Οι Αγαπημένοι “Αριστεροί” του Μπάσκετ - Μέρος Δεύτερο

_
Η συνάντηση Ηρακλή – Περιστερίου τον Νοέμβρη του 2003 στάθηκε η αφορμή να εκθειάσουμε και αναλύσουμε το παιχνίδι των αριστερόχειρων.


Από τις παραστάσεις που έχουμε στα πολλά χρόνια που παρακολουθούμε μπάσκετ, ίσως να μας διαφεύγουν αρκετοί σημαντικοί παίκτες που να ήταν αριστερόχειρες. Κατά την προσωπική μας άποψη όμως ξεχωρίσαμε μερικούς από αυτούς.

Από το NBA επιλέξαμε τον Ντέϊβιντ Ρόμπινσον και τον Ντέϊβ Κάουενς. Ο Ναύαρχος, με το επιβλητικό του στυλ, χρησιμοποιούσε την αριστερή πλευρά για να διαλύει τις αντίπαλες άμυνες και το στυλ του προσομοίαζε καλύτερα σε έναν παίκτη πολλαπλών θέσεων. Ο άσσος των Σέλτικς ήταν ο ορισμός του μαχητή που θυσιαζόταν στο βωμό της επικράτησης της ομάδας του. Δεν το έχουμε δει ωστόσο παρά μετρημένες φορές και αποσπασματικά.

Στην Ευρώπη, η τριάδα Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Τόνι Κούκοτς και Ζάρκο Πάσπαλιε έχει την τιμητική της. Ο άσσος από το Βίλνιους με τη απίστευτη δύναμη και την εξειδίκευση στο αριστερό του χέρι άνοιξε το δρόμο για τα υπερατλαντικά ταξίδια μιας πλειάδας άλλων Ευρωπαίων. Ο Κροάτης πρωταθλητής μας χάρισε αξιοζήλευτη ποικιλομορφία και πλουραλισμό στις κινήσεις του χωρίς καθόλου να απολέσει τον “αριστερό” του χαρακτήρα. Και ο Μαυροβούνιος αστέρας μας πρόσφερε τα μοναδικά γλιστρήματα και περιστροφές τις μπάλας στο καλάθι παρόλο που η εκτέλεσή του στο σουτ δεν ήταν και η ιδανική.


Ο κορυφαίος Έλληνας αριστερόχειρας που ξεχωρίσαμε είναι ο Ντέϊβιντ Στεργάκος από τους παλαίμαχους. Το αρχοντικό του στυλ στο σουτ κατά κύριο λόγο είναι αξιομνημόνευτο. Είναι κρίμα που δεν έπαιξε πρωτύτερα στην Εθνική ή που δεν συνδύασε τη αθλητική του νεότητα με τις εποχές της έκρηξης του αθλήματος στη χώρα. Από τους ξένους που πέρασαν από τα Ελληνικά γήπεδα, οι τρεις κορυφαίοι, που απέχουν παρασάγγας από τους υπόλοιπους είναι αναντίρρητα ο Ντέϊβιντ Ίνγκραμ, ο Γουόλτερ Μπέρι και ο Ζάρκο Πάσπαλιε. Έτσι απλά, χωρίς λόγια. Να σημειώσουμε μόνο ότι ο “Τρουθ” Μπέρι ήταν κορυφαίος αν και διέθετε ίσως τον πιο ξεπερασμένο και ανορθόδοξο παλμό εκτέλεσης που παρατηρήσαμε ποτέ.

Ας δούμε και κάποιες άλλες ιδιαιτερότητες που έχουν συναντηθεί:

1. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις παικτών που ενώ το σουτ τους ήταν κανονικό δεξί, ωστόσο η φυσική τους κίνηση-διείσδυση ήταν αριστερή. Τα προβλήματα που δημιουργούσαν στον αντίπαλο ήταν μεγάλα και δύσκολα αντιμετωπίζονταν. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι ο Φάνης ο Χριστοδούλου.

2. Άξιος προσοχής είναι και ο πιο τεχνικός έλληνας μπασκετμπολίστας κατά την άποψή μας, ο Κώστας ο Πετρόπουλος που είχε καταπληκτικά αριστερά σερβιρίσματα και λέη απ της μπάλας λόγω του απαράμιλλου χειρισμού του.

3. Δε λείπουν και άλλοι παίκτες που σούταραν κυρίως με το αριστερό από κοντά όπως ο Τόμας Τζόρνταν της ΑΕΚ ενώ οι κινήσεις τους ήταν με το δεξί.

4. Η πιο οφθαλμοφανής αλλαγή βρίσκεται στον Αργύρη τον Πεδουλάκη, που άλλαξε το σουτ του από δεξί σε αριστερό μία χρονιά όταν αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό.

5. Μία ιστορία από τα παλιά αποτελεί ο Βαρθολομαίος Κιτσούκαλης που, όπως είχε γραφτεί, έκανε όλες τις δουλειές του με το δεξί, και μόνο το σουτ το επιχειρούσε με το αριστερό.


Σαν συμπέρασμα μπορούμε να εξάγουμε το γεγονός ότι η έμφυτη αριστερή κίνηση είναι ένα μοναδικό προσόν, αλλά χρειάζεται και η σύνθεσή της και με άλλα γνωρίσματα απόδοσης όπως είναι και η “δεξιά” πλευρά τεχνικής, δηλαδή ο όχι μονόπλευρος ελιγμός. Επίσης υποστηρίζουμε ότι ένας τουλάχιστον αριστερόχειρας είναι πολύτιμος σε μία ομάδα. για όλους τους θετικούς παράγοντες που μιλήσαμε εδώ. Τέλος είναι βέβαιο ότι δεν έχει περάσει απαρατήρητος κανείς αριστερόχειρας παίκτης άρα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως ατραξιόν και είναι καλό να του δίνεται η απαραίτητη προσοχή.

Πριν κλείσουμε, ας φανταστούμε μερικές σπέσιαλ πεντάδες αριστερόχειρων παικτών. Τι πανδαισία θα είναι αυτή στα αλήθεια. Ο “αριστερός”, μπασκετικός, μη συμβατικός μας κόσμος είναι χωρίς αμφιβολία συναρπαστικός!


Ελλάδα:
Διαμαντίδης, Πελεκάνος, Ταπούτος, Κάππος, Στεργάκος.(Αγγέλου)
Είναι ένα κράμα ελπιδοφόρων, ταλαντούχων και βετεράνων υψηλού επιπέδου που θα μας έδινε μία σύνθεση ανεπανάληπτη. Μόνο που όλοι αυτοί δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν χρονικά.

Ξένοι Ελλάδας:
Τόμπσον, Ίνγκραμ, Χάρισον, Μπέρι, Πάσπαλιε (Μπέργουολντ)
Όλοι του ήταν μοναδικές μορφές, τόσο που δεν θα μπορούσε να χωρέσει ένας πραγματικός σέντερ, ενώ δεν είναι μέλη τόσοι άλλοι σπουδαίοι.

Ευρώπη:
Σολοθάμπαλ, Μαρτσουλιόνις, Ε. Μπενιό, Χάρνις, Κούκοτς (Κουντέλιν)
Ο καθένας από τους παραπάνω είναι μία ιστορία μόνος του. Οι σχολιασμοί είναι περιττοί και οι λέξεις ωχριούν στο να αποδώσουν ένα μόνο μέρος από την αξία τους.

NBA:
Κ. Άντερσον, Μάλιν, Όγκμον, Κάουενς, Ρόμπινσον (Πέρκινς)
Η ολ σταρ “αριστερή” πεντάδα των επαγγελματιών θα μπορούσε να βρισκόταν με άνεση στις κορυφαίες και χωρίς τέτοιους περιορισμούς χαρακτηριστικών των παικτών.
_