Εννέα ολόκληρα χρόνια έχουμε να δούμε την Εθνική μας τόσο νωρίς εκτός της διεκδίκησης των κορυφαίων θέσεων σε μία μεγάλη διοργάνωση. Και πάλι στην Τουρκία στο Ευρωπαϊκό του 2001 συνέβη τότε το απρόοπτο. Οι βασικές αιτίες για τον πρόωρο φετινό αποκλεισμό μας είναι:
1. Ο αποκλεισμός της Εθνικής οφείλεται όχι τόσο στην ήττα από την Ισπανία που ίσως χάναμε και στους 4 αλλά στις άσχημες διασταυρώσεις που μας έβαλε η FIBA. Δεν μπορεί κύριοι να είμαστε 4οι στο παγκόσμιο ranking και να μας βάζεις χιαστί στους 8, αν βγούμε 2οι στον όμιλο, με τους Αμερικανούς. Και αυτή την Τουρκία πολύ δύσκολα την νικούσαμε για να βγούμε 1οι στον όμιλο, οπότε .. Για να μην αναφέρουμε ότι τους Τούρκους ούτε καν επικεφαλής δεν έπρεπε να τους βάλουν στον όμιλό τους, αν ήταν έτσι και δεν ήμαστε εμείς, δεν είμαι 100% σίγουρος. Εκ των πραγμάτων επομένως ξεκινούσαμε με ένα χάντικαπ. Όσες πονηριές και αν επιστρατεύσαμε (ήττα με τη Ρωσία με κάτω τα χέρια) δεν αποφύγαμε την μοιραία ήττα στο χιαστί.
2. Οι υψηλές προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί στους μπασκετικούς κύκλους. Μέλη της ομάδας, δημοσιογράφοι, φίλοι, παράγοντες και η πλειοψηφία των φιλάθλων θεωρούσαν ως δεδομένη την είσοδό μας στην τετράδα και την διεκδίκηση θέσης στον τελικό και στο βάθρο. Ειδικά μετά τις σαρωτικές εμφανίσεις μας στα φιλικά, οι ελπίδες πολλαπλασιάστηκαν και η θέση στο βάθρο έγινε κάτι σαν ένα μίνιμουμ στόχου (αφού πέρσι με ελλείψεις καταφέραμε τόσα, φέτος που είμαστε πληρέστεροι, μπορούμε περισσότερα: ο λαθεμένος τρόπος σκέψης).
3. Οι ελλείψεις που παρατηρήθηκαν και σε έμψυχο δυναμικό και σε σχέδια αντιμετώπισης καταστάσεων: αγωνιστικά και σε στρατηγική ομάδας.
• Υλικό παικτών, χρειαζόταν ένας ή δύο σουτέρ παραπάνω: Βασιλειάδης ή και Καλαμπόκης ή Πελεκάνος. Οι λόγοι προφανείς αλλά κυριάρχησε το σύνδρομο φόβου έλλειψης ψηλών. Σαν αποτέλεσμα οι κοντοί μας ‘έσκασαν’ από την κούραση.
• Σχέδιο αντιμετώπισης ζώνης: δυστυχώς δεν υπήρχε κάποια αλλαγή στο στυλ μας και όποτε οι αντίπαλοι έπαιζαν ζώνη, το σκορ μας υποχωρούσε αισθητά.
• Στρατηγική πορείας στο τουρνουά: έλειπε έστω και υποτυπωδώς. Με το να καθόμαστε να χάνουμε από τους Ρώσους σημαίνει ότι η ομάδα δεν είχε σχέδιο και ενεργούσε σπασμωδικά την τελευταία στιγμή.
• Πουθενά σχέδιο αντιμετώπισης μεγάλων αντιπάλων για την υπέρβαση (όπως διατρανώναμε ότι θα πάμε ψηλά). Και ας αφήσουμε τις ΗΠΑ απέξω, με την Ισπανία τι γίνεται; Τόσο πολύ να μην μπορούμε να τους κερδίσουμε;
4. Η έλλειψη ενός ηγέτη της ομάδας μας στο τουρνουά. Ενώ έχουμε εν δυνάμει ηγέτες και μεγάλες προσωπικότητες (Διαμαντίδης, Σπανούλης κλπ). Το παιχνίδι της Εθνικής δεν ευνοεί την ατομικότητα που είναι απαραίτητη για να πάρει την ομάδα ο ηγέτης από το χεράκι και να κάνει την διαφορά ειδικά στα ντέρμπι. Αυτό βέβαια είναι ένα χαρακτηριστικό του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και της φιλοσοφίας των προπονητών γενικότερα, και πιο ειδικά στην Ελλάδα (αμυντικολαγνεία παραπάνω από το κανονικό και στείρα ομαδικότητα).
5. Ατυχίες και εξωγενείς παράγοντες: ποιος περίμενε ότι η Ισπανία θα έχανε δύο φορές στον όμιλο της Σμύρνης ή ότι η Νέα Ζηλανδία θα κέρδιζε με 12 πόντους τη Γαλλία; Άλλης μικρότερης σημασίας αιτίες είναι η όχι και τόσο φιλική διαιτησία συγκριτικά με παλαιότερα (μην ξεχνάμε πως παίζουμε σκληρά σαν ομάδα) και το μικρό rotation παικτών στην ομάδα από τον πάγκο (αν και αυτό μπορεί να ενταχθεί στο παραπάνω σημείο 3).
6. Τελευταίος λόγος και με επιφυλάξεις είναι το πιθανό μπούχτισμα των παικτών του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού από το πολεμικό κλίμα στην Ελλάδα και το άδειασμα συναισθηματικά για ενότητα καλό κλίμα για προσφορά στην Εθνική. Δεν γνωρίζουμε αν ισχύει κάτι τέτοιο, είναι όμως μία ισχυρή υπόθεση.
ΥΓ: Τέλος εποχής στην Εθνική μετά την αποχώρηση του ηγέτη της. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης όταν αποσυρθεί (ελπίζουμε μετά από πολλά χρόνια) θα είναι ο δεύτερος καλύτερος Έλληνας παίκτης όλων των εποχών πίσω από τον Νίκο το Γκάλη. Ισόβιος καλύτερος αμυντικός στην Ευρώπη και σταρ:
http://basketikos.blogspot.com/2009/07/blog-post_07.html
Παρόλο που δεν έδωσε το μέγιστο του ταλέντου του, ειδικά στην δημιουργία, βλέπεις μας έφαγε το πάσα πάσα πάσα κάποιων προπονητών= εγκλωβίζω την προσωπικότητα του ατόμου στο βωμό της αυτοματοποιημένης τελειότητας. Τιμή και δόξα στον Δημήτρη Διαμαντίδη.
_
σωστός!
ΑπάντησηΔιαγραφήτις καλημέρες μου...
Timi kai doxa sta paidia auta tis Ethnikis!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήEdwsan psixi, ki otan oloi emeis ta kalokairia kaname diakopes autoi palevan kai prospathousan na pane tin Ellada psila.....
Se mia epoxi ,pou stin Ellada ola katarreoun kai pou odeis asxoleitai me to pneuma to Elliniko, egw lew ena megalo euxaristw s auta ta paidia pou pigan tin Ellada psila toses, ma toses fores, gia ti sigginisi kai to rigos pou niwsame ma panw ap ola pou mas thimisan oti ... eimaste perifanoi pou eimaste Ellines!!!
Oso gia tin fetini oxi kai toso kali poreia.... e ti na kanoume,den einai panta t Ai Gianniou, kai oi kaliteroi kapote xanoun....
Den tha analisw to giati, ti eftaixe.... metraei mono i prospatheia... ki auta ta paidia prospathisan poli. Egw proswpika tous euxaristw mesa ap tin kardia mou gi auti tous tin prospatheia kai perimenw tin epomeni tous emfanisi na xanafwnaxw olo xara ETHNIKI ELLADOS GEIA SOU!!!!!!
παντως ο Διαμαντιδης είχε ακόμα περιθώρια... κρίμα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήτσο δεν μας τα λές καλά. Η εκ των υστέρων κριτική είναι εύκολη. Τα αίτια της αποτυχίας είναι τα ακόλουθα.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Με τη φυγή των μεγάλων παικτών (Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα, Χριστοδούλου) η εθνική έπαψε να κτυπάει τα μεγάλα ματς. Μόνο από την τύχη και τις διασταυρώσεις κατάφερνε να στέκεται αξιοπρεπώς.
2. Η κατάκτηση του EURO 2005 και η εκπληκτική εμφάνιση στην Ιαπωνία το 2006 ήταν εξαιρέσεις.
3. Ο επαγγελματισμός των Ελλήνων παικτών πλησιάζει το βαθμό απόδοσης της Ελληνικής Οικονομίας και του Ελληνικού Δημοσίου. Εξαιρέσεις όπως ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης δεν φέρνουν την άνοιξη 4. Ο Συρίγος είχε δίκιο για τους "Συνδικαλιστές" αλλά τότε έπεσαν όλοι να τον φάνε 5. Η κατάσταση των Ελληνικών Ομάδων είναι αξιοθρήνητη. Φέτος ίσως δεν τελειώσει το πρωτάθλημα 6. Δεν υπάρχει παραγωγή αξιόλογων παικτών 7. Οι περισσότεροι παίκτες φοβούνται να κάνουν μπάσιμο, προσποίηση, κίνηση pivot ή δεν ξέρουν να σουτάρουν (Μπουρούσης, Φώτσης, Καλάθης, Ζήσης, Περπέρογλου, Σχορτσιανίτης, κλπ.) Μόνο ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης τολμούσαν να σουτάρουν. Στα κρίσιμα σημεία όλων των αγώνων δεν υπήρχαν παίκτες να ορθώσουν ανάστημα. Που είσαι ρε Σούμποτιτς που βάραγες 600 σουτ στην προπόνηση ή ο Γκαλης που άνοιγε και έκλεινε το παλέ. Ο Περπέρογλου βάραγε σουτ και πήγαινε από την άλλη. Κοινώς σέντρα. Ο Μπουρούσης 2.10 και δεν μπορεί να κάνει ένα pivot. Ο Μέλης με 2.02 και τα έχωνε μπροστά στο Φασούλα. Ο φώτσης σουτάρει και τρέμει η ψυχή σου για το αν θα βρει ταμπλό. Ο Ζήσης αμαρκάριστος και δίνει πάσα σε μαρκαρισμένο παίκτη. Για τους υπόλοιπους τι να πρωτοπούμε.
Συνέχεια
ΑπάντησηΔιαγραφή---------------
8. Το Ελληνικό μπάσκετ είναι στατικό και χωρίς φαντασία. Η Ισπανία ήταν πολύ χειρότερη από πέρυσι και η Τουρκία όχι κάτι το ιδιαίτερο. Οι ΗΠΑ απλά δεν βλεπονται. Η Ιταλία δεν υπάρχει ενώ Αργεντινή-Βραζιλία κινούνται σε χαμηλές πτήσεις. Κροατία-Σερβία άφησέ το καλύτερα. Γενικά είναι το χειρότερο Mundobasket όλων των εποχών.
9. Ο μπασκετικός τύπος απλά χαϊδεύει αυτιά 10. Είναι γεγονός ότι η αποχώρηση του Βασιλακόπουλου από τη FIBA δεν σε προστατεύει πλέον.
Συμπερασματικά, η εθνική ήταν μία μέτρια ομάδα με δύο τρεις καλούς παίκτες που όμως δεν μπορούσαν μόνοι τους να σηκώσουν το βάρος. Τους ήξεραν άλλωστε και τους μάρκαραν καλά. Όσο για τον προπονητή δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί του έδωσαν να διαχειριστεί μία ομάδα η οποία δεν μπορούσε και τους παίκτες τους ενδιαφέρουν τα συμβόλαιά τους.
Το μέλλον είναι δυσοίωνο. Για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση πάντως θα πρέπει το κράτος να σταματήσει κάθε χρηματοδότηση προς τον επαγγελματικό και σωματειακό αθλητισμό και να ξεκαθαρίσουν τα λαμόγια από κάθε άθλημα. Να ασχοληθούν μόνο αυτοί που πραγματικά έχουν μεράκι και θέλουν να προσφέρουν σε υγιείς οικονομικές βάσεις και σύγχρονο management. Όχι άλλους ΑΕΚ-ΑΡΗΣ-ΠΑΟΚ με δανεικά και αγύριστα. Όχι σε ελληνοποιημένους Γιουγκοσλάβους.
Το ίδιο συμβαίνει βέβαια και στο ποδόσφαιρο και στα άλλα αθλήματα. Για αυτό μην ασχολείστε.
Για να μην λες Μήτσο ότι είμαι μετά Χριστόν Προφήτης δες το σχόλιό μου στο site σου μετά το ξύλο με τη Σερβία και την 30άρα από τις ΗΠΑ. Επίσης προέβλεψα και τη 10 μετά τη διασταύρωση με Ισπανία. Μόνο που δεν θα είναι πλεόν 10άδα αλλά μάλλον 12άδα ή 14άδα
File mou Gerasime, giati theoreis tin Ethniki metria omada?? Poia diladi itan oloklirwmeni (pera apo tin Ispania tou Gazol, pou dikaia itan kai pagkosmia prwtathlitria)??
ΑπάντησηΔιαγραφήEgw thewrw oti to Elliniko basket vrisketai se psilo epipedo, an skefteis diladi oti dio ellinikes omades plasarontai sxedon kathe xrono sto final four....
Filika panta...
Ο φίλος Gerassimos έχει σε πολλά σημεία της τοποθέτησής του δίκιο, όντας όμως λίγο υπερβολικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Εθνική μας και τη μετά Γκάλη εποχή πρόσφερε και θέαμα και επιτυχίες και ήταν πάντα παρούσα στις υψηλότερες θέσεις των απανταχού διοργανώσεων που συμμετείχε. Το μπάσκετ βέβαια που έπαιζε ήταν πιο σύγχρονο και προσαρμοσμένο στο υλικό που διέθετε. Η θέση που καταλάβαμε στο τελευταίο μουντομπάσκετ είναι η χειρότερη εδώ και μια 25ετία. Και το κυριότερο είναι όχι ο αποκλεισμός αλλά η οικτρή εμφάνιση της ομάδας. Τρεις νίκες εκ των οποίων οι δύο αγχωτικές (και από τις οποίες η μία άδικη), τρεις ήττες εκ των οποίων η μία ολοκάθαρη (με Τουρκία), η άλλη προσβλητική (με Ρωσία) και η τρίτη ένδοξη μετά από την τιτάνια προσπάθεια 4 παικτών (Διαμαντίδης ο μέγιστος, Σπανούλης, Σκορτσιανίτης και Σήσης) που για 35 λεπτά αρνιόνταν να υποκύψουν. Και στο τέλος υπέκυψαν τα κουφάρια τους.
Οι άλλοι πού ήσαν; Για ποιο λόγο κλήθηκαν; Ο Μπουρούσης με σπασμένο χέρι και με τον κ@@οχαρακτήρα του πολλά βαρύ μάγκα με τις χριστο@@@@@ίες στον Καλάθη, την άρνηση να σκρινάρει και να παίξει με πλάτη στο καλάθι, την εγκατάστασή του στην περιφέρεια όπου ντρίπλαρε (το είδαμε κι αυτό) και σούταρε για 3. Ο Περπέρογλου, αυτό το χρήσιμο εργαλείο σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή (ΠΑΟ), που όταν τον πας οπουδήποτε αλλού αναδεικνύονται μόνο τα μειονεκτήματά του. Έλλειψη αυτοπεποίθησης, αστοχία τραγική, έλλειψη ντρίπλας, έλλειψη δύναμης. Ο Καλάθης, ένας παίκτης πολύ καλός αλλά με λίγες παραστάσεις και για μια κλάση τουρνουά χαμηλότερη.
Συνέχεια ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αν κλήθηκαν γιατί δεν έδεσαν; Άρα εδώ φταίει ο διαχειριστής. Πού είναι το αντίδοτο στην άμυνα ζώνης; Τι κάνουμε όταν δε μας βγαίνουν οι αιφνιδιασμοί και τα εύκολα καλάθια; Πώς αντιδρούμε στο 5 εναντίον 5; Πώς διαχειριζόμαστε το Σόφο (με την Ισπανία ήταν τραγικό να βλέπεις το γίγαντα ανάμεσα σε 3 και 4 να παλεύει έχοντας στο νου του μόνο το καλάθι); Πότε, για πόσο και με ποιους ξεκουράσουμε τα βασικά μας όπλα; Ποιος ο ρόλος του καθενός (σε γενικές γραμμές); Και τόσα άλλα ……
Καλημέρα Sheriff!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Stina
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Στίνα ξέρεις πως σε πολλά θέματα οι απόψεις μας είναι ταυτόσημες. Μην πυροβολεί κανείς την Εθνική μας επομένως που μας έχει δώσει αξέχαστες στιγμές. Όσο για τις διακρίσεις και αντικειμενικά αν το δούμε είναι τεράστιες. Καλόμαθαν μερικοί με τις κορυφές συνεχώς. Την ομάδα ας την αγαπάμε πιο πολύ όσο είναι χαμηλά. Προσωπικά, και 5 ήττες να έκανε η Εθνική στην Τουρκία, το ίδιο θα την υποστήριζα. Ακόμα και αν ήταν στο γήπεδο μόνο οι γραμματεία, οι διαιτητές και οι ομάδες, το ίδιο θα αγάπαγα την Εθνική.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
@ Gerassimos
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάκη φίλε, αν και σε γνωρίζω από 4 χρονών παιδάκι, ομολογώ ότι δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω εδώ. Τι να πρωτοσχολιάσω; Τα σωστά σημεία υπάρχουν βέβαια αλλά χάνονται μέσα στα άλλα. Ας σχολιάσω ενδεικτικά:
«Η κατάκτηση του EURO 2005 και η εκπληκτική εμφάνιση στην Ιαπωνία το 2006 ήταν εξαιρέσεις.» Θυμίζω, ημιτελικός στα ίσια το 2007 με γηπεδούχο Ισπανία, χάλκινο το 2009 στον Πολωνία, 5η θέση σε Αθήνα και Πεκίνο με αποκλεισμούς από την Αργεντινή (χρυσή το 2004) του Τζινόμπιλι και των άλλων αστεριών στα σημεία. Πέμπτη θέση το 2003, με ήττα από την χάλκινη Ιταλία.
«Εξαιρέσεις όπως ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης δεν φέρνουν την άνοιξη»
Σου θυμίζω, Σπανούλης MVP F4 Βερολίνου, Ντικούδης , Ζήσης Χατζηβρέττας, Φώτσης, Λάζαρος και άλλοι με πολυετή top συμβόλαια και πολλή καλή παρουσία στην αφρόκρεμα της Ευρώπης. Ακόμα και ο Πελεκάνος ή ο Κόμματος έπαιξαν στην ευρωπαϊκή ελίτ. Και πολλά άλλα.
Μάλλον δεν σου αρέσει το μπάσκετ, αφού πέρα από το ότι μου είπες πως δεν βλέπεις παρά ελάχιστα παγκόσμιο, να θυμίσω πως αν και γαύρος υποστήριζες την Παρτιζάν στον ημιτελικό του Παρισιού το Μάϊο. Αυτό δείχνει ότι μάλλον έχεις απωθημένα με το Ελληνικό μπάσκετ και μάλλον δεν σου αρέσει η ποτροκαλιά
Ακόμα αν μου βγάζεις τον Μέλη καλύτερο από τον Φώτση, ο κόσμος διαβάζει και κρίνει γενικώς. Πάντως σέβομαι να μην σου αρέσει το μπάσκετ. Όσο για την φαντασία, μόνο η Ισπανία παίζει έτσι μαζί με τις ΗΠΑ. Και μεμονωμένοι παίκτες. Τι να κάνουμε, Γκάλης δύσκολα ξαναγεννιέται.
Έλα φίλε στο μπάσκετ, να δεις, να σωθείς γιατί από το ποδόσφαιρο δεν θα δεις προκοπή ;)
@ sotirism
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύο χρονάκια έχει περιθώρια σίγουρα μέχρι το Λονδίνο, χαλαρά. Αλλά ..
@ Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Ανώνυμε (Ντιν.) υπερασπιστή του Γεράσιμου, οι απόψεις σου και ειδικά στο αγωνιστικό κομμάτι είναι καθαρές και θα συμφωνήσω. Απλά να προσθέσω ότι ο Μπουρούσης βοήθησε πιο πολύ στο τουρνουά από όσο τον παρουσιάζεις. Τα αγωνιστικά μειονεκτήματα μπορούσαν να είναι λιγότερα αν η Εθνική μπολιάζονταν από πιο ενεργούς παίκτες πάγκου (Βασιλειάδης, Πελεκάνος ή και η παραπάνω χρησιμοποίηση των υπαρχόντων). Οι 3 γκαρντ με 30’ σε κάθε αγώνα έσκασαν. Βέβαια μην ξεχνάμε πόσο τεράστια απώλεια ήταν η απουσία του Παπαλουκά. Τι να κάνουμε βέβαια, το γνωρίζαμε από νωρίς.
Η Εθνική χρειάζεται στο μέλλον να αναπτύξει μία σχολή ηγετών με πρωτοβουλίες. Δυστυχώς και το έχουμε γράψει πολλάκις, η αμυντικολαγνεία και η υποταγή στο σύστημα αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη ηγετών και προσωπικοτήτων.
όσον αφορά στο Μητσάρα, στο ΔΔ, στον λατρεμένο του Ζντοτς, σε αυτόν που κυρίως οφείλεται (χωρίς να το θέλει) η αποχώρηση Σπανούλη, στον μεγάλο που όταν συμμετέχει σε συνεντεύξεις δε λέει ποτέ εγώ, δεν κοιτάει μέσα στο φακό και έχει μια φυσική συστολή, σε αυτόν που μερικά χρόνια πριν είχε απαράδεκτο σουτ, σε αυτόν που μπορεί να ταπώσει και έναν τρίμετρο γιατί ξέρει για τον αντίπαλο τι θα κάνει, πώς θα το κάνει και κυρίως πότε θα το κάνει, σε αυτόν που ίσως δεν έχει ανάγκη κανένα προπονητή στον πάγκο λόγω μπασκετικής γνώσης, σε αυτόν που αποτελεί το πολυτιμότερο εργαλείο κάθε προπονητή, σε αυτόν που αποτελεί το αιχμηρότερο αμυντικό όπλο της Εθνικής μας, σε αυτόν, σε ΑΥΤΟΝ, ………..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΚ, κάποτε υπήρχε ο Γκάλης, ο οποίος με το άπειρο ταλέντο του και τους κοιλιακούς του μας έκανε να πετιόμαστε ψηλά φωνάζοντας και επευφημώντας τον (βέβαια άλλες μπασκετικές εποχές τότε). Ο Διαμαντίδης εμένα τουλάχιστον με αναγκάζει να υποκλίνομαι. Γιατί κατ’ εμέ είναι το πρότυπο του αθλητή ομαδικού σπορ.
Συνέχεια ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη έχουμε ένα σύνολο όπου δεσπόζει ο γα@@τος, ο φοβερός, ο οποίος έχει την ελευθερία να δρα ανεξάρτητα, να μην υπακούει, να αντιδρά στην εξέλιξη του παιχνιδιού εν θερμώ, αφού συμμετέχει και δεν έχει το πλεονέκτημα της ψύχραιμης και ολιστικής αντιμετώπισης
Αγαπητέ φίλε museum, η μπασκετική σου λατρεία και γνώση είναι γνωστές και αδιαπραγμάτευτες, γι’ αυτό και την οποιαδήποτε μπασκετική σου αναφορά και άποψη την αντιμετωπίζω με σεβασμό. Γιατί όμως επιμένεις τόσο στην αναγκαιότητα ύπαρξης ηγετικών φυσιογνωμιών; Γιατί έμμονα υποστηρίζεις ότι μόνο οι ηγέτες εγγυώνται την ύπαρξη μπασκετικής ποιότητας, ελευθερίας έκφρασης και αποτελεσμάτων; Σε αυτό δεν μπορώ να συμφωνήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σύγχρονη πραγματικότητα αναδεικνύει ως ανταγωνιστικά σύνολα αυτά που θεωρούν ως ύψιστης σημασίας την εργατικότητα, το σεβασμό στη μονάδα (όσο αυτή εξυπηρετεί το σύνολο), την ψυχολογική θωράκιση των μελών μέσω δημιουργίας οικογενειακής ατμόσφαιρας, την συνεχή καταγραφή αδυναμιών και προτερημάτων του συνόλου αλλά και καθενός εκ των μελών ξεχωριστά εκ μέρους του διαχειριστή, ο οποίος στη συνέχεια αναλύει και συμβουλεύει, την ανάθεση ρόλων, την αγωνιστική πειθαρχία, το σύστημα (που αφήνει φυσικά συγκεκριμένους βαθμούς ελευθερίας στις μονάδες), φυσικά τη σωστή ανάγνωση του αντιπάλου και βέβαια τις σωστές “online” αντιδράσεις εκ μέρους του coach. Όλα αυτά συνθέτουν ένα σύνολο, που ακούει στο όνομα ΚΑΕ ΠΑΟ, ο οποίος από την άνοιξη και μετά είναι ασυναγώνιστος και μπορεί να σαρώσει οτιδήποτε στη Ευρώπη
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ανώνυμος για ΔΔ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον ανυπέρβλητο Διαμαντίδη με βρίσκεις σύμφωνο. Είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας σύγχρονος μπασκετμπολίστας και ο δεύτερος όλων των εποχών όταν αποσυρθεί πίσω από τον Γκάλη. Σύμφωνοι για τον καλό του χαρακτήρα, και την θυσία του για την ομάδα. Θεωρώ όμως ότι σε πρωταγωνιστές δεν κάνει πάντα καλό. Δεν είναι όλοι ίδιοι και ο Δημήτρης θα έπρεπε να πιστεύει πιο πολύ στο ταλέντο του σε κάποιες περιπτώσεις. Για παράδειγμα δεν πήγε στο ΝΒΑ γιατί έλεγε πως δεν πιστεύει ότι μπορούσε να παίξει εκεί. Πάσαρε στο παιχνίδι του συνεχώς και δεν καλλιέργησε την διείσδυση και το μπάσιμο - έδινε συνέχεια την μπάλα έξω. Θα είδες τους ηγέτες της Αργεντινής και της Βραζιλίας στο χθεσινό μπασκετικό ρεσιτάλ. Σου μοιάζουν για αλαζόνες ή απόμακροι σταρ; Για μένα το μπάσκετ είναι και ατομικό άθλημα, μιας και το 5 εναντίον 5 μπορεί να σπάσει σε επιμέρους 3 εναντίον 3, 2 εναντίον 2 ή και ένας εναντίον ενός.
ΥΓ: Ανώνυμε φίλε, αν μπορείς να υπογράφεις στο τέλος του σχολίου γιατί μπερδεύονται οι αναγνώστες και δεν ξέρουν σε ποιον απαντώ.
@ Ανώνυμος – για μπασκετική λατρεία
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε φίλε και πάλι θα σε παραπέμψω στο χθεσινό υπερθέαμα Αργεντινής – Βραζιλίας. Οι πρωταγωνιστές κάνουν την διαφορά και μπορούν να νικήσουν, απέναντι σε όποια στρατηγική, κούραση ή σκοπιμότητα. Και ο κόσμος το απολαμβάνει. Η μη ύπαρξη ηγετών οφείλεται στην μειωμένη δυνατότητα για αυτό. Στην Ελλάδα δυστυχώς έχουμε φτάσει (αν και υπήρχε από πριν λιγότερο) στα όρια του μέγιστου complex και κριτικάρουμε τα αστέρια ότι τάχα δεν παίζουν άμυνα και άλλα φαιδρά. Θυμάμαι τα ίδια έλεγαν για τον Κλέϊζα πέρσι και όταν ο Λιθουανός μάγευε τον λέγανε άναρχο και ατομιστή. Και για το Νίκο το Γκάλη ακόμα θα θυμάσαι, αλλά βέβαια τότε η καθολική λατρεία του κόσμου και η απογείωση του μπάσκετ έκανε κάποιους να κάνουν .. μόκο.
Η ομαδικότητα είναι απαραίτητη προς Θεού αλλά να μην φτάνουμε στα άκρα και χαλάμε αυτούς που ξεχωρίζουν στο βωμό της ισοπέδωσης όλων και της ομοιομορφίας. Αν ερχόταν ο Σκόλα στην Ελλάδα, υποθετικά μιλώντας, δεν πιστεύεις πως θα ακούσει κριτική; Ειδικά να εισέπραττε top χρήματα συμβολαίου.
Καλησπέρα στην όμορφη παρέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες τοποθετήσεις διάβασα αλλά τείνω να συμφωνήσω με τον μπλόγκερ. Θεωρώ ότι το περιστατικό με τους Σέρβους ανέδειξε και το οπαδικό θέμα(αν υπάρχει) μέσα στα αποδυτήρια της εθνικής. Επίσης όλοι καταλάβαμε ότι στην ζώνη είχαμε πρόβλημα,αλλά εγώ είδα ότι βγάλαμε αρκετά ελεύθερα σουτ.Δε φταίει ο προπονητής αν αστοχούν οι παίκτες.Φταίει φυσικά όμως στο ότι δεν πήρε στην αποστολή 1-2 σουτέρ για...ειδικές αποστολές.Θέλω να επισημάνω φίλε μπλόγκερ για τον Ζήση(στο είχα τονίσει και πριν το τουρνουά) ότι έκανε καλό τουρνουά,σούταρε(με την Ισπανία ο μόνος που σούταρε από μέση απόσταση)και φάνηκε ότι αξίζει θέση στην εθνική.Δεν είμαστε τόσο μέτριοι όπως υποστηρίζουν κάποιοι πιο πάνω και επίσης Βραζιλία,Αργεντινή,Σερβία δεν είναι και τόσο....άσχημες ομάδες όπως επίσης τονίζει κάποιος φίλος πιο πάνω.Είμαστε καλή ομάδα,μέσα στις 4-5 καλύτερες του πλανήτη,αλλά το σύστημα είναι πέρα για πέρα άδικο.
Υ.Γ.:Λόγω των σπουδών μου βρίσκομαι στην Αμερική και παρακολούθησα τα ματς μέσα από το αμερικανικό δίκτυο.Στη μετάδοση με την Ισπανία οι εκφωνητές ήταν έκπληκτοι με τα...φαλτσοσφυρίγματα εναντίον της εθνικής μας(να μην νομίζουν κάποιοι ότι τα λέμε μόνο εμείς σαν δικαιολογίες).
Υ.Γ.1:Δεν ήταν μακριά η νίκη επί της Ισπανίας και τότε όλοι θα λέγαμε ότι αυτή η εθνική είναι η καλύτερη.
Υ.Γ.2:Ψηφίζω(αν και δύσκολο γιατί θα πρέπει να παραιτηθεί από τον σύλλογό του στην Ισπανία,και όχι μόνο γιαυτό....) Κατσικάρη για διάδοχο στην τεχνική ηγεσία.
Υ.Γ.3:Τιμή και δόξα στον ΜΕΓΑ "ΜΗΤΣΟ".Έδωσε και την ψυχή του (ΚΑΙ) στο τελευταίο του ματς.
Υ.Γ.4:Ευχαριστώ για τον χώρο και το χρόνο.
@ tonino
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Τονίνιο καλώς ήρθες. Οι απόψεις σου με βρίσκουν σύμφωνο και δεν έχω να πω πολλά πράγματα στην ουσία του σχολίου σου. Να προσθέσω μόνο πως το οπαδικό θέμα πάει να δημιουργηθεί από το πουθενά, από εφημερίδες κυρίως δηλαδή που ζουν από τέτοιες αντιπαραθέσεις. Οι παίκτες δεν έχουν κανένα θέμα με όλα αυτά. Θα συμφωνήσω ακόμα πως τα γεγονότα με τη Σερβία προκάλεσαν εκνευρισμό όπως και το σωστό κράξιμο μετά την .. ενεργητική προπόνηση με τους Ρώσους. Και τονίζω ξανά πως το ελληνικό μπάσκετ είναι αναγκαίο να ξεφύγει από την τυποποίηση των συστημάτων που έχουν κάνει παίκτες μας άβουλα όντα ώρες-ώρες. Είναι αλήθεια όμως πως δεν έχουμε το βάθος του 2004-2006, με Λάζαρο, Ντικούδη, Χατζηβρέττα και άλλους σταρ τότε.
Για τον κορυφαίο Διαμαντίδη, ας το ξαναγράψω. Είναι ήδη ο νούμερο 2 μπασκετμπολίστας της Ελλάδας όλων των εποχών πίσω από τον Νίκο Γκάλη. Μόλις στα 30 του! Αν παίξει σε υψηλό επίπεδο μέχρι τα 35 του, πού μπορεί να φτάσει; Αυτά που λέγονται για Γιαννάκη και Φάνη ότι δεν πιάνει μία ο Μήτσος είναι συγγνώμη .. μπούρδες. Δημήτρη Διαμαντίδη σε παρακαλούμε ανακάλεσε την απόφασή σου! Παιδιά της Εθνικής μεταπείστε τον, το γρηγορότερο ..
Μετά την αποχώρηση των Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή και των Κυργιάκου,Αμανατίδη,Γκέκα αρχίζω και αναρωτιέμαι τι συμβαίνει στις εθνικές μας.Δε συνδέω τις 2 εθνικές και προφανώς οι λόγοι των 2 πρώτων είναι τελείως διαφορετικοί από ατούς των ποδοσφαιριστών.Απλά υπάρχει μια τάση για να γίνουν οι εθνικές μια...εταιρία διαφήμισης παικτών? Δέχονται πιέσεις οι προπονητές από...."πάνω"?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤονίζω πως δε συγχέω (ακόμα τουλάχιστον) τις 2 εθνικές μας ομάδες απλά η κοινή συνισταμένη που εντοπίζω(και ας θεωρείς φίλε μπλόγκερ ότι είναι απλά δημιούργημα εφημερίδων και οπαδικών αντιλήψεων) είναι ότι νιώθω να έχει χαθεί το οικογενειακό κλίμα που υπήρχε κάποια χρόνια πριν.Μακάρι (για την μπασκετική εθνική κυρίως) να έχω άδικο...
@ tonino
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και οι διακρίσεις και το συναίσθημα που βγάζει η Εθνική μας από την Εθν. ποδοσφαίρου είναι η μέρα με τη νύχτα (με εξαίρεση το μαγικό 2004), μπορώ να πω ότι η συσχέτιση που δίνεις είναι σωστή. Πρώτον δείχνει μία τάση οπαδοποίησης που εκπορεύεται από τις ποδσφ. οπαδικές φυλλάδες (που σε καμία περίπτωση δεν είναι αθλητικές εφημερίδες) και δεύτερον ότι σε πολλές περιπτώσεις τα συμβόλαια υπερισχύουν της Εθνικής που απλά χρησιμοποιείται μόνο στα πρώτα στάδια της καριέρας ενός αθλητή. Όταν κάποιος .. δέσει τον γάϊδαρο του και γίνει πλούσιος δεν την έχει και πολλή ανάγκη. Μακάρι ο Μήτσος να επιστρέψει (για τον Τσαρτσαρή το θεωρώ αστείο να λέμε ότι αποχώρησε, επειδή έκανε τον κύκλο του).