Που πάει (και πού θα θέλαμε να πάει) το μπάσκετ

 
Μετά τη λήξη του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλου της Ισπανίας (FIBA Basketball World Cup) και την άνετη επικράτηση των Αμερικανών, κάποιοι θα αναρωτιούνται προς τα πού πάει το μπάσκετ, ποιο θα είναι το νέο στυλ παιχνιδιού την προσεχή δεκαετία; Αρχικά ας ξεκαθαρίσουμε πως τις εξελίξεις του παιχνιδιού τις δίνουν στο μεγαλύτερο βαθμό οι Ηνωμένες Πολιτείες, εφόσον, εκτός των άλλων είναι πολύ μπροστά στην δημοφιλία του σπορ έχοντας αλλάξει την παγκόσμια αντίληψη για το παιχνίδι. Μία ομάδα δεν θα παίζει πλέον και για τον κόσμο αλλά πρώτα για τον κόσμο και μετά για όλα τα άλλα. Αλλά και στο τεχνικό κομμάτι οι ΗΠΑ είναι αυτές που σχεδόν μόνες τους πάνε το παιχνίδι ένα βήμα παραπέρα σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε εκείνο της τακτικής. Να ποιες θα είναι οι βασικές κατευθύνσεις του παιχνιδιού στα επόμενα χρόνια που θα ακολουθηθούν ή που θα θέλαμε να ακολουθηθούν:
 

1. Fundamentals (τα βασικά) του παιχνιδιού  

Στους ολοκληρωμένους  παίκτες στο υψηλό επίπεδο, είναι απαραίτητα τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού να είναι αναπτυγμένα, τα λεγόμενα  fundamentals. Η  ντρίπλα, η πάσα, το σουτ, το σκριν, η προσποίηση, το footwork, το κόψιμο, η ατομική άμυνα, το μπλοκ άουτ και το παιχνίδι ένας-εναντίον-ενός είναι από τα στοιχεία, χωρίς την γνώση και εφαρμογή των οποίων απλά δεν θα έχεις θέση στο ανταγωνιστικό παιχνίδι. Δεν υπονοούμε ότι πρέπει όλοι να γίνουν μεγάλοι σουτέρ ή δημιουργοί αλλά χρειάζεται εδώ ένα minimum κατάρτισης.

2. Ταχύτητα, περισσότερα transition

Η είδηση της μείωσης του ανανεωμένου χρόνου επίθεσης μετά το επιθετικό ριμπάουντ στα 14 δευτερόλεπτα καθιστά πλέον το μπάσκετ, καθαρά παιχνίδι ταχύτητας. Οι ομάδες χρειάζεται να εφαρμόζουν πιο απλά και γρήγορα σχέδια ανάπτυξης για να ανταπεξέλθουν. Επιπλέον, όπως είδαμε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο, τα αθλητικά προσόντα των παικτών δίνουν ένα πιο γρήγορο τέμπο στο παιχνίδι και η γρήγορη μετάβαση (transition) από την άμυνα στην επίθεση και το αντίστροφο είναι ολοένα και πιο συχνή. Προφανώς στο transition αυξάνονται και τα ποσοστά ευστοχίας  – αρκεί να συνοδεύονται από καλύτερη γνώση των βασικών (fundamentals) για να αποφεύγονται τα λάθη. 

 

3. Λιγότερη παρέμβαση των προπονητών μέσα στο παιχνίδι

Το κοουτσάρισμα θα συνεχίσει να είναι σημαντικό, τα σωστά τάιμ άουτ θα μπορούν να επηρεάσουν έναν αγώνα και ο ρόλος του προπονητή θα είναι πολύτιμος. Όμως θα θέλαμε λιγότερη παρέμβαση των προπονητών με λεπτομερή σχέδια μέσα στο παιχνίδι, οι οποίοι θα δίνουν τις γενικές κατευθύνσεις αλλά για παράδειγμα το πώς θα παιχτεί ένα pick and roll defense δεν χρειάζεται να αναλυθεί άλλο στο τάιμ άουτ. Οι φτασμένοι παίκτες γνωρίζουν και δεν βλέπουμε να προσθέτει αξία η τόση λεπτομέρεια. Αντίθετα η ψυχολογία και οι γενικές κατευθύνσεις είναι τα πιο σημαντικά. Επιπλέον, υπάρχουν οι τεχνικοί βοηθοί αν χρειαστούν λεπτομέρειες. Σημείωση: Αυτό δεν θα ισχύει στα παιδικά, εφηβικά πρωταθλήματα και σε κολεγιακούς αγώνες (π.χ. NCAA), όπου οι παίκτες δεν είναι ολοκληρωμένοι.

 

4. Ίση αξία της άμυνας με την επίθεση 

Η υπερβολική προσκόλληση στην άμυνα έδιωξε το κόσμο από τα γήπεδα δύο δεκαετίες πριν (π.χ. Λιμόζ το 1993, Γιουγκοσλαβία και τελικός Ευρωμπάσκετ το 1997 σε μισοάδειες κερκίδες, τελικός Ευρωλίγκας Μπολόνια - ΑΕΚ το 1998 σε μισοάδειο γήπεδο). Οι επιθετικοί παίκτες θεωρούνταν μη απαραίτητοι κι επιπλέον τους κολλούσαν το ελάττωμα του κακού αμυντικού. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και βαδίζουν προς την φυσιολογική κατεύθυνση.  Ένας παίκτης επιπέδου χρειάζεται να είναι καλός το ίδιο σε άμυνα και επίθεση, το ίδιο και μία ομάδα επειδή άμυνα και επίθεση καταλαμβάνουν το μισό της συμμετοχής στο παιχνίδι η καθεμία. Οι καλύτεροι παίκτες του ΝΒΑ σήμερα (ΛεΜπρόν, Ντουράντ) ή της Ευρώπης (Διαμαντίδης, Σπανούλης) είναι καλοί στην άμυνα στα ίδιο επίπεδο με την επίθεσή τους.

5. Ενιαίοι κανονισμοί παντού 

Για να μιλάμε για ένα ενιαίο παιχνίδι χρειάζονται και ενιαίες διαστάσεις γηπέδων και κανονισμοί. Οι κανονισμοί της FIBA συγκλίνουν προς εκείνους του ΝΒΑ αλλά απέχουν ακόμα πολύ. Ούτε καν ο χρόνος του παιχνιδιού δεν είναι ο ίδιος. Το μοντέλο του ΝΒΑ θα ακολουθηθεί, αργά ή γρήγορα,  γιατί είναι το πιο επιτυχημένο αγωνιστικά και εμπορικά. 48 λεπτά αγώνα, τρίποντο στα 7,25 και αλλαγές σε βασικούς κανονισμούς όπως το χτύπημα της μπάλας όταν αναπηδά στο στεφάνι (που πρέπει να απαγορευτεί και στη FIBA αφού είναι άδικο για το παιχνίδι) ή το continuation (συνέχιση) της προσπάθειας μετά από φάουλ στον επιθετικό. Αφήνουμε μία πιθανότητα για παιχνίδια στα 40 λεπτά ή άλλες διαστάσεις για τις κατηγορίες παίδων, εφήβων ή κολεγίων (π.χ. NCAA).

6. Η δύναμη υποσκελίζεται από την ταχύτητα και τα άλλα αθλητικά προσόντα

Η δύναμη σχετικοποιείται και υποσκελίζεται από την ταχύτητα και τα άλλα αθλητικά προσόντα. Η εγκατάλειψη του τραπεζίου στην ρακέτα της FIBA, η νέα χάραξη του τρίποντου στα 6,75 σχετικά πρόσφατα (1η Οκτωβρίου 2010) ή η μείωση του χρόνου επίθεσης καθιστούν τους, πάλαι ποτέ, ‘δεινόσαυρους’ του μπάσκετ περίπου να μην έχουν θέση στο παιχνίδι. Η δύναμη δεν θα έχει τόση αξία όσο η ταχύτητα, η εκρηκτικότητα ή το καλό άλμα. Με άλλα λόγια, μόνη της η δύναμη δεν έχει παρά λίγη αξία αν δεν συνοδεύεται από τα αλλά αθλητικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού. Ακόμα και το ύψος του παίκτη δεν θα είναι ο μόνος παράγοντας προσόντων αλλά θα συνδυάζεται και με άλλα σωματομετρικά στοιχεία όπως το άνοιγμα χεριών, πόσο ψηλά φτάνει το χέρι του ή το νούμερο παπουτσιού του.

Η εικόνα με τον DeRozan είναι από το site της FIBA: http://www.fiba.com/basketballworldcup/2014
.

.