Μπασκετική αποκέντρωση - Μέρος Πρώτο

_
Το κείμενο είχε δημοσιευθεί από τον υποφαινόμενο στο περιοδικό ‘Τρίποντο’ στις αρχές του 2004

Η γέννηση, η άνθηση και η παραπέρα ανάπτυξη του μπάσκετ μέσα στα εκατό και πλέον χρόνια της ιστορίας του σχετίζονταν συχνά με πόλεις ή και περιοχές των οποίων η πολιτική, η οικονομική, καθώς και εκείνη η πολιτιστική τους θέση πιθανόν, δεν βρισκόταν απαραίτητα στις κορυφαίες των χωρών τους και παγκόσμια. Αν και - για να υπερασπίσουμε τη θέση μας εμείς οι μπασκετικοί - η εντύπωσή μας παραμένει πως οτιδήποτε αναφέρεται στο άθλημά μας δεν μπορεί να μην εμπεριέχει μία ιδιότυπη κουλτούρα. Η Τέχνη αυτή έγκειται ασφαλώς στην πρωτόγνωρη εμπειρία των αισθήσεων του θεατή όταν έρχεται σε επαφή με το “μαγικό” παιχνίδι. Και ακόμα βέβαια περισσότερο στο βίωμα του ίδιου του παίκτη που συμμετέχει.


Τα παραδείγματα που συνηγορούν σε αυτή την άποψη είμαι μία πλειάδα, δεν έχουν τελειωμό. Τι να πρωτογράψουμε και τι να μην παραλείψουμε; Να αρχίσουμε από τη μπασκετομάνα Ιντιάνα που δίχως την πορτοκαλί θεά θα βρισκόταν στην ανωνυμία της Αμερικάνικης υπαίθρου ή να θυμηθούμε τις κωμοπόλεις ή τα χωριά όπως η Λιμόζ και το Πο στη Γαλλία; Μήπως μας έχει ξεφύγει τι έχει συμβεί στο Βαρέζε, στο Καντού και το Πέζαρο; Θέλετε να σας θυμίσω μήπως το Σιμπένικ και το Ζάνταρ; (τι ρίγη συγκίνησης είναι στα αλήθεια αυτή τη στιγμή που μας κατακλύζουν;). Σε όλα τούτα τα μέρη το μπάσκετ λατρεύεται σα θρησκεία και αυτοί είναι οι ονειρεμένοι προορισμοί του αληθινού μπασκετικού, σωστά; Ακόμη και οι γιαγάδες αυτών των περιοχών ξέρουν απέξω και ανακατωτά τα ζον πρες που παίζει η ομάδα ή τα give and go σαν τη βασική ανάπτυξη στην επίθεση, διαφωνεί μήπως κανείς;


Καμιά αντίρρηση ασφαλώς δεν εμφανίζουμε στο ότι και οι μητροπόλεις, τα τεράστια αστικά κέντρα ήταν ανέκαθεν πρωταγωνιστές στο μπάσκετ. Θα ήταν ιεροσυλία διαφορετικά. Οι Σέλτικς, οι Λέικερς, το Μιλάνο και η Ρεάλ είναι οι κορυφαίες στις χώρες και τις ηπείρους τους και δεν το αμφισβητούμε. Αλλά όμως, η μαγεία ότι το μπάσκετ είναι τα πάντα δεν συναντιέται παρά μόνο στις αυτές τις μικρές πόλεις, στο απόκεντρο του γενικότερου ενδιαφέροντος. Είναι αγαπητοί μου η αποκέντρωση του μπάσκετ που ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστικό του και το συνόδευε σε αυτή την μακρά του διαδρομή. Τι γίνεται όμως εδώ στην Ελλάδα; Πώς εμφανίζεται σήμερα η κατάσταση και τι μπορεί να καλυτερέψει;

Αρχικά ας κάνουμε δύο διαπιστώσεις για την εντός των συνόρων κατάσταση. Πρώτον, ότι ο συγκεντρωτισμός σε δύο πόλεις είναι κυρίαρχος στο κορυφαίο επίπεδο (και μιλάμε ασφαλώς για την Α1) και δεύτερον, πως παρόλες τις προβλέψεις και τα ευχολόγια η κατάσταση μένει η ίδια και απαράλλακτη ή βαδίζει με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς βελτίωσης. Σήμερα στην Ελλάδα όλοι μιλούν για αποκέντρωση αλλά ουσιαστικά μόνο με απλή “συμπάθεια” βλέπουν τις ομάδες τις περιφέρειας. Με σκέψεις ή εκφράσεις του τύπου:
- Ας βοηθήσουμε τον μικρό αδύνατο να προχωρήσει (άσχετα αν συχνά όταν εκείνος δυναμώνει και μας γίνεται ενοχλητικός θέλουμε να τον ξεφορτωθούμε) ή
- Πάω να κάνω το αγροτικό μου στην επαρχία (λες και μία πόλη των 200-250 χιλιάδων είναι χωριό).


Βέβαια, δεν μπορούμε να αδικήσουμε κατάφωρα τους σκεπτόμενους όπως παραπάνω, εφόσον σχετίζονται με το ίδιο το υδροκέφαλο “τέρας” που συντηρείται στο κέντρο της χώρας, αναγκάζοντας την περιφέρεια σε οικονομικό μαρασμό και, μοιραία, σε βοηθητικό έως ανύπαρκτο ρόλο. Η πληθώρα των οικονομικών πόρων αλλά και εκείνων των αθλητικών έργων υποδομής συνεχίζονται να σωρεύονται στην Αθήνα και κατά δεύτερο στην συμπρωτεύουσα του βορρά με αποτέλεσμα η υπόλοιπη Ελλάδα να παραμένει ουραγός, τελευταία και καταϊδρωμένη.

Το λυπηρό της όλης υπόθεσης είναι ότι η περιφέρεια έχει επανδρώσει τα Ελληνικό μπάσκετ με μοναδικούς παίκτες, οι οποίοι όμως δεν βοήθησαν τις ομάδες στις περιοχές προέλευσής τους παρά ελάχιστα, έστω και αν εκείνες βοήθησαν στην αξιοποίηση και ανάδειξη αυτών των ταλέντων. Έτσι, ταλέντα από την Πελοπόννησο ή τη Θεσσαλία καταλήγουν σε ομάδες του κέντρου ή της Θεσσαλονίκης. Και πώς να γίνει διαφορετικά όταν οι τοπικές περιφερειακές ομάδες είναι αδύναμες ή η έγκαιρη ανίχνευση των ταλαντούχων σε τοπικό επίπεδο βρίσκεται πολύ πίσω; Χαρακτηριστικά τέτοια παραδείγματα αποτελούν ο Ρεντζιάς, ο Γιαννούλης, ο Βασιλόπουλος, λιγότερο ο Χατζής και πολλοί άλλοι.

Συνέχεια στο επόμενο σε λίγες μέρες
_