Τα βασικά του μπάσκετ στην Ελλάδα

_
Διαβάζαμε ένα αφιέρωμα στον Στάθη τον Βέργο αυτόν τον μέγα μπασκετάνθρωπο της Πάτρας και της Ελλάδας, τον δάσκαλο που μεταξύ άλλων ανακάλυψε τον Κώστα Πετρόπουλο και άλλα ταλέντα - μελλοντικούς παίκτες της Πάτρας και της Ελλάδας. Σε μίνι συνέντευξή του στο περιοδικό All Star Basket είπε την απλή αλήθεια. Τα νέα παιδιά και κατ’ επέκταση οι νέοι παίκτες στερούνται των βασικών δεξιοτήτων του παιχνιδιού: Ντρίπλα, πάσα, σουτ. Και προέβλεψε πως μετά την απόσυρση των Παπαλουκά, Διαμαντίδη και Σπανούλη θα υπάρξει κενό στον άθλημα μιας και δεν βλέπει άλλους με τόσο και τέτοιο ταλέντο να έρχονται να πάρουν το μπάσκετ από το χέρι να το προχωρήσουν μπροστά. Ο πρωταγωνιστές είναι εντός των γραμμών, δεν το συζητάμε.


Επικροτούμε και υπερθεματίζουμε τις απόψεις του μεγάλου δασκάλου. Το ελληνικό μπάσκετ στερείται τα βασικά σε ατομικό επίπεδο, που είναι άκρως απαραίτητα για να λειτουργήσει το άτομο μέσα στην ομάδα. Αντί αυτού, στείρα αμυντικολαγνεία, το σκεπτικό του να καταστρέψω το παιχνίδι του αντιπάλου, χωρίς βέβαια να ξέρω μπάσκετ και τα βασικά του για να δημιουργήσω στην επίθεση. Ο κόσμος το νιώθει και δεν του αρέσει το παιχνίδι – εκτός από τους φανατικούς και αυτούς σε ειδικές περιπτώσεις, αυτή είναι η αλήθεια.

Οι παλαιοί παίκτες και άλλοτε βιρτουόζοι της πορτοκαλιάς χρειάζεται να καλεστούν για να μας πουν: τι στυλ είναι αυτό που θα παίξουμε; Τι στρατηγικές θα χαράξουμε; Νίκος Γκάλης, Βασίλης Γκούμας, Κώστας Πετρόπουλος, Φάνης Χριστοδούλου, πού είναι όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι; Με όλο τον σεβασμό για τους παρακάτω προπονητές αλλά δεν θα μας πει ο Πεδουλάκης, ο Φλεβαράκης και ο Σφαιρόπουλος το τί μπάσκετ θα παίξουμε σαν χώρα και σαν σχολή. Γιατί απλά δεν ήταν ποτέ παίκτες πρωταγωνιστές ή καθόλου παίκτες κι αυτό επηρεάζει την συμπεριφορά τους στους πάγκους. Ή τουλάχιστον δεν έχουν σκεφτεί ποιο είναι το ελκυστικό μπάσκετ που κάποτε παίζαμε. Χρειάζονται κι αυτοί ασφαλώς αλλά πίσω από άλλους. Φωτεινές εξαιρέσεις είναι ο Κώστας ο Πολίτης που έχει μαλλιάσει η γλώσσα του για το στυλ που θέλει να παίζουμε και οι Αλεξανδρής και Μαρκόπουλος που πράγματι μας έχουν δώσει όμορφο μπάσκετ με τις ομάδες τους. Πού βρίσκονται όμως αυτοί στις αποφάσεις και την χάραξη των γραμμών της ομοσπονδίας; Μην τους είδατε. Αντί αυτού, άνθρωποι που απλά απομνημονεύουν προπονητικές τακτικές και τους νοιάζει μόνο το ομαδικό αγωνιστικό (εφήμερο) αποτέλεσμα και όχι η μελλοντική εξέλιξη των παικτών. Καλά κάνουν βέβαια αν έτσι τους το απαιτούν τα αφεντικά τους.


Το μπάσκετ είναι πρώτα τα βασικά του, στην επίθεση και στην άμυνα. Και μετά μαθαίνουμε για τις αδύνατες πλευρές, το isolation, τα hedge out και τα pick. Όπως και στο Πανεπιστήμιο, μορφώνεται κανείς ατομικά, καλλιεργείται για να είναι αξιόλογο μέλος μιας ομάδας στην συνέχεια. Και στην παιδεία μας γενικότερα, χρειάζεται πρώτα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να αγαπήσουμε και τους άλλους, κι αυτό έρχεται μέσα από την ατομική μας βελτίωση κι όχι από την ενσωμάτωση λειψών ικανοτήτων μέσα στην ομάδα.

Αυτοί που ξέρουν λιγάκι μπάσκετ εδώ δεν μας κάνουν γιατί λέει παίζουν αεράμυνα (Διαμαντόπουλος, Ταπούτος, Αλ.Κυρίτσης κλπ). Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε, ελάχιστοι παίκτες έχουν ας πούμε κίνηση με τη μπάλα και δημιουργούν παιχνίδι, μόνο καλά εργαλεία και ρολίστες–βοηθητικοί. Κανένας τους δεν έκανε σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ ή στο εξωτερικό αν εξαιρέσουμε τον Παπαλουκά. Την ίδια στιγμή Γάλλοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Ισπανοί, Ρώσοι, Αργεντίνοι, Βραζιλιάνοι και άλλοι διαπρέπουν στο ΝΒΑ και την αφρόκρεμα. Κι εμείς εδώ, στην άμυνα και την ομαδικότητα χωρίς ατομικό ταλέντο και τα βασικά του μπάσκετ.
_