Ελληνικές Εθνικές ομάδες εφήβων

.
Η Εθνική των εφήβων της Ελλάδας κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε προχθές στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Μεγάλη επιτυχία να κατορθώσουμε να ηττηθούμε με μονοψήφια διαφορά από την υπερδύναμη των ΗΠΑ. Θα μου επιτρέψετε όμως να διατηρώ συγκρατημένη την αισιοδοξία μου και κυρίως να μην τρέφω ελπίδες πως θα μπορέσουμε κάποτε να βγάλουμε αστέρια του τύπου Ρούντι Φερνάντεζ, Ρούμπιο και Γκασόλ, Νοβίτσκι, Μπαρνιάνι ή Πάρκερ (μακριά ή λίστα να συνεχίσουμε). Οι άλλοι θα προχωρούν να βγάζουν αστέρια κι εμείς θα έχουμε σκληρές αμυντικές ομάδες, με ομαδικότητα, χωρίς ηγέτες – σταρ, δίχως φαντασία, όμως καλά προσηλωμένες στο ανασταλτικό παιχνίδι. Αν λοιπόν μας αρέσει αυτό και ξέρουμε τι να περιμένουμε, ας είμαστε ευχαριστημένοι. Δεν λέμε, σημαντικοί παίκτες θα υπάρχουν, κανείς τους όμως δεν θα είναι σταρ ή έστω θα συμβαίνει πολύ δύσκολα και πάντως δυσανάλογα με το βαθμό της ομαδικής μας επιτυχίας.


Ποιοι είναι οι βασικοί λόγοι αυτού του μεγέθους των επιτυχιών των εφήβων μας τα τελευταία 10-15 χρόνια (χωρίς συχνά να παραμένουμε στην κορυφή);

1. Πρώτα ο σωματότυπος των Ελλήνων και των Μεσογείων εφήβων τους κάνει πιο ανεπτυγμένους από τους αντίστοιχους βορειοευρωπαίους ή άλλους. Οι Μεσόγειοι έφηβοι ανδρώνονται πιο γρήγορα και γερνάνε πιο γρήγορα (δηλαδή δείχνουν μεγαλύτεροι από την ηλικία τους σε σχέση με τους άλλους). Αυτό έχει παρατηρηθεί και από διάφορους αναλυτές και μπορεί να φανεί αν κοιτάξουμε γύρω μας: Οι αντίστοιχοι Έλληνες φαντάζουν πιο μεγάλοι από ξένους συνομήλικους τους. Στον χώρο μας, ο Ρεντζιάς ας πούμε το 1995 ήταν ένας ανεπτυγμένος άνδρας ανάμεσα σε αντιπάλους παιδάκια. Μοιραία λοιπόν οι δικοί μας έχουν εδώ συγκριτικό πλεονέκτημα.

2. Στην παραγωγική διαδικασία της Ελλάδας, εστιάζουν πρώτα στα φυσικά προσόντα από την αρχή και ίσως δουλεύουν στη δύναμη από μικροί (μπορεί και με βάρη, δεν είμαι σίγουρος) και άλλα αθλητικά στοιχεία. Όλα αυτά σε βάρος της τεχνικής και της ατομικής ικανότητας και κατάρτισης. Έχουμε αντιστρέψει τα αυτονόητα. Λέμε ας πούμε ότι ο Σλούκας είναι 1,97 και το μέλλον του είναι στην θέση του πλέη μέϊκερ, αγνοώντας αν έχει το ταλέντο να παίξει εκεί. Πρώτα γεννιόμαστε με το ταλέντο πλέη μέϊκερ αγαπητοί και μετά αν έχουν και κάποιοι και προσόντα, έχει καλώς. Είμαι βέβαιος πως αν βρίσκονταν στο πρόγραμμα της ομοσπονδίας ο Γκάλης, ο Ναβάρο ή και ο Ρούμπιο, δεν θα ήταν οι ίδιοι αφού δεν είναι τα δίμετρα πλέη μέϊκερ με τα μακριά χέρια.

3. Η Ελληνική Ομοσπονδία θέλει και προσβλέπει στο άμεσο αγωνιστικό αποτέλεσμα για να περάσει την δική της προπαγάνδα. Για αυτό είμαι βέβαιος και το συνδυάζω με τις συνεχείς αναλήψεις διοργανώσεων στην Ελλάδα, με την ύπαρξη πάρα πολλών τουρνουά σε τόσες κατηγορίες. Σε τόσα πολλά τουρνουά, είναι πιθανότατο να έχουμε μία επιτυχία που θα προβάλλουμε αναλόγως. Χωρίς να υποβαθμίζω την τεράστια επιτυχία του φετινού παγκόσμιου, θα διευκρινίσω πως τα εφηβικά τουρνουά πρώτα χτίζουν παίκτες με τεχνική κατάρτιση, τα βασικά και το αγωνιστικό αποτέλεσμα και οι λεπτομερείς ομαδικές τακτικές μαθαίνονται και εμπεδώνονται αργότερα μαζί και με τη φυσική ωρίμανση των παικτών. Αν ήθελαν και άλλες ομοσπονδίες τόσο το αποτέλεσμα, θα έβαζαν τον Ρούμπιο στην ομάδα τους (Ισπανία) ή και μελλοντικούς σταρ του ΝΒΑ (ΗΠΑ).


4. Τα υπέρτερα φυσικά προσόντα των παικτών μας έχουν σαν αποτέλεσμα, προσωρινά και στα χρόνια της εφηβείας, να κυριαρχούν. Πολλές φορές αυτό δεν συνεχίζεται και στις κατηγορίες των ανδρών, μιας και τότε όλοι έχουν εξισορροπήσει το αθλητικό κομμάτι (έχουν όμως αναπτύξει νωρίτερα πιο καλά το σκέλος των βασικών του μπάσκετ και της τεχνικής). Σαν απλά παραδείγματα πάρτε τον Κάρτερ και τον Μάρμπουρι το 1995, οι οποίοι ενώ ηττήθηκαν από του δικούς μας τότε, τους άφησαν χιλιόμετρα πίσω μετά.

5. Σαν συνέχεια και σε σχέση με το τρίτο σημείο, οι υπόλοιπες ομοσπονδίες δεν βλέπουν τα τουρνουά σαν τρόπο για να πάρουν δόξα αλλά σαν ενδιάμεσους σταθμούς για να χτίσουν παίκτες, κυρίως, για το μέλλον. Τους ενδιαφέρει πρώτα και κύρια η διάπλαση παικτών κυρίως με τα ‘βασικά’ του μπάσκετ και τεχνική για το μέλλον τους σαν άντρες. Ενθαρρύνουν την ατομικότητα και πρωτοβουλία (πάντα στα πλαίσια μιας ομάδας). Και όπως βλέπουμε, τα καταφέρνουν μια χαρά μιας και οι αντίστοιχες πρόοδοι με τους δικούς μας σε σύγκριση με τα χρόνια της εφηβείας είναι πολύ διαφορετικές.


------------------
ΥΓ1: Σαν μπασκετικός φίλος (πρώτα αυτό και μετά όλες οι ομάδες ακόμα και η Εθνική) δεν είμαι περήφανος να βλέπω ομάδες που να μιλούν για άμυνα, παίκτες εργάτες και διαφημίζουν το παιχνίδι τους με αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρω αν αυτό έχει σημασία, αλλά έτσι χάνουμε κόσμο που πάει στο ποδόσφαιρο και άλλα αθλήματα που προσαρμόζουν τους κανονισμούς και φιλοσοφία τους στο επιθετικότερο και δημιουργικότερο.

ΥΓ2: Ευτυχώς που υπάρχει το φρέσκο αίμα από Αμερική μεριά με Κουφό και Καλάθη. Αυτούς δεν μπορείς να τους περιορίσεις να αναπτύξουν το ατομικό τους ταλέντο και την τεχνική τους, Κι όμως υπάρχει ελπίδα, αναμένουμε!
.
.

Οι είκοσι μεγαλύτεροι Έλληνες παίκτες όλων των εποχών – Μέρος Δεύτερο

.
Ας συνεχίσουμε με την πρώτη δεκάδα. Να δούμε πως θα διαμορφωθεί η τελική κατάταξη με τους δέκα μεγαλύτερους Έλληνες όλων των εποχών. Όλες οι ενστάσεις και τυχόν διαφωνίες σας, δεκτές να το συζητήσουμε. Κυλήστε κάτω σιγά-σιγά για να διατηρείτε την αγωνία και το ενδιαφέρον σας. Λάβετε θέσεις και φύγαμε:

Δέκατη θέση (10η): ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ (1,92, γκαρντ)
Δικαιωματικά στην πρώτη δεκάδα. Μεστό και μπασκετικό το παιχνίδι του στο ένας εναντίον ενός και ηγετική η του παρουσία στον ΠΑΟ και την Εθνική με πέρασμα και από το ΝΒΑ. Σκληρός και στην άμυνα. Στα κορυφαία του, τι άλλο, η μοναδική του εμφάνιση με τις ΗΠΑ στο Τόκιο το 2006 και η κορυφαία του παρουσία φέτος στο Φάιναλ-4 του Βερολίνου στο ευρωπαϊκό στέμμα των πρασίνων.

Ένατη θέση (9η): ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ (2,13, σέντερ)
Ο μεγαλύτερος σέντερ στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ, άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού των ομάδων του αλλά και των αντιπάλων με την απίστευτη του έφεση στα κοψίματα. Μπορούσε και παραπάνω αλλά κι έτσι ήταν μεγάλος. Κορυφαίες του φάσεις, το κόψιμο στον Μούρνινγκ με τις ΗΠΑ το 1994 στον ημιτελικό του Τορόντο αλλά και οι μάχες με τον Βράνκοβιτς στην στρατόσφαιρα.


Όγδοη θέση (8η): ΦΑΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ (2,03, γκαρντ - φόργουορντ)
Πολλοί και ίσως δίκαια, μιλούν για τον πιο πολύμορφο Έλληνα μπασκετμπολίστα όλων των εποχών. Δεν διαφωνούμε μιας και ο Φάνης μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις της πεντάδας. Τεχνική και δύναμη σε αρμονία, μαζί με την αίσθηση του παιχνιδιού. Αριστερή κίνηση με δεξί σουτ, τι συνδυασμός. Οι καλύτερες στιγμές του, το τρίποντο το 89 με τους Σοβιετικούς και ο τελικός κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ το 91.

Έβδομη θέση (7η): ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ (1,95, φόργουορντ)
Για χρόνια κορυφαίος στον ΠΑΟ και την Εθνική. Παρά το μικρό του ανάστημα, κυριαρχούσε και κοντά στο καλάθι με την τεχνική του. Μία εμβληματική φυσιογνωμία του μπάσκετ, ήταν πρώτος όπου και αν έπαιζε. Το γεγονός ότι αγωνίστηκε σε άλλη εποχή και δεν έχουμε αρκετές εικόνες του, σίγουρα τον αδικεί. Μια κορυφαία του στιγμή, οι 43 πόντοι του με την Ισπανία στο Πανευρωπαϊκό του 1967 στο Ελσίνκι.

Έκτη θέση (6η): ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ (2,00, γκαρντ)
Πλησίασε με την απόδοσή του τα κατορθώματα μεγάλων θρύλων του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δίμετρος πλέη μέηκερ, με οπτική του παρκέ, ειδικός στις ασίστ και την αλλαγή του ρυθμού. Λόγω σωματοδομής παίζει και χαμηλά σε άμυνα κι επίθεση. Μεγάλη προσωπικότητα, τελεσίδικα στους μεγαλύτερους στην Ευρώπη όλων των εποχών. Στα καλύτερά του, ο τελικός της Ευρωλίγκας το 2006 ως MVP και οι 12 ασίστ με τους Αμερικανούς το 2006.


Πέμπτη θέση (5η): ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ (1,92, γκαρντ)
Τεράστιος παίκτης, που ίσως να άξιζε παραπάνω αν δεν έπεφτε πάνω στον άλλο μεγάλο. Στους κορυφαίους αμυντικούς γκαρντ της Ευρώπης όλων των εποχών. Το στυλ του επηρέασε πολλούς κορυφαίους μελλοντικά, ήταν γεννημένος νικητής. Απέδειξε και μετά τον Ιωνικό, πως μπορεί να είναι ο ηγέτης στην επίθεση, όταν έλλειπε ο Γκάλης. Κορυφαία του στιγμή, μια μοναδική παράσταση με τη Βραζιλία στην Αργεντινή το 1990 και 36 πόντους.

Τέταρτη θέση (4η): ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ (1,88, γκαρντ - φόργουορντ)
Αυτός ο μέγας, ‘παγκόσμιος’ παίκτης έκανε 80 χιλιάδες κόσμο να παραληρεί στο Καλλιμάρμαρο. Από μικρά κινηματογραφικά φιλμ και διηγήσεις των παλαιοτέρων, ήταν ένας σολίστας του μπάσκετ, μία καλαθομηχανή αλλά και έξοχος χειριστής. Συνδυαζόταν περίφημα με τα γκαρντ κι ‘έφτιαχνε’ τους ψηλούς. Με ένα απλό figure eight, διέλυε τις άμυνες. Εννοείται η κορυφαία του στιγμή είναι το πρώτο ομαδικό ευρωπαϊκό στέμμα της χώρας, με τους 29 πόντους του με την Σλάβια Πράγας.


Τρίτη θέση (3η): ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ (1,96, γκαρντ)
Ο μεγαλύτερος σύγχρονος Έλληνας μπασκετμπολίστας, ο μόνος που μπορεί να πλησιάσει τον Γκάλη μετά από χρόνια. Ισόβιος καλύτερος αμυντικός στην Ευρώπη, μεγάλος σουτέρ όταν το θελήσει, διεισδυτικός, μεγάλη χιαστή ντρίπλα, δεν διστάζει να πάρει την τελευταία προσπάθεια. Λόγω φυσικών προσόντων, μπορεί να παίξει έως και σε 4 διαφορετικές θέσεις. Στα αξιομνημόνευτα, το μεγάλο τρίποντο στη λήξη με την Γαλλία το 2005 και η τάπα στον Άκερ το 2007 στο ταμπλό, που έκρινε τον τίτλο.

Δεύτερη θέση (2η): ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ (1,98, φόργουορντ)
Ο Αυτοκράτορας του Ελληνικού μπάσκετ. Ξεπέρασε τους 10.000 πόντους στο πρωτάθλημα έστω και αν έλειπε δύο χρόνια στο εξωτερικό. Μέλος τότε της Μικτής Ευρώπης, κορυφαίος παντού, δεν πήρε πολλούς τίτλους λόγω ομάδας. Σηκωνόταν από όποιο σημείο του γηπέδου ήθελε και ήξερες την κατάληξη της μπάλας, με το μοναδικό αυτοκρατορικό του στυλ. Έπαιζε μπάσκετ έως και πάνω από τα 40 του. Δεν ξεχνάμε και τον τίτλο το 1981 με την ΑΕΚ στο κύπελλο, κι εκεί ήταν κορυφαίος.



Πρώτη θέση (1η): ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ. (1,85, γκαρντ)
Ο κορυφαίος αθλητής της Ελλάδας όλων των εποχών (όχι μόνο του μπάσκετ), με διαφορά από το δεύτερο. Όταν ήθελε να σκοράρει θα τα κατάφερνε ότι και να γινόταν. Το παιχνίδι του συμβόλιζε τη δύναμη του βραχύσωμου παίκτη απέναντι στους γίγαντες. Ο παίκτης του 21ου αιώνα κατά τον Γκομέλσκι το 1987. Κορυφαία καλάθια, θυμάμαι δύο ασύλληπτα σπασίματα της μέσης επί του Μάκαντου στο Άρης- Τρέϊσερ 98-67, το 1986. Μάκαντου: “Αυτά που μου έκαναν ο Γκάλης και ο Άρης δεν μου έτυχαν ούτε σε αγώνα των Μπόστον Σέλτικς”.


----------------------------------
Εύφημο μνεία στους: Κορωναίο (ίσως να άξιζε πραγματικά να είναι στους πρώτους 20), Αλεξανδρή, Μίσσα, Σακελλαρίου, Φώτση, Κοκολάκη, Μπαρλά, Σταυρόπουλο, Μελίνι, Καλιγκάρη, Στεφανίδη, Μ. Κατσούλη, Ζήση, Μπουρούση, Ρεντζιά, Κακιούζη, Ντικούδη, Σιγάλα, Ανδρίτσο, Καμπούρη, Παπαδάκο, Τσαρτσαρή και άλλους που δεν είναι δυνατόν να τους χωρέσουμε σε μία λίστα.
.
.

Οι είκοσι μεγαλύτεροι Έλληνες παίκτες όλων των εποχών – Μέρος Πρώτο

.
Πάει, μας τελείωσαν τα πιο πολλά πρωταθλήματα και οι επίσημοι αγώνες της πορτοκαλιάς ανά την υφήλιο - αυτό το πράγμα που λέγεται Μεσογειακοί αγώνες, μεταξύ συγγενών και φίλων, για να κάνουν κάποιοι λίγοι ταξίδια και φαγοπότια δεν το λογίζω σαν επίσημο, εντάξει και το WNBA των κοριτσιών είναι έξοχο πρωτάθλημα, ας μην γενικεύουμε τελείως. Λέω πάντως να φτιάξω κάποιες λίστες κατάταξης των κορυφαίων. Σήμερα, ας αρχίσουμε με τους Έλληνες, τους δικούς μας καλύτερους όλων των εποχών. Οι περισσότεροι παίκτες είναι μετά το 70-80 που κάπως τους θυμάμαι. Ίσως να αδίκησα άλλους παλαιότερους που δεν έχω εικόνα ή και κάποιος πρόσφατους ή σύγχρονους – όπως και να το κάνουμε ο καθένας έχει το γούστο του και τα επιχειρήματά του.

Για πάμε, η αντίστροφη μέτρηση έχει μόλις αρχίσει:

Εικοστή θέση (20η): ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ (2,02 σέντερ)
Ο Ελληνοαμερικανός αρτιστερόχειρας σέντερ, παρά το μικρό το μπόι (2,02) τα έβαζε στα ίσια με τα θηρία της εποχής. Σκόρερ, δεινός ριμπάουντερ, πηδούσε στο ουρανό κι εξαιτίας του βγήκε ο τίτλος ‘ριμπαουνίστας’. Μακρά η καριέρα του με πρωταθλήματα και κύπελλα στον Ολυμπιακό κυρίως στη δεκαετία του 70.


Δέκατη ένατη θέση (19η): ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΝΤΟΣ (1,94 γκαρντ – φόργουορντ)
Μέγιστος σουτέρ, κάποιοι τον υποστηρίζουν σαν τον πιο μεγάλο. Ψυχρός εκτελεστής από τα πλάγια και συχνά με ταμπλό, τον χάζευες να τα βάζει ‘ασάλιωτα’. Αν υπήρχαν διαγωνισμοί τριπόντων τότε, θα είχε σαρώσει. Από τις σημαίες του Παναθηναϊκού και φυσικός του ηγέτης, ήταν εξαιρετικός και σαν χαρακτήρας.

Δέκατη όγδοη θέση (18η): ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ (1,95 γκαρντ - φόργουορντ)
Από τους λίγους Έλληνες στην λίστα των πρώτων σκόρερ (1979). Φοβερό σουτ και συμμετοχή στο transition της επίθεσης. Σώμα από τα λίγα, ευθυτενής, δυναμικός, ο μεγαλύτερος ηγέτης του Άρη στην πριν τον Γκάλη εποχή. Κάτι σαν τον Αντονέλο Ρίβα προσομοίαζε το στυλ του.

Δέκατη έβδομη θέση (17η): ΛΑΖΑΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (2,10, σέντερ)
Μεγάλος σέντερ, μέλος της απογείωσης της Εθνικής από το 2004. Σκορ από μέσα, υψηλή τεχνική, πασέρ, συχνά ηγέτης, καθαρός φουνταριστός με πλάτη. Δυστυχώς σταμάτησε από την Εθνική μόλις στα 27 του, είχε μία αστάθεια απόδοσης τελευταία. Κατόρθωσε μεγάλα συμβόλαια στο εξωτερικό.

Δέκατη έκτη θέση (16η): ΣΤΗΒ ΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ (1,88 γκαρντ – φόργουορντ)
Το ‘λιοντάρι’ ήταν ο ορισμός του ηγέτη. Έπαιρνε τον Ολυμπιακό στις πλάτες του. Πρώτος σκόρερ, πάντα πρωταγωνιστής, μα και πάλευε σε όλες τις φάσεις. Κάποια φοβερά τρίποντα με ταμπλό στα highlights του καθώς και η πορεία του Ολυμπιακού στους 6 του πρωταθλητριών το 1979. Αξέχαστες οι ατάκες του.


Δέκατη πέμπτη θέση (15η): ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΑΛΒΕΡΤΗΣ (2,06 φόργουορντ)
Δεκαεννέα σεζόν στον Παναθηναϊκό, πέντε κύπελλα πρωταθλητριών και έντεκα πρωταθλήματα, ο παίκτης σύμβολο της ιστορίας του Παναθηναϊκού σε όλα τα σπορ δεν θα μπορούσε να έλλειπε. Αγωνιστικά, κορυφαία εκτέλεση έξω από τα 6,25 σε κάθε τέμπο αλλά και άμυνα στο low post.

Δέκατη τέταρτη θέση (14η): ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (1,97, γκαρντ - φόργουορντ)
Απλά ο Νουρέγιεφ του μπάσκετ, μας πρόσφερε στιγμές υψηλής μπασκετοσύνης. Έτρεχε το γήπεδο στις μύτες, μας έδωσε απίθανα σερβιρίσματα της μπάλας, άπιαστος από τους αμυντικούς. Εξίσου καλός και στο μαρκάρισμα. Κορυφαίες στιγμές του το 85-74 με την Γιουγκοσλαβία στο Σπλιτ το 1979 και οι 53 πόντοι με τον Άρη το 1985.



Δέκατη τρίτη θέση (13η): ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΣΤΕΡΓΑΚΟΣ (2,06, φόργουορντ - σέντερ)
Με μία λέξη αρχοντικός, στη θωριά, στο στυλ. Αριστερόχειρας με κίνηση και σουτ ακριβείας που δύσκολα κοβόταν, όταν ήθελε κυριαρχούσε. Γρήγορος στο transition, βασιζόταν κυρίως στην υπεροχή του παρά στο σκληρό του παίξιμο. Θυμόμαστε τις μάχες με την Μακάμπι το 81-82 και κάτι εμφανίσεις με τον ΠΑΟ στις αρχές του 80.

Δωδέκατη θέση (12η): ΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ (2,06, φόργουορντ)
Πάστα πολύ μεγάλου παίκτη, δεν έδωσε το αγωνιστικό μέγιστο στην καριέρα του. Ακόμα και μέχρι τα 33-34 του έπαιζε μπάσκετ επιπέδου βασικού Εθνικής. Λανσάρισε πρώτος το τεσσάρι με πρόσωπο και τεχνική. Φοβερό πρώτο βήμα, εκτέλεση με το έτσι θέλω και πάθος. Στα κορυφαία του οι εμφανίσεις με την Εθνική από 96 έως 98.

Ενδέκατη θέση (11η): ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΟΝΤΖΟΣ (2,16, σέντερ)
Ο πρώτος μεγάλος σέντερ της χώρας από τη δεκαετία του 60, η κολώνα της ΑΕΚ και της Εθνικής. Πραγματικό βουνό, με αρμονικό σώμα για το ύψος του, σκέπαζε τα καλάθια με τα ριμπάουντ του. Στην εκτέλεσή του έχουμε δει έξοχες ραβέρσες και με τα δύο χέρια. Οι άμυνες έκλειναν πάνω του, διευκολύνοντας τα γκαρντ να αλωνίζουν.



Στο επόμενο η συνέχεια με τους 10 πρώτους .. μείνετε συντονισμένοι ..
.