Μπάσκετ στις μικρές ηλικίες

του Μιχάλη Καλαϊτζάκη (mike_coach35@yahoo.gr)
προπονητή Αναγέννησης Αρκαλοχωρίου Ηρακλείου Κρήτης, μέλους ΣΕΠΚ

Ένας μπαμπάς (ή μια μαμά) παίρνει τα μικρό παιδάκι από το χέρι και το πάει σε ένα γήπεδο μπάσκετ.  Στην αρχή υποστηρίζοντας ότι το κάνουν για να αθληθεί το παιδί και να καλλιεργήσει όσα τέλος πάντων καλλιεργούνται μέσα από ένα ομαδικό άθλημα. Στην πορεία όμως όλα αλλάζουν. Ξεχνάει τί έλεγε στην ΑΡΧΗ και ονειρεύεται το παιδί του/της στα παρκέ της Ευρωλίγκας να διαπρέπει! Μόλις άρχισε το μαρτύριο για το παιδί! 

Μετά από κάθε προπόνηση ή κάθε αγώνα η κριτική είναι αυστηρότατη: 
''Γιατί δεν έκοψες εκεί;'',  ''γιατί δεν σούταρες;'', ''γιατί σου κλέψανε τη μπάλα;''

Και το παιδάκι με σκυμμένο το κεφάλι από μέσα του μονολογεί:
''Γιατί να διαλέξω να ασχοληθώ με το μπάσκετ;  καλά δεν ήμουνα στην ησυχία μου;''

 
Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα ξεφεύγουν και οι γονείς στρέφονται κατά παντός υπευθύνου με πρώτο και μεγαλύτερο υπεύθυνο αυτόν τον ''ΑΣΧΕΤΟ'' που κάθεται στον πάγκο και ''ΚΟΙΜΑΤΑΙ'' (ανεξάρτητα αν αυτός ο '' άσχετος'' κάνει με συνέπεια τη δουλειά του πολλά χρόνια). Σιγά-σιγά μέσα στο παραλήρημα του/της, παίρνει και σηκώνει από διαιτητές συμπαίκτες διοίκηση φιλάθλους μέχρι και το φύλακα του γηπέδου!!
 
ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΕΔΩ.

Μόλις σας περιέγραψα τί βιώνουν όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ και ιδιαίτερα με τις μικρές ηλικίες!
.