Γκάλης ή Διαμαντίδης;

_
Το ερώτημα τέθηκε μέσα στην εβδομάδα μετά την κατάκτηση του έκτου κυπέλλου Πρωταθλητριών από τον Παναθηναϊκό στη Βαρκελώνη. Κανείς δεν γέλασε, μία παρόμοια ερώτηση σε άλλες περιπτώσεις θα θεωρούνταν υπερβολική. Ούτε με τον Παπαλουκά δεν τολμήθηκε τέτοια σύγκριση, ούτε και, σαν συνολική προσφορά, με τον Γιαννάκη μετά τους προπονητικούς του θριάμβους το 2005 και το 2006 με την Εθνική.

ΕΡΩΤΗΜΑ και ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Και μόνο ότι διατυπώθηκε και στάθηκε αξιοπρεπώς το ερώτημα, δείχνει ότι ο Διαμαντίδης είναι μεγάλος. Ο μεγαλύτερος σύγχρονος και ασφαλώς μέσα στους δύο μεγαλύτερους όλων των εποχών μαζί με το Γκάλη. Κάποιοι ελάχιστοι, όμως πολύ έγκυροι δημοσιογράφοι, προχώρησαν στο ότι ο Διαμαντίδης έχει πια ξεπεράσει τον Γκάλη και παρέθεσαν τα επιχειρήματά τους. Μια άλλη μερίδα του τύπου βέβαια έδωσε άλλες απαντήσεις όπως: είναι άλλες οι εποχές, έτερον εκάτερον και άλλες πιο διπλωματικές θέσεις. Επίσης αυτοί που ψήφισαν Διαμαντίδη έλεγαν πως έχει κατακτήσει πολλαπλάσιους τίτλους από τον Νικ και έμειναν μόνο σε δύο σημεία του Γκάλη: καλύτερος σκόρερ και μεγαλύτερη επιρροή στο παιχνίδι. Και μας τα πέρασαν σαν να ήταν κάτι απλό ή όχι πολύ σημαντικό. Είναι σύνηθες πάντως πολλοί να απαντούν όψιμα, όταν περάσει ένα πρόσφατο γεγονός που ισχυροποιεί την θέση κάποιου, να τον κατατάσσουν σαν τον κορυφαίο όλων των εποχών.

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΜΑΕΣΤΡΟΣ

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Γκάλης δεν ήταν μόνο μεγάλος σκόρερ αν και βέβαια ήταν ο κορυφαίος σκόρερ (άρα και επιθετικός παίκτης, αν συνυπολογίσουμε τα υψηλά ποσοστά ευστοχίας του) στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και μέσα στους 5-10 στον κόσμο από τότε που ανακάλυψε το μπάσκετ ο δρ. Νέισμιθ το 1891. Σε σχεδόν όλες τις διοργανώσεις που έπαιξε έβγαινε πρώτος σκόρερ, τίτλος που για τα δεδομένα της εποχής ήταν πολύ κοντά στον σημερνό MVP. Επίσης ήταν καταπληκτικός πασέρ, σίγουρα ανώτερος του Διαμαντίδη, αν θέλετε μπορούμε να ανατρέξουμε στο αρχείο των αγώνων. Στα κλεψίματα ήταν ικανοποιητικός και στην άμυνα ο αντίπαλός του έβαζε πολύ λιγότερους πόντους από εκείνο και την περιφέρεια του Άρη ή της Εθνικής. Μην ξεχάσουμε τα ποσοστά ευστοχίας του που ήταν υψηλότατα και η κατάχρηση των προσπαθειών του στην επίθεση ήταν σχεδόν μηδενική. Επίσης, όταν πολύ σπάνια δεν αγωνιζόταν ο Γκάλης, ο Άρης ήταν μία μέτρια ομάδα.

ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΤΕΡΑΣ

Για το Διαμαντίδη, δεν θα δώσουμε και πολλά χαρακτηριστικά από το παίξιμό του, επειδή πρώτιστα είναι σύγχρονος και όλοι ξέρουμε για αυτόν. Μόνο θα υπενθυμίσουμε ότι είναι ο καλύτερος αμυντικός στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ τα τελευταία 15 χρόνια – ίσως και όλων των εποχών. Και ο παίκτης των 3 κυπέλλων πρωταθλητριών σε 7 συμμετοχές του (ποσοστό κοντά στο 50%), των μεγάλων σουτ και των κυπέλλων της Εθνικής. Όλα του τα κατορθώματα τα έχει πετύχει σε μία εποχή που ο χρόνος συμμετοχής του δεν ήταν μέγιστος – επομένως δεν του δόθηκε η δυνατότητα να είναι ο ένας και μοναδικός σταρ, κάτι που άλλαξε αρκετά φέτος. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι είχε και τεράστιους συμπαίκτες.

ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ

Για τους συμπαίκτες, μιας και το αναφέραμε, η διαφορά των εκείνων του Γκάλη από του Διαμαντίδη είναι η μέρα με τη νύχτα. Εκτός από τον τεράστιο Γιαννάκη, ποιους άλλους είχε δίπλα του; Τον Σούμποτιτς, δηλαδή τον Τέπιτς ή το πολύ Μπεϊτσίροβιτς του σήμερα; Τον Ουίλτζερ που δεν θα υπήρχε πουθενά στο σήμερα ή τον Λυπηρίδη με τον Φιλίππου; Ακόμα και ο Βράνκοβιτς θα ήταν ένας βελτιωμένος Γιεφτόκας στις μέρες μας. Ας μη θυμηθούμε Ρωμανίδη, Δοξάκη ή Μάνθο Κατσούλη στα 34 του, δεν το αφήνουμε καλύτερα παιδιά; Από την άλλη έχουμε: Σισκάουσκας, Γιασικεβίτσιους, Μπατίστ, Σπανούλη, Νίκολας, Φώτση, Τομάσεβιτς, Πέκοβιτς, Λάζαρο .. Χαοτική η διαφορά με τους αντίστοιχους του Άρη, δεν νομίζετε; Και στον πάγκο; Να συγκρίνουμε Ομπράντοβιτς με ποιόν; Εδώ ας σημειώσουμε πως αν ο Άρης είχε άλλον κόουτς που θα διαχειριζόταν καλύτερα τις καταστάσεις στα Final 4 και την Ευρώπη το 1988-91, θα είχε σίγουρα 1- 2 κύπελλα πρωταθλητριών στο τσεπάκι του. Ο Γκάλης δεν είχε τίτλους αλλά έφτασε πολύ κοντά στην πηγή. Ας όψεται ακόμα πως όταν πήρε τον πρώτο του τίτλο στην Γιαννάκη εποχή, ήταν ήδη 28 χρονών, μην το ξεχνάμε.

ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ

Οι αντίπαλοι του Άρη στο κύπελλα πρωταθλητριών ήταν η Τρέισερ του Μακαντού, του Μενεγκίν και του Ντ’Αντόνι, η Γιουγκοπλάστικα, των Κούκοτς και Ράτζα, η Μπαρτσελόνα των Έπι, Σολοθάμπαλ, Νόρις, η Μακάμπι των Μαγκί, Μπέρκοβιτς και Τζάμσι .. Εντάξει δεν είχαμε διπλές ή τριπλές εκπροσωπήσεις από κορυφαίες χώρες αλλά σήμερα οι παίκτες σαν κι αυτούς θα έπαιζαν στο ΝΒΑ και όχι στην σημερινή Ευρωλίγκα. Δεν είναι τόσο η ποσότητα των ομάδων εκείνα τα χρόνια όσο ο τοίχος της Τρέισερ και εκείνος της Γιουγκοπλάστικα που έπεφτες πάνω τους. Αντίπαλοι του ΠΑΟ σήμερα; Η μεγάλη Μπαρτσελόνα χωρίς τα Καταλανικά αστέρια της που πήγαν στο ΝΒΑ και ίσως να την βοηθούσαν. Η Μακάμπι ακόμα είναι αποδυναμωμένη και γενικότερα τα μεγάλα Ευρωπαϊκά αστέρια παίζουν πια στην Αμερική. Το παρελθόν της συλλογικής Ευρώπης ήταν αρκετά ανώτερο.

ΘΕΑΜΑ και ΔΗΜΟΦΙΛΙΑ

Ο Γκάλης πρόσφερε θέαμα, ναι. Και τί έγινε; θα μου πείτε κάποιοι, οι τίτλοι μετράνε. Αστεία πράγματα, αν φανταστούμε πως ο Άρης είχε σαρώσει τους τίτλους και έμεινε 2 χρόνια αήττητος ενώ και στην Ευρώπη έκανε το μέγιστο δυνατό για 5-6 περιόδους τουλάχιστον με τον Γκάλη στην σύνθεσή του. Ένα επιπλέον σημαντικό ήταν ο μοναδικός συνδυασμός ουσίας και αποτελέσματος που έκανε τον κόσμο να διψάει να τον βλέπει σε όποιο γήπεδο και αν αγωνιζόταν εκείνη την εποχή. Ο κόσμος λάτρεψε το Γκάλη παραπάνω από ότι αγαπάει και εκτιμά τον Διαμαντίδη. Ο σύγχρονος ηγέτης του ΠΑΟ είναι βέβαια εκπληκτικός και τα δίνει όλα σε κλεψίματα, τάπες, πάσες, κρίσιμα σουτ μα ο Γκάλης ήταν απλά ο δεξιοτέχνης του μπάσκετ, εκείνος που σε μάγευε με την πλαστικότητα και την ομορφιά του παιξίματός του. Έκανε το άθλημα διαφορετικό σε μεγέθη επιρροής του, στο βεληνεκές του, έσπασε τα στενά όρια του κλειστού χώρου του και ξεπέρασε ακόμα και το ποδόσφαιρο σε δημοφιλία. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και αν αυτό τελικά είναι το κριτήριο αξιολόγησης, ο Νίκος Γκάλης είναι ο κορυφαίος Έλληνας παίκτης όλων των εποχών.
_