Πάει κι αυτό το Μουντομπάσκετ

_
Πάει μας τέλειωσε και αυτό το Μουντομπάσκετ. Και τι θα απογίνουνε εμείς για τόσους μήνες; Παρηγοριά είναι η έναρξη του ΝΒΑ να δούμε τι θα κάνει ο Λεμπρόν με το Μαϊάμι και αν θα στήσει την δυναστεία του. Και η Ευρωλίγκα ασφαλώς σε ένα μήνα σχεδόν με μισή ντουζίνα ομάδες ικανές για τα πάντα. Δεν έχουν όμως τη λάμψη του παγκόσμιου στέμματος που φόρεσαν οι ΗΠΑ και ο Μπίλαπς - που μας είπε πως ήταν μεγαλύτερη στιγμή και από αυτή την κατάκτηση του τίτλου το 2004 με το Ντιτρόιτ. Έκανε εντύπωση ο τρόπος που σήκωσαν το κύπελλο οι παίκτες της Αμερικής. Κανένα τέντωμα χεριών στον ουρανό, κανένα ουρλιαχτό. Αίσθηση ανωτερότητας, αναμενόμενη εξέλιξη ή μήπως και σεμνότητα και άλλα ήθη; Μου γέρνει πιο πολύ προς το δεύτερο. Καθαρό μπάσκετ θέλει ο λαός για να το αγκαλιάσει και πάλι, να το αναδείξει σε κορυφαίο στη γη όπως του αξίζει. Και στην Τουρκία το αγκάλιασε αρκετά.


Το παιχνίδι κέρδισε πόντους από αυτό το τουρνουά τόσο σε νούμερα τηλεθεάσεων, προσέλευση κόσμου στα γήπεδα, τηλεοπτική κάλυψη χωρών ανά τον κόσμο, επισκεψιμότητα στα sites αλλά και καλό θέαμα στο γήπεδο. Έγιναν σπουδαία παιχνίδια, περιττεύει να τα αναφέρουμε, που έκοψαν την ανάσα, κι ακόμα τα πρώτα βιολιά της επίθεσης πήραν τα κλειδιά: Ντουράντ, Σκόλα, Κλέιζα, Τεόντοσιτς, Χουέρτας .. Σε πείσμα του κόμπλεξ πολλών προπονητών που θέλουν να μετατρέψουν τους παίκτες σε άβουλα στρατιωτάκια μιας μηχανής, ανήμπορα να πάρουν πρωτοβουλίες στην σωστή στιγμή. Και τον κόσμο να αραιώνει σιγά-σιγά με το μπάσκετ που παίζουν.


Κάποιοι μίλησαν για πολύ κακό τελικό. Γιατί άρεσε καλύτερα ο τελικός της Σαϊτάμα που οι ηττημένοι Έλληνες έβαλαν 47 πόντους; Σύμφωνοι, ο τελικός ήταν μέτριος, και φταίει βασικά η ΦΙΜΠΑ που τον όρισε αμέσως, την άλλη μέρα, μετά τον ημιτελικό. Οι ομάδες και ειδικά η Τουρκία είχαν αδειάσει. Πώς θέλουν να γίνονται μεγάλοι τελικοί; Πώς να δώσεις τη δυνατότητα για την έκπληξη; Μέγα λάθος. Ας το ξανασκεφτούμε, ας μεγαλώσουμε μία - δύο μέρες το τουρνουά για να χωρέσουμε ρεπό. Εγώ πάντως θα τα γράφω αυτά και στο blog και αλλού για να επικρατήσει λίγη λογική.

Όσο για τη Σερβία έχει ο καιρός γυρίσματα. Θυμόμαστε όλοι το ξύλο και την ανοχή στο παιχνίδι των Σέρβων (βλ. Σάβιτς κλπ), τον Πιτσίλκα το 2002 με την Αργεντινή στην μεγαλύτερη σφαγή ομάδας και άλλα πολλά τόσα χρόνια από το λόμπι. Ας μην του κακοφαίνεται σήμερα επομένως του σοφού Ντούντα. Ο κόσμος δεν έχει αμνησία και ξέρει την αλήθεια (= μη λήθη, δεν ξεχνώ).


Για την ομάδα των ΗΠΑ και τη σύγκριση με τις παλαιότερες που πολλοί έκαναν, εκείνες είχαν πιο μεγάλα αστέρια από αυτή την ομάδα, αλλά μην ξεχνάμε ότι στο σημερινό μπάσκετ υπάρχουν ΚΑΙ μεγάλα αστέρια (Λεμπρόν, Κόμπι, Ουέιντ αλλά και μεγάλοι Ευρωπαίοι: Νοβίτσκι, Γκασόλ, Πάρκερ). Το μπάσκετ και τα ομαδικά σπορ έχουν λιγότερη φαντασία σήμερα, αλλά δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Τηρουμένων των αναλογιών όμως έχουμε κορυφές όπως ο Λεμπρόν που μπορεί να τους ξεπεράσει όλους (το είπε και ο ίδιος Τζόρνταν άλλωστε). Όσο για τον Ντουράντ, ήταν καταπληκτικός, τα είδαμε όλοι και θα το αποδείξει το μέλλον. Το ΝΒΑ μπορεί να αποτελέσει το μέσο για όμορφο και θεαματικό μπάσκετ, κυρίως αυτό.

Κάποιοι μίλησαν για άδειες κερκίδες σε αγώνες. Οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους για τα εισιτήρια. Όταν όμως έχεις δύο αγώνες με ένα πακέτο εισιτηρίου (ή και 3 σε κάποιες περιπτώσεις), οι φίλαθλοι δεν παρακολουθούν όλα τα ματς, για αυτό στα νωρίς παιχνίδια παρατηρήθηκαν πολλά κενά καθίσματα. Ακόμα είχαμε γήπεδο 22-23 χιλιάδων στην Πόλη και όλα σχεδόν χωρητικότητας από 10 χιλιάδες και πάνω (εκτός Καισαρείας με 7,5 χιλιάδες αλλά στολίδι). Οι αριθμοί μιλούν και δίνουμε τέλος εδώ.


Για τον Ντουράντ λίγα λόγια ακόμα. Είναι αστέρι πρώτης γραμμής, αυτό το ξέραμε και πριν το τουρνουά και απομένει να δούμε αν θα κάνει την Οκλαχόμα διεκδικήτρια τίτλου. Πέρα από όσα λέγαμε για τις ΗΠΑ ότι έχουν ομάδα και εθνική συνείδηση, σύμφωνοι, μα χωρίς το αστέρι σου δεν κάνεις αυτή τη διαφορά. Τέλος εδώ, δεν το συζητάμε, το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα με συγκεκριμένα αστέρια για την εξαιρετική πορεία της ομάδας.

Μία αναφορά στην ομάδα της Τουρκίας και το κοινό της. Οι φίλοι της έδειξαν σεβασμό στον Εθνικό μας ύμνο και υποστήριξαν με θέρμη την εθνική τους χωρίς υπερβολές. Οι παίκτες του Τάνιεβιτς πρόσφεραν βραδιές απολαυστικού μπάσκετ. Ξέμειναν από βενζίνη βέβαια στον τελικό για τους λόγους που είπαμε – όχι πως ήταν φαβορί, μα θα μπορούσαν να σταθούν πιο ανταγωνιστικά. Αναφορικά με τον ημιτελικό και την υποτιθέμενη σφαγή των Σέρβων, όσοι κλαίγανε για αυτή είναι οι ίδιοι που κλαίγανε όταν η Γιουγκοσλαβία είχε χτίσει τη δυναστεία και το λόμπι της. Τρέχα γύρευε. Όπως και άνθρωποι που ούρλιαζαν όταν έβαζαν καλάθι οι αντίπαλοι των ΗΠΑ στο Πεκίνο, προχθές τους κολάκευαν με τόσο αστείο τρόπο.


Θα μας λείψει η πανδαισία και ο ήχος από το γλίστρημα των παπουτσιών στο παρκέ. Ο εκκωφαντικοί ήχοι, επιφωνήματα θαυμασμού στα άλεη ουπ back door από το πουθενά, το ρεσιτάλ τριπόντων στο Βραζιλία-Αργεντινή, οι πανηγυρισμοί των buzzer beaters, οι αμέτρητες εναλλαγές του σκορ σε τόσα παιχνίδια και οι εκφράσεις στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών που συναγωνίζονταν σώμα με σώμα. Οι Λιθουανοί που πρόσφεραν απλόχερα θέαμα χωρίς τυμπανοκρουσίες, ο Χουέρτας: ο Βραζιλιάνος Στιβ Νας, ο δυναμίτης Σκόλα (πόσα χρόνια έχει να υπάρξει τέτοιος σέντερ;) και τόσοι άλλοι που έδωσαν το στίγμα τους εδώ. Να είμαστε καλά, το Λονδίνο το 2012 είναι κοντά αλλά και η Ισπανία το 2014 με το φιλόδοξο εγχείρημα του μπασκετικού Μπερναμπέου των 120 χιλιάδων θεατών. Και για διάλειμμα - αναμονή του χρόνου, μία βόλτα στο Βίλνιους, το Κάουνας και την Κλάιπεδα δεν βλάπτει.
_