημα ύπαρξης λόγω της επίθεσης.

Ε: Γιατί πάντα η καλύτερη επίθεση νικάει την καλύτερη άμυνα;
Α: Προφανώς γιατί η πρωτοβουλία των κινήσεων είναι στην επίθεση και το μέγιστο που μπορεί να καταφέρει η άμυνα είναι να την σταματήσει. Αν λέμε ότι κερδίζουμε παιχνίδια από την άμυνα σημαίνει ότι, πέρα από τον ανασταλτικό της χαρακτήρα, και η επίθεσή μας είναι καλύτερη από την επίθεση του άλλου.

Ε: Γιατί η Ελλάδα εφόσον είναι σε καλύτερο μπασκετικό επίπεδο από π.χ. Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία (σε Εθνικές ομάδες) δεν έχει αναδείξει αντίστοιχα αστέρια με αυτές τις χώρες;
Α: Αρκετοί λόγοι υπάρχουν: Οι λογικές των προπονητών με παίκτες αμυντικούς και ρομπότ, η μη έμφαση στην καλλιέργεια ολοκληρωμένων ατομικών ταλέντων, που έχουν φοβερή επιθετική έφεση και δημιουργία (αργότερα γίνονται και πλήρεις), ο φθόνος του Έλληνα σε κάτι που ξεχωρίζει, η έλλειψη υπομονής κλπ.

Ε: Πόσο καιρό έχουμε να ακούσουμε την έκφραση ξέρει μπάσκετ στην Ελλάδα;
Α: Προσωπικά έχω να το ακούσω πολλά χρόνια. Από την εποχή του Νίκου του Οικονόμου ή και του Μυριούνη. Ο Νικόλας νομίζω ήταν ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας μπασκετικός παίκτης. Εντάξει και για τον Στογιάκοβιτς το λέγαμε από τα 21 του όταν ακόμα έπαιζε εδώ, αλλά αυτός έφυγε για άλλα μέρη.

--------------------------------------------------------
Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά φίλοι μου, ίσως τα ξαναπούμε πριν την Πρωτοχρονιά με νέο post ανασκόπησης.
_

Κλοτσοσκουφιού το ανάγνωσμα

_
Να τι βρήκα από τα κείμενα που είχα γράψει τον Μάιο-Ιούνιο του 2007 μετά τον ποδοσφαιρικό τελικό του Ευρωπαϊκού που είχε γίνει στο ΟΑΚΑ.

Σαν παλαιός ελεύθερος σκοπευτής τελευταία του προηγούμενου δημοφιλούς περιοδικού μας δεν θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστα τα όσα έγιναν, γράφτηκαν ή ειπώθηκαν για τον πρόσφατο τελικό του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πρέπει και εγώ να δραστηριοποιηθώ. Όλα όσα γράφτηκαν τελευταία την περασμένη εβδομάδα για τους ανθρώπους που ασχολούνται με το λάκτισμα της μπάλας δεν είναι αναληθή, σωστά αυτοί έχουν τη μεγαλύτερη δημοφιλία, αν και το μέγεθος της διαφοράς δεν είναι τέτοιου εύρους - πάντα το πιο πρόσφατο event μεγαλοποιεί τις σκέψεις μας και τις εντυπώσεις μας, ειδικά όταν το ζούμε μέσα από έντονη επαγγελματική ενασχόληση. Βέβαια, αυτό εμένα δεν μου λέει τίποτα. Ούτε παρασύρομαι από την ομολογουμένως τεχνητή διόγκωση του ενδιαφέροντος από την κρατική τι-βι.


Ούτε το BBC ούτε η RAI δεν θα έδειχναν τόσο πρόγραμμα για έναν αγώνα, μου είναι ακατανόητες οι τόσες ώρες εκπομπών. Οι ιστοσελίδες της Ουέφα έγραφαν ότι οι Έλληνες είναι τρελοί με το ποδόσφαιρο, κάτι υπερβολικό έως αναληθές, καμία η σχέση με Ιταλία, ή Αγγλία και βέβαια με χώρες που έχουν γενικότερη αθλητική παιδεία. Στην Ελλάδα πέρα από μικρούς αθλητικούς πυρήνες σε διάφορα σπορ, οι υπόλοιποι είναι από μακριά, αδιάφοροι που παρασύρονται και καθοδηγούνται από τα λογής–λογής μήντια, που στο ποδόσφαιρο, και όχι μόνο, διαμορφώνουν απόψεις, προτιμήσεις, πολύ απλά γιατί η πλειοψηφία είναι παθητική και δέκτης του καθετί χωρίς φιλτράρισμα, κρίση, αξιολόγηση. Το πηγαίο ενδιαφέρον του μέσου Έλληνα και ευρύτερα είναι για πολλά σπορ, κάτι που εκδηλώθηκε το 2004 από την πληρότητα των σταδίων σε μία ποικιλία αθλημάτων.

Είναι γεγονός πως το ποδόσφαιρο έχει πάρει τα ηνία του μάρκετινγκ με διαφορά στην Ευρώπη, κάτι οι φανέλες με τα νούμερα και τα ονόματα, τα αναμνηστικά, είναι τόσα πολλά. Το μπάσκετ έμεινε χωρίς καμία αντίστοιχη δράση, ενώ παράλληλα εγκλωβιζόταν με εσωτερικές έριδες και κλειστά κανάλια. Κάποιοι πανηγύριζαν που πήρε την Ευρωλίγκα το συνδρομητικό πριν 2,5 χρόνια (σημ: το 2004-05), εγώ μελαγχολούσα. Βέβαια είχαν δίκιο γιατί πιο πριν οι οθόνες ήταν κλειστές για το άθλημα – και το ΝΒΑ μαζί, όλοι θυμόμαστε τι σκοτάδι τρώγαμε. Παρόλα αυτά βρισκόμαστε σε μία ανοδική πορεία και θα πάρουμε – γιατί αυτό είναι το ζητούμενο και τίποτε άλλο σε θέματα θέασης και κόσμου – το μερίδιο που μας αναλογεί. Και στο μάρκετινγκ καλά πάμε, με φανέλες, φιλανθρωπικές και άλλες δράσεις, διαφημιστικά σποτ, τους παίκτες στο προσκήνιο και όχι τους προπονητές. Αμάν πια με αυτή τη σεμνότητα, καλή είναι αλλά πρέπει να λέμε και πόσο καλοί είμαστε δεν βλάπτει για τους παίκτες. Εδώ οι άλλοι (στο συμπαθές κατά τα άλλα άθλημα του .. κλοτσοσκουφιού) δημιούργησαν αστέρια τους ανύπαρκτους με τις κομμώσεις.


Μία άλλη πτυχή της παρατεταμένης χειμερίας νάρκης τους μπάσκετ στη διείσδυσή του στην Ευρωπαϊκή αγορά - μία κατάσταση που δείχνει να αλλάζει, έστω και αργά, είναι ότι και το NBA δεν θέλει να ανταγωνιστεί με το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη, κάτι που θα είχε ενδεχόμενα μεγάλο κόστος και αμφίβολα αποτελέσματα. Αντίθετα προτίμησε την αχανή Κίνα για να αγκαλιάσει την αγορά τους με μπροστάρη τον Γιάο. Όμως και οι Ευρωπαίοι επικεφαλής θα έπρεπε ή ακόμα και τώρα να συντονίσουν δράσεις στρατηγικής μάρκετινγκ με σύμβουλο το ΝΒΑ.

Μην ξεχάσουμε μία μικρή παρέμβαση για το άθλημά μας. Τα μπάσκετ για μας είναι δόγμα άρα πιστεύουμε δίχως κριτική, σκεπτικισμό, αμφισβήτηση. Πιστεύουμε ότι είναι η απόλυτη αθλητική αλήθεια, δεν μας απασχολεί αν υπάρχουν άλλα πολυπληθέστερα θρησκεύματα (όπως στις θρησκείες είναι ο μωαμεθανισμός ή ο ινδουισμός σε σχέση με την Ορθοδοξία των περισσοτέρων Ελλήνων, που είναι περίπου 3% παγκόσμια).

Κλείνοντας ας θυμίσουμε, την συγκριτική παράθεση ποδοσφαίρου – μπάσκετ που είχε δημοσιευτεί παλιότερα στο ‘Τρίποντο’. Μανιακοί του μπάσκετ ανά την χώρα και πιο πέρα, σπεύσατε. Η απόλυτη μπασκετική και αντιποδοσφαιρική ηδονή. Προσωπικά βρίσκω την σύγκριση υπέρ του δέοντος επιεική για το ποδόσφαιρο. Η ποιοτική διαφορά που χωρίζει τα δύο αθλήματα είναι μεγαλύτερη το δίχως άλλο.
_