Στο πρώτο μέρος αναλύσαμε τα αίτια και τα αντίστοιχα οφέλη της επιστροφής. Υπάρχουν όμως μαζί κάποια ρίσκα όπως και πράγματα που δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Τα ρίσκα της επιστροφής
1. Ο κόουτς Ντέιβιντ Μπλατ είναι άπειρος στη λίγκα. Είναι πενήντα πέντε ετών, επομένως χωρίς πολλά περιθώρια εξέλιξης και αποκτήθηκε από το Κλίβελαντ πριν αποφασίσει να επιστρέψει ο ΛεΜπρόν. Επιπλέον, αν σκεφτεί κανείς πως ο μεγάλος Μεσσίνα με τις πιο πολλές διακρίσεις περιορίσθηκε σε ρόλο βοηθού ή συμβούλου στους Λέικερς και τώρα στους Σπερς, καταλαβαίνει κανείς πως υπάρχει ρίσκο. Από την άλλη, ο Μπλατ έχει ανεβάσει την Εθνική Ρωσίας σε άλλο επίπεδο στο παγκόσμιο μπάσκετ και πρόσφατα έχτισε μία Μακάμπι από το πουθενά. Έχει γενικότερο ενδιαφέρον πάντως αυτό το εγχείρημα.
2. Οι σταρ της νέας ομάδας δίπλα στον ΛεΜπρόν δεν έχουν εμπειρία play off. Όχι μόνο ο Λαβ και ο Ίρβινγκ αλλά και οι άλλοι νεαροί μελλοντικοί πρωταγωνιστές όπως ο Ουέιτερς και ο Τριστάν Τόμσον είναι άπειροι σε συμμετοχές σε αγώνες της post season. Η ομάδα προσπάθησε αυτό να το αντιπαρέλθει με την απόκτηση αξιόλογων βετεράνων πρώην πρωταθλητών, όπως κυρίως είναι ο Μίλλερ και ο Μάριον. Στον αντίποδα, οι έτεροι δύο των big 3 έχουν εμπειρία υψηλού ανταγωνισμού με την Εθνική των ΗΠΑ - ειδικά ο Ίρβινγκ φέτος σήκωσε την ομάδα στις πλάτες του.
3. Οι επιδόσεις των Καβς στην άμυνα δεν είναι εγγυημένες. Το Κλίβελαντ δεν φημιζόταν μέχρι τώρα για τις αμυντικές του επιδόσεις και ο Λαβ που ήρθε να προστεθεί δεν έχει την άμυνα σαν το πρώτο του όπλο. Επιπλέον ο ΛεΜπρόν δεν μπορεί να κάνει όλες τις δουλειές όπως τελευταία. Αν συμφωνήσουμε πως χρειάζεται ένα ελάχιστο αμυντικής λειτουργίας για την κατάκτηση πρωταθλημάτων, υπάρχει ένα ερωτηματικό εδώ. Το ενθαρρυντικό της υπόθεσης είναι πως αποκτήθηκαν καλοί αμυντικοί (π.χ. Μάριον) και η ομάδα στην preseason έχει δείξει καλά στοιχεία στη πίεση στο γήπεδο.
4. Οι Καβς έχουν πρωταγωνιστές επιρρεπείς σε τραυματισμούς. Τα ιατρικά ιστορικά του Ίρβινγκ, του Λαβ και του Βαρεχάο έχουν αρκετούς τραυματισμούς στο παρελθόν κάτι που αποτελεί τροχοπέδη για την πληρότητα μίας ομάδας διεκδικήτριας του τίτλου. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί; Ο Λαβ αρχικά έχει αποφύγει την καλοκαιρινή ‘ταλαιπωρία’ του World Cup και ο Ίρβινγκ με τον Βαρεχάο έχουν πρόσφατα επανέλθει γεροί μετά την αποχή τους. Η καλύτερη συντήρηση τους στη σεζόν μειώνει τις πιθανότητες για τραυματισμό. Μην ξεχνάμε κιόλας πως ο ΛεΜπρόν είναι σιδερένιος και πως οι μεγάλες ομάδες μπορούν, ακόμα και αν χάσουν ένα βασικό από τραυματισμό (αρκεί αυτός να μην είναι ο Τζέιμς).
Σημείωση:
Η χημεία της ομάδας δεν θεωρείται πρόβλημα, λόγω της γνωστής ομάδας για τον ΛεΜπρόν που δεν χρειάζεται χρόνο προσαρμογής. Επίσης ο ηγέτης της ομάδας εδώ είναι ξεκάθαρος και ακόμα ο ίδιος έχει φέρει μαζί παίκτες που ήταν συμπαίκτης στο παρελθόν.
Μην είμαστε όμως και αχάριστοι
1. Ο ΛεΜπρόν έγινε 100% καλύτερος παίκτης στα χρόνια του Μαϊάμι. Αν συγκρίνουμε τον ηγέτη πριν το 2009-10 και μετά το 2013-14 υπάρχει τεράστια διαφορά. Ηγέτης πια και στη τέταρτη περίοδο, clutch player, παιχνίδι και με πλάτη στο καλάθι, βελτίωση στην άμυνα, στην πάσα, στο σουτ, στην αποτελεσματικότητα, στις επιλογές στον κατάλληλο χρόνο, στις ηγετικές ικανότητες, στα πάντα. Η βοήθεια από τους συμπαίκτες του στους Χιτ σε αυτή την βελτίωση είναι κάτι που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Με εκείνους σαν συμπαίκτες έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του μέχρι στιγμής και αυτό δεν αλλάζει.
2. Το θέαμα που παρουσίασε με την προηγούμενη του ομάδα ήταν μοναδικό. Είδαμε ασύλληπτες φάσεις μοναδικού μπασκετικού σχεδιασμού και εκτέλεσης. Οι quarterback πάσες από τον Ουέιντ αλλά και τον ίδιο τον Τζέιμς, τα αναρίθμητα alley-oop, η εξαφάνιση της μπάλας στο transition και η άμυνα που έφερνε ασφυξία στον αντίπαλο, τί να πρωτοθυμηθεί κανείς; Μία φάση ήταν προσωπικά η κορυφαία όπου ο Μπρον, αφού κάνει το σόλο του, βουτάει να σώσει μια μπάλα και με τα δάκτυλα πασάρει στον Φλας που καρφώνει.
3. Είδαμε κατορθώματα από τους Χιτ που δεν τα έχουμε δει σχεδόν ποτέ από ομάδα στα χρονικά:
- Streak (σερί) 27 συνεχόμενων νικών. Μόνο οι Λέικερς το 1971-72 έχουν παραπάνω με τις 33 σερί τους νίκες, τι άλλο να πει κανείς; Για αυτό το κατόρθωμα όλοι θα μιλούν για πάντα, απλά γράφτηκε ιστορία.
- Τέσσερις συνεχόμενους τελικούς που μόνο σε έναν δεν ήταν κοντά στον τίτλο. Αν εξαιρέσουμε το ανίκητο φετινό (περσινό) Σαν Αντόνιο, ακόμα και το Ντάλας το 2011 ήταν υπόθεση που μόνο του το Μαϊάμι έχασε. Θα μπορούσαν δηλαδή τρεις τίτλους.
4. Στο Μαϊάμι ο ΛεΜπρόν ωρίμασε και έγινε πιο αγαπητός και σαν χαρακτήρας. Είναι αλήθεια πως ο άκομψος τρόπος που πάρθηκε η απόφαση της μετακίνησής του το 2010, οι δηλώσεις με αναφορές στο εαυτό του δεν είχαν χτίσει και το πρότυπο αλτρουισμού και ταπεινότητας. Στην πορεία όμως και ειδικά μετά το στραπάτσο του 2011, η αγάπη του προς το παιχνίδι, η ανιδιοτέλεια (unselfishness) που έβγαζε μέσα στο παρκέ τον βελτίωσαν και σαν χαρακτήρα με αποτέλεσμα να λατρευτεί από ακόμα περισσότερους.
Με λίγα λόγια
Πολλοί λένε πως ο ΛεΜπρόν πήγε στο Μαϊάμι για να κερδίσει τίτλους μαζί με άλλους δύο ηγέτες. Καμία σχέση. Ο ΛεΜπρόν πήγε στο Μαϊάμι έγινε ηγέτης, κέρδισε τίτλους, κάνοντας super stars να φαίνονται κανονικοί παίκτες. Ποιός το έχει κάνει αυτό; Η μόνη μαύρη κηλίδα είναι ο τρόπος που έφυγε από το Κλίβελαντ και ότι δεν πήρε τίτλους με αυτό. Και έρχεται τώρα να επιστρέψει για να τακτοποιήσει αυτή την υπόθεση. Αν κερδίσει έστω και ένα τίτλο, θα είναι η πιο δραματική ιστορία όλων των εποχών και το καλύτερο happy end που γράφτηκε ποτέ. Ο ΛεΜπρόν είναι μια ιδιοφυία και εμείς τυχεροί που τον απολαμβάνουμε.
.
Σωστος!
ΑπάντησηΔιαγραφή