Βασικά ερωτήματα και απαντήσεις ενός μπασκετικού

_
Παρακάτω γεννήθηκαν κάποια ερωτήματα που παραθέτουμε για περισσότερη σκέψη και προβληματισμό στους κύκλους της πορτοκαλί Θεάς. Οι απαντήσεις δίνονται από εμάς και βέβαια τα συμπεράσματα μπορεί να τα βγάλει ξεχωριστά ο καθένας. Είμαστε έτοιμοι; Φύγαμε (Ε: Ερώτηση, Α: Απάντηση):

Ε: Γιατί αφού η άμυνα είναι το πιο σημαντικό πράγμα στο μπάσκετ, οι καλύτεροι παίκτες είναι οι επιθετικοί;
Α: Προφανώς επειδή η τεχνική, η φαντασία και η υψηλή μπασκετοσύνη έχουν να κάνουν πρώτα με τον χειρισμό της μπάλας, την ντρίπλα, την πάσα, το σουτ, το μπάσιμο. Η άμυνα ολοκληρώνει, τελειοποιεί αλλά η πρωτοβουλία και η δημιουργία των κορυφαίων είναι με την μπάλα στα χέρια.

Ε: Γιατί εφόσον η άμυνα, όπως διαδίδεται είναι το νούμερο ένα στο παιχνίδι, λέμε αυτός ο παίκτης είναι καλός και στην άμυνα;
Α: Προφανώς γιατί ξέρουμε μέσα μας ότι η επίθεση είναι το βασικό κομμάτι και η άμυνα συμπληρώνει. Κάποιοι λένε ότι επειδή το παιχνίδι είναι μισό-μισό, όλοι συχνά στο μισό τεραίν, επίθεση και άμυνα είναι ισοδύναμες. Οι πολλοί φίλοι όμως ψηφίζουν επίθεση, δημιουργία.

Ε: Γιατί εφόσον το παιχνίδι είναι πλήρως ομαδικό, στα τελευταία δευτερόλεπτα πολύ συχνά, τα νικητήρια καλάθια είναι από ατομικές προσπάθειες;
Α: Προφανώς γιατί το παιχνίδι είναι ομαδικό και ατομικό μαζί. Η ατομικότητα δεν αναιρεί την ομαδικότητα (κι αντίστροφα) δίνοντας την ευκαιρία στα ξεχωριστά άτομα να αναπτύξουν την προσωπικότητα και τις δεξιότητές τους. Κάτι βέβαια που στην Ελλάδα απέχει, βασικά λόγω των προπονητών (άλλοτε παικτών-ρολιστών).

Ε: Γιατί ακόμα και οι αμυντικοί, είναι διακριθέντες όταν σκοράρουν περισσότερους πόντους στην επίθεση;
Α: Αυτό είναι άξιο απορίας, γιατί ακόμα και αυτοί που λιβανίζουν τους ρολίστες-αμυντικούς, τους εξάρουν όταν σε ένα αγώνα σε μία χρονιά καταφέρνουν να σκοράρουν π.χ. 17 πόντους. Ακόμα κι αυτοί υποσυνείδητα υποκλίνονται στην επίθεση - χωρίς να το καταλαβαίνουν.

Ε: Γιατί όσο πιο άτολμοι και ρολίστες είναι οι παίκτες τόσο πιο εγωιστής είναι ο προπονητής τους;
Α: Προφανώς γιατί ένας παίκτης με αληθινή προσωπικότητα δεν μπορεί να χωρέσει σε ομάδα με αυταρχικό κόουτς ή προπονητή για ρολίστες. Συνήθως εδώ αναγκάζεται να αλλάξει ο προπονητής (βλέπε Μάτζικ Τζόνσον, Λέϊκερς, 81 με Ουέστχεντ) – εκτός κι αν η ομάδα πιαστεί κορόιδο κι αφήσει το αστέρι της να φύγει.

Ε: Γιατί τα μεγαλύτερα αστέρια “απομονώνονται” για να παίξουν ένας εναντίον ενός (δηλαδή ατομικό παιχνίδι), αν το άθλημα είναι μόνο ομαδικό;
Α: Όπως εξηγήσαμε παραπάνω, το άθλημα είναι και ατομικό και τη διαφορά όπως και σε όλες της ομάδες των ανθρώπων, μπορούν να την κάνουν τα ξεχωριστά άτομα, οι πρωτοβουλίες τους, οι ιδέες τους. Χωρίς κατά ανάγκη να είναι χαρισματικά ή αναντικατάστατα. Το άτομο πρέπει να αναδειχθεί μέσα στην ομάδα.

Ε: Γιατί η έκφραση ξέρει μπάσκετ αναφέρεται βασικά για την επίθεση και μετά για την άμυνα;
Α: Για τους παραπάνω λόγους. Και γιατί πολύ απλά, όποιος παίζει μόνο άμυνα δεν ξέρει μπάσκετ. Ξέρω μπάσκετ σημαίνει έχω την πρώτη κίνηση, σχεδιάζω, επινοώ. Ο αμυντικός απλά ακολουθεί, προσπαθεί να αναχαιτίσει και καταστρέψει αυτό που προτείνω. Η άμυνα έχει νόημα ύπαρξης λόγω της επίθεσης.

Ε: Γιατί πάντα η καλύτερη επίθεση νικάει την καλύτερη άμυνα;
Α: Προφανώς γιατί η πρωτοβουλία των κινήσεων είναι στην επίθεση και το μέγιστο που μπορεί να καταφέρει η άμυνα είναι να την σταματήσει. Αν λέμε ότι κερδίζουμε παιχνίδια από την άμυνα σημαίνει ότι, πέρα από τον ανασταλτικό της χαρακτήρα, και η επίθεσή μας είναι καλύτερη από την επίθεση του άλλου.

Ε: Γιατί η Ελλάδα εφόσον είναι σε καλύτερο μπασκετικό επίπεδο από π.χ. Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία (σε Εθνικές ομάδες) δεν έχει αναδείξει αντίστοιχα αστέρια με αυτές τις χώρες;
Α: Αρκετοί λόγοι υπάρχουν: Οι λογικές των προπονητών με παίκτες αμυντικούς και ρομπότ, η μη έμφαση στην καλλιέργεια ολοκληρωμένων ατομικών ταλέντων, που έχουν φοβερή επιθετική έφεση και δημιουργία (αργότερα γίνονται και πλήρεις), ο φθόνος του Έλληνα σε κάτι που ξεχωρίζει, η έλλειψη υπομονής κλπ.

Ε: Πόσο καιρό έχουμε να ακούσουμε την έκφραση ξέρει μπάσκετ στην Ελλάδα;
Α: Προσωπικά έχω να το ακούσω πολλά χρόνια. Από την εποχή του Νίκου του Οικονόμου ή και του Μυριούνη. Ο Νικόλας νομίζω ήταν ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας μπασκετικός παίκτης. Εντάξει και για τον Στογιάκοβιτς το λέγαμε από τα 21 του όταν ακόμα έπαιζε εδώ, αλλά αυτός έφυγε για άλλα μέρη.

--------------------------------------------------------
Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά φίλοι μου, ίσως τα ξαναπούμε πριν την Πρωτοχρονιά με νέο post ανασκόπησης.
_