Το μπάσκετ που θέλουμε και η ‘δικτατορία’ του ποδοσφαίρου

_


Η Εθνική μας των ανδρών τερμάτισε τρίτη κι εμείς συζητάμε για το αν παίξαμε καλό μπάσκετ. Ο Λιθουανός λένε μας υποσχέθηκε γρήγορο μπάσκετ κι έπαιξε τελικά τσούκου τσούκου ή μάλλον κοντρόλ τέμπο και άμυνα που είναι ένα στυλ που μας ταιριάζει. Δεν ξέρω τι μπάσκετ παίξαμε και δεν είμαι υποστηρικτής του Κασλάουσκας ή του Γιαννάκη ή κάποιου άλλου. Αυτό που νοιάζει εμένα και όλους τους φίλους είναι πως θα βλέπουμε όμορφο μπάσκετ, πώς θα το βελτιώσουμε και θα το κάνουμε ελκυστικότερο για τους φίλους μας. Ευτυχώς η Εθνική μας είναι στον αφρό χρόνια τώρα, ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής Ευρώπης, ο Ολυμπιακός στο Φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, οι Έφηβοι και οι Νέοι στα πρώτα μετάλλια στον κόσμο και στην Ευρώπη.

Τι μένει επομένως; Το όμορφο μπάσκετ. Ας το ορίσουμε πρώτα αυτό, τι είναι και πώς το θέλουμε, γιατί δυνατότητες υπάρχουν πολλές. Ας ρωτήσουμε φιλάθλους, ειδικούς και μη, και πρώτιστα τα αστέρια -πρωταγωνιστές του παρελθόντος και του σήμερα. Ο Γκάλης, ο Αμερικάνος, ο Διαμαντίδης, ο Γιαννάκης, ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης εδώ και οι άλλοι μεγάλοι του εξωτερικού όπως Σαμπόνις, Κούκοτς, Μαρτσουλιόνις, Νοβίτσκι, Γκασόλ είναι ανάμεσά τους. Ας μην ρωτάμε μόνο τους σημερινούς προπονητές – άλλοτε παίκτες ρολίστες περιορισμένων δυνατοτήτων - για να χαράξουμε τις μπασκετικές μας πορείες.

Δυστυχώς το αμυντικό παιχνίδι με τα χαμηλά σκορ δεν αρέσει, το είδαμε παντού και αυτό είναι το βέβαιο. Αν μας αρέσει να βλέπουμε αγώνες με άδειες εξέδρες όταν δεν παίζει η Εθνική ή ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, πάω πάσο. Η προσωπική και εκφρασμένη άποψη είναι πως βασικά το ολοκληρωτικό μπάσκετ κερδίζει φίλους, με επιθετική άμυνα και κυρίως επίθεση, εμπλουτισμένη και με ατομικές επινοήσεις όταν είναι δυνατό. Δόξα τω Θεό ταλέντα-σταρ που να κάνουν τη διαφορά έχουμε μπόλικους. Αυτό το μπάσκετ πρέπει να λανσάρεται σαν το ιδανικό, αυτό να επιδιώκεται.


Από την άλλη είναι και ο ‘δυνάστης’ που έχει απλωθεί παντού και πρέπει να αναπνεύσουμε. Για αυτό το λόγο το άθλημά μας δεν μπορεί να γίνει αλλιώς ανταγωνιστικό στο κοινό αν δεν αλλάξει με πιο ‘επιθετική’ πορεία. Η κρατική προβολή του ποδοσφαίρου, στην Ελλάδα κυρίως αλλά και αλλού, είναι δυσανάλογη με το ενδιαφέρον του ανθρώπου για τα σπορ – μιλάμε για κρατική γιατί ο ιδιώτης κάνει και δείχνει ότι θέλει.

Είναι πρώτο το ποδόσφαιρο στη δημοφιλία στην Ευρώπη, σύμφωνοι, αλλά όχι με ποσοστά 99%-1% σε σχέση με τα υπόλοιπα, όπως προβάλλεται. Τις προάλλες έπαιζε η Γιουτα με το Σικάγο στο Λονδίνο κι έπειτα η Ρεάλ με την Γιούτα στη Μαδρίτη. Μαζεύτηκαν κοντά 20 και 15 χιλιάδες νοματαίοι σε κάθε ματς, ήταν γιορτές μεγάλες. Κι εμείς στην Ελλάδα βλέπουμε εκπομπές ποδοσφαίρου με χειροκροτητές στο στούντιο και ούτε καν αναφέρουμε τα παιχνίδια. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό σε σύγκριση με 10-20 χρόνια πριν; Άλλαξε μήπως το θέαμα και πλήθυναν τα αστέρια των γηπέδων του ποδοσφαίρου; Ή ο κόσμος ανακάλυψε σε αυτό μία κρυμμένη ομορφιά; Όχι δα. Όλα αρχίζουνε και τελειώνουν στα απίστευτα ποσά που διακινούνται στον τζόγο που έχουν στηρίξει ένα τέρας που πρέπει να μας το πλασάρουν σε υπερθετικό βαθμό κάνοντας τα άλλα αθλήματα να μαραζώνουν.


Τα ποσά του τζίρου στο Ελληνικό ‘Πάμε Στοίχημα’ ας πούμε είναι πολλαπλάσια από όλων των άλλων τυχερών παιχνιδιών μαζί. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και η δικτατορία του ποδοσφαίρου καλά κρατεί. Αυτή είναι η κύρια αιτία που μας λένε ότι: ποδόσφαιρο θα βλέπουμε μόνο και θα μας αρέσει. Σαν να λένε στο μικρό παιδί: “ Κωστάκη θα το φας το φαΐ σου και θα μάθεις να σου αρέσει.”

Ο μεγάλος ανταγωνιστής μας έχει φυσικά ‘ξεσηκώσει’ μπασκετικούς τρόπους ανάπτυξης: Πλέη μέϊκερ, ασίστ, ριμπάουντ, προβολή και διόγκωση των αστέρων (σε αυτό είναι μάστορες και καλύτεροι μας, συνήθως τα δικά μας αστέρια είναι αληθινά). Το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, τι απαντάει σε όλα αυτά; Άμυνα, ριμπάουντ και ομαδικότητα συχνά. Λίγες αναφορές σε αστέρια. Χρειάζεται πιο συχνή αναφορά των πλεονεκτημάτων μας. Εδώ βλέπουμε αγώνες ποδοσφαίρου υπνηλίας με σκορ 1-0 ή 0-0 να κατορθώνουν να πουλάνε. Το περιτύλιγμα είναι καλύτερο ασφαλώς εδώ.


Το άθλημά μας είναι σαφώς πιο γρήγορο, με πολύ πιο πλούσιο σκορ, ανατροπές σε δέκατα δευτερολέπτου, μπάλα πάνω κάτω, μάχες βασικά στον αέρα, ατομικούς αστέρες που αναδεικνύονται πιο εύκολα, μάχες σώμα με σώμα να σου κόβουν την ανάσα και πολλά άλλα. Ας χτυπήσουμε με τα πλεονεκτήματα μας και όχι με την άμυνα και το κοντρόλ. Λίγο κοινό νου θέλει να γίνουμε ξανά το νούμερο ένα άθλημα στο κόσμο όπως το 1992 με την Ντριμ Τιμ της Βαρκελώνης - σε δημοτικότητα μιλάμε γιατί σε ομορφιά και Τέχνη ήμαστε και θα είμαστε πάντα κορυφή.

ΥΓ1: Μη αγωνιστικές παραμέτρους ανάπτυξης δεν θα δώσουμε εδώ αλλά ας αναφέρουμε ενδεικτικά την κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών εσόδων και την οικονομική διαφάνεια και ισονομία των συλλόγων στα κορυφαία πρωταθλήματα (κυρίως στην Α1 και Α2 μας).

ΥΓ2: Διαβάσαμε ότι ο προπονητής του Σαν Αντόνιο, Γκρεγκ Πόποβιτς, κάλεσε σε δείπνο τον Παναγιώτη Γιαννάκη και το υπόλοιπο τεχνικό τιμ του Ολυμπιακού για να μιλήσουν για το μπάσκετ! Μπράβο τους!
_