Κλήρωση και στόχοι Παγκοσμίου

_
Η Κλήρωση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος (Τουρκία, 28 Αυγούστου - 12 Σεπτεμβρίου, 2010) έγινε την Τρίτη που μας πέρασε στην Κωνσταντινούπολη. Η Εθνική μας κληρώθηκε στον όμιλο της Άγκυρας με τις Τουρκία, Κίνα, Πουέρτο Ρίκο, Ρωσία και Ακτή Ελεφαντοστού. Δύσκολη η κλήρωση απέναντι σου οικοδεσπότες μπροστά στο φανατισμένο τους κοινό με πάνω από 10,000 κόσμο, τους Ρώσους του Κυριλένκο και την Κίνα του Γιάο.


Ο όμιλος της εθνικής μας στη φάση των “16” θα διασταυρωθεί με τον Δ΄ όμιλο της Σμύρνης στον οποίο υπάρχουν οι Ισπανία, Γαλλία, Καναδάς, Λιθουανία, Νέα Ζηλανδία και Λίβανος σε νοκ-άουτ παιχνίδι.

Αίσθηση προκάλεσε το γεγονός ότι η Εθνική ομάδα των ΗΠΑ που θα αγωνίζεται στην Κωνσταντινούπολη θέλει να διαμένει στην Αθήνα για λόγους ασφαλείας και να πηγαινοέρχεται καθημερινά για τις προπονήσεις και τα παιχνίδια.

Η γνώμη μας για την κλήρωση είναι πως τα δύσκολα παιχνίδια στην αρχή δυναμώνουν μία ομάδα και δεν βλέπουμε κάτι το αρνητικό. Λίγη προσοχή χρειάζεται στον πρώτο χιαστί αγώνα των 16 να μην πέσουμε πάνω σε Ισπανία ή κατά δεύτερο, Γαλλία. Η Λιθουανία δεν νομίζω να μας δημιουργήσει πρόβλημα.


Όσο για τους πρώτους στόχους της Εθνικής, αν και είναι νωρίς ακόμα, εννοείται είναι πρώτα η είσοδός μας στην οκτάδα και αν γίνεται και στα ημιτελικά. Ο Κασλάουσκας θα έχει πια τους “διόσκιουρους” στην διάθεσή του και μεγαλύτερη άνεση χρόνου να υλοποιήσει τις μπασκετικές του ιδέες. Ο Σπανούλης θα είναι πιο απελευθερωμένος και οι Σοφοκλής και Μπουρούσης κι άλλο βελτιωμένοι. Ελπίζουμε και ο Κουφός να επιστρέψει πιο δυνατός. Ξανά το στοίχημα της Εθνικής είναι να αφήσει το στίγμα ενός πιο γρήγορου κι επιθετικού μπάσκετ μαζί με την προσδοκώμενη αύξηση της δημοφιλίας του πιο ωραίου παιχνιδιού. Για το τελευταίο βέβαια πρέπει να βάλουν λιγάκι και το χεράκι τους οι ομάδες με τον ΕΣΑΚΕ που κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού κάθε βδομάδα σε όλη τη σαιζόν.


Για τις υποτιθέμενες αναμετρήσεις μας με τις ΗΠΑ και Ισπανία και αν μπορούμε να τους δυσκολέψουμε, υπάρχουν κάποιες ελπίδες κυρίως με την Ισπανία, ειδικά αν μπορέσουν οι σταρ της ομάδας, βασικά ο Σπανούλης, να κάνουν τη διαφορά. Η ομάδα πρέπει να δώσει περισσότερο τα κλειδιά στα αστέρια της να αναπτύξουν πρωτοβουλίες αν θέλουμε να κάνουνε το βήμα παραπάνω. Και οι ρολίστες ας είναι πιο πολύ βοηθητικοί, σε δεύτερο πλάνο.
_

Βραβεύσεις ΠΣΑΤ και μπασκετικό συναίσθημα

_
Την ερχόμενη Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου, o ΠΣΑΤ βραβεύει τους καλύτερους στην Ελλάδα στον αθλητισμό, της χρονιάς που μας πέρασε. Μιλάμε για τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου με εκατοντάδες δημοσιογράφους - γνώστες των αθλημάτων τους, που καλούνται να ψηφίσουν. Αν δεν είναι ήδη γνωστό στους φίλους μου και όχι μόνο, προσωπικά αμφισβητώ το απόλυτο κύρος του θεσμού. Κυρίως γιατί ο καθένας που είναι εξειδικευμένος στον χώρο του δεν μπορεί να κρίνει γεγονότα και σπουδαιότητα άλλων περιοχών (π.χ ο συντάκτης στίβου το μπάσκετ ή ο συντάκτης μίας ομάδας ποδοσφ. το στίβο και την κολύμβηση). Ειδικά οι ανεκδιήγητες ποδοσφ. φυλλάδες που συμμετέχουν στην ψηφοφορία (οι ποδοσφ. δημοσιογράφοι τους και τα αφεντικά τους) που είχαν κάποτε αξιολογήσει ας πούμε το .. φλουρί στο Νίνη πιο ψηλά από τη βράβευση του Παπαλουκά σαν καλύτερου παίκτη της Ευρώπης το 2006, είναι για τα .. πανηγύρια.


Επειδή όμως η βράβευση αυτή είναι, καλώς ή κακώς, μία πραγματικότητα στη χώρα μας, θα ασχοληθούμε και εμείς με το γεγονός. Μετά από το ανεκδιήγητο 2007, που βραβεύθηκε η Εθνική ποδοσφ. σαν καλύτερη επειδή προκρίθηκε στην τελική φάση της Αυστρίας Ελβετίας το 2008 (μάλλον σαν .. κολακεία μου φάνηκε αυτή η πρωτιά για να τους γίνουν αρεστοί οι δημοσιογράφοι), μπροστά από Παναθηναϊκό του triple crown το 2007 και την Εθνική μας ομάδα που βγήκε τέταρτη στην Ισπανία (αφού χτύπησε στα ίσια τους οικοδεσπότες) ελπίζουμε σε στοιχειώδη δικαιοσύνη το 2009. Κι αν τυχόν δεν αποδοθεί αυτή, προτρέπουμε κανέναν μπασκετικό να μην πάει – μα κανέναν.

Οι δικές μας, αντικειμενικές πιστεύουμε, επιλογές για τους καλύτερους της χρονιάς που τελειώνει είναι:

Καλύτερη Ομάδα Ανδρών
Παναθηναϊκός: Triple Crown με Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρωλίγκα.

Καλύτερη Ομάδα Γυναικών
Εθνική γυναικών: Πέμπτη στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Λετονίας, παίρνοντας το εισιτήριο για το Παγκόσμιο.


Καλύτερος Αθλητής
Βασίλης Σπανούλης: MVP Πρωταθλήματος Ελλάδας και Ευρωλίγκας. Μέλος της καλύτερης Πεντάδας του Ευρωμπάσκετ. Κορυφαίος σε ΠΑΟ και Εθνική.

Καλύτερη Αθλήτρια
Εβίνα Μάλτση: Ευρωπαϊκό All star game στο Παρίσι, πρωταθλήτρια Τσεχίας, ηγέτης της Εθνικής στην 5η θέση του Ευρωπαϊκού της Λετονίας με σούπερ εμφανίσεις παντού.

Δεύτερη Καλύτερη Ομάδα Ανδρών
Εθνική Ανδρών: Τρίτη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πολωνίας.

Τρίτη Καλύτερη Ομάδα
Εθνική Εφήβων: Πρώτη στην Ευρώπη και Δεύτερη στο κόσμο σε μία χρονιά.

Ελπίζουμε μετά από το αποτέλεσμα ‘έκτρωμα’ του 2007 να αποδοθεί στοιχειωδώς δικαιοσύνη κάτι που θα συμβεί ΜΟΝΟ αν τα αποτελέσματα βγουν όπως παραπάνω.



---------------------------------------

Βλέπουμε ποδοσφαιρικές μπάλες σε κρατικές αθλητικές εκπομπές γενικού περιεχομένου. Επίσης βλέπουμε τον δυνάστη του ελληνικού Αθλητισμού ΟΠΑΠ (που διατρανώνει πως τον αγαπάει, ενώ στη ουσία προβάλλει σαρωτικά το ποδοσφ. με τα χρήματα του Ελληνικού λαού στριμώχνοντας στην γωνία άλλα σπορ που ενδιαφέρεται ο κόσμος) να περιέχει την λέξη ποδόσφ. στο όνομά του και να εμφανίζεται με ποδοσφαιρικές μπάλες στα λογότυπά του. Ακούω δημοσιογράφους στην κρατική τηλεόραση που πληρώνω να λένε ότι το ποδοσφ. είναι το πιο όμορφο σπορ (ζαλίστηκα τώρα, δεν αντέχω άλλο, με έπιασε ένα άλγος ή αηδία) με τα λεφτά που τους πληρώνω (σαν να λένε η σοσιαλδημοκρατία είναι το καλύτερο σύστημα ή ο φιλελευθερισμός).

Την ίδια στιγμή η ευνομούμενη Πολιτεία μας θέλει να καταργήσει τους σταυρούς και τα θρησκευτικά σύμβολα από τις δημόσιες αίθουσες γιατί αντιτίθεται στις θρησκευτικές ελευθερίες του λαού. Δεν ξέρω αν είμαι σύμφωνος ή όχι αλλά αυτά τα στοιχεία δεν μπορούν να περιορίσουν την πίστη και τις προτιμήσεις του καθενός. Αν υπάρχουν θα δυναμώσουν, αν όχι θα μετριαστούν σε άλλα επίπεδα.


Απαιτούμε να εξαφανιστούν οι λέξεις ποδόσφ. ή σύμβολα από ποδόσφ. μπάλες στα κρατικά μέσα όταν αναφέρονται στον αθλητισμό μας γενικότερα. Γιατί προσβάλουν το αθλητικό μου συναίσθημα. Εξαίρεση μόνο ας είναι εξειδικευμένες αναφορές και εκπομπές (κατά τον τύπο των θρησκευτικών εκπομπών και για μία θρησκεία). Εννοείται πως ο ιδιώτης μπορεί να δείχνει και να πράττει ότι θέλει – όπως άλλωστε κι εμείς στο blog αυτό που την λέξη τους δεν την γράφουμε ποτέ ολόκληρη.

Με μπασκετικούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς !
_

Οι Αγαπημένοι “Αριστεροί” του Μπάσκετ - Μέρος Δεύτερο

_
Η συνάντηση Ηρακλή – Περιστερίου τον Νοέμβρη του 2003 στάθηκε η αφορμή να εκθειάσουμε και αναλύσουμε το παιχνίδι των αριστερόχειρων.


Από τις παραστάσεις που έχουμε στα πολλά χρόνια που παρακολουθούμε μπάσκετ, ίσως να μας διαφεύγουν αρκετοί σημαντικοί παίκτες που να ήταν αριστερόχειρες. Κατά την προσωπική μας άποψη όμως ξεχωρίσαμε μερικούς από αυτούς.

Από το NBA επιλέξαμε τον Ντέϊβιντ Ρόμπινσον και τον Ντέϊβ Κάουενς. Ο Ναύαρχος, με το επιβλητικό του στυλ, χρησιμοποιούσε την αριστερή πλευρά για να διαλύει τις αντίπαλες άμυνες και το στυλ του προσομοίαζε καλύτερα σε έναν παίκτη πολλαπλών θέσεων. Ο άσσος των Σέλτικς ήταν ο ορισμός του μαχητή που θυσιαζόταν στο βωμό της επικράτησης της ομάδας του. Δεν το έχουμε δει ωστόσο παρά μετρημένες φορές και αποσπασματικά.

Στην Ευρώπη, η τριάδα Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Τόνι Κούκοτς και Ζάρκο Πάσπαλιε έχει την τιμητική της. Ο άσσος από το Βίλνιους με τη απίστευτη δύναμη και την εξειδίκευση στο αριστερό του χέρι άνοιξε το δρόμο για τα υπερατλαντικά ταξίδια μιας πλειάδας άλλων Ευρωπαίων. Ο Κροάτης πρωταθλητής μας χάρισε αξιοζήλευτη ποικιλομορφία και πλουραλισμό στις κινήσεις του χωρίς καθόλου να απολέσει τον “αριστερό” του χαρακτήρα. Και ο Μαυροβούνιος αστέρας μας πρόσφερε τα μοναδικά γλιστρήματα και περιστροφές τις μπάλας στο καλάθι παρόλο που η εκτέλεσή του στο σουτ δεν ήταν και η ιδανική.


Ο κορυφαίος Έλληνας αριστερόχειρας που ξεχωρίσαμε είναι ο Ντέϊβιντ Στεργάκος από τους παλαίμαχους. Το αρχοντικό του στυλ στο σουτ κατά κύριο λόγο είναι αξιομνημόνευτο. Είναι κρίμα που δεν έπαιξε πρωτύτερα στην Εθνική ή που δεν συνδύασε τη αθλητική του νεότητα με τις εποχές της έκρηξης του αθλήματος στη χώρα. Από τους ξένους που πέρασαν από τα Ελληνικά γήπεδα, οι τρεις κορυφαίοι, που απέχουν παρασάγγας από τους υπόλοιπους είναι αναντίρρητα ο Ντέϊβιντ Ίνγκραμ, ο Γουόλτερ Μπέρι και ο Ζάρκο Πάσπαλιε. Έτσι απλά, χωρίς λόγια. Να σημειώσουμε μόνο ότι ο “Τρουθ” Μπέρι ήταν κορυφαίος αν και διέθετε ίσως τον πιο ξεπερασμένο και ανορθόδοξο παλμό εκτέλεσης που παρατηρήσαμε ποτέ.

Ας δούμε και κάποιες άλλες ιδιαιτερότητες που έχουν συναντηθεί:

1. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις παικτών που ενώ το σουτ τους ήταν κανονικό δεξί, ωστόσο η φυσική τους κίνηση-διείσδυση ήταν αριστερή. Τα προβλήματα που δημιουργούσαν στον αντίπαλο ήταν μεγάλα και δύσκολα αντιμετωπίζονταν. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι ο Φάνης ο Χριστοδούλου.

2. Άξιος προσοχής είναι και ο πιο τεχνικός έλληνας μπασκετμπολίστας κατά την άποψή μας, ο Κώστας ο Πετρόπουλος που είχε καταπληκτικά αριστερά σερβιρίσματα και λέη απ της μπάλας λόγω του απαράμιλλου χειρισμού του.

3. Δε λείπουν και άλλοι παίκτες που σούταραν κυρίως με το αριστερό από κοντά όπως ο Τόμας Τζόρνταν της ΑΕΚ ενώ οι κινήσεις τους ήταν με το δεξί.

4. Η πιο οφθαλμοφανής αλλαγή βρίσκεται στον Αργύρη τον Πεδουλάκη, που άλλαξε το σουτ του από δεξί σε αριστερό μία χρονιά όταν αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό.

5. Μία ιστορία από τα παλιά αποτελεί ο Βαρθολομαίος Κιτσούκαλης που, όπως είχε γραφτεί, έκανε όλες τις δουλειές του με το δεξί, και μόνο το σουτ το επιχειρούσε με το αριστερό.


Σαν συμπέρασμα μπορούμε να εξάγουμε το γεγονός ότι η έμφυτη αριστερή κίνηση είναι ένα μοναδικό προσόν, αλλά χρειάζεται και η σύνθεσή της και με άλλα γνωρίσματα απόδοσης όπως είναι και η “δεξιά” πλευρά τεχνικής, δηλαδή ο όχι μονόπλευρος ελιγμός. Επίσης υποστηρίζουμε ότι ένας τουλάχιστον αριστερόχειρας είναι πολύτιμος σε μία ομάδα. για όλους τους θετικούς παράγοντες που μιλήσαμε εδώ. Τέλος είναι βέβαιο ότι δεν έχει περάσει απαρατήρητος κανείς αριστερόχειρας παίκτης άρα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως ατραξιόν και είναι καλό να του δίνεται η απαραίτητη προσοχή.

Πριν κλείσουμε, ας φανταστούμε μερικές σπέσιαλ πεντάδες αριστερόχειρων παικτών. Τι πανδαισία θα είναι αυτή στα αλήθεια. Ο “αριστερός”, μπασκετικός, μη συμβατικός μας κόσμος είναι χωρίς αμφιβολία συναρπαστικός!


Ελλάδα:
Διαμαντίδης, Πελεκάνος, Ταπούτος, Κάππος, Στεργάκος.(Αγγέλου)
Είναι ένα κράμα ελπιδοφόρων, ταλαντούχων και βετεράνων υψηλού επιπέδου που θα μας έδινε μία σύνθεση ανεπανάληπτη. Μόνο που όλοι αυτοί δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν χρονικά.

Ξένοι Ελλάδας:
Τόμπσον, Ίνγκραμ, Χάρισον, Μπέρι, Πάσπαλιε (Μπέργουολντ)
Όλοι του ήταν μοναδικές μορφές, τόσο που δεν θα μπορούσε να χωρέσει ένας πραγματικός σέντερ, ενώ δεν είναι μέλη τόσοι άλλοι σπουδαίοι.

Ευρώπη:
Σολοθάμπαλ, Μαρτσουλιόνις, Ε. Μπενιό, Χάρνις, Κούκοτς (Κουντέλιν)
Ο καθένας από τους παραπάνω είναι μία ιστορία μόνος του. Οι σχολιασμοί είναι περιττοί και οι λέξεις ωχριούν στο να αποδώσουν ένα μόνο μέρος από την αξία τους.

NBA:
Κ. Άντερσον, Μάλιν, Όγκμον, Κάουενς, Ρόμπινσον (Πέρκινς)
Η ολ σταρ “αριστερή” πεντάδα των επαγγελματιών θα μπορούσε να βρισκόταν με άνεση στις κορυφαίες και χωρίς τέτοιους περιορισμούς χαρακτηριστικών των παικτών.
_

Οι αγαπημένοι “αριστεροί” του μπάσκετ - Μέρος Πρώτο

_
Νοέμβριος 2003 και η συνάντηση Ηρακλή - Περιστερίου αναμενόταν σαν από τις πιο αμφίρροπες της 5ης αγωνιστικής. Οι δύο ομάδες, ταλαντούχες και ελπιδοφόρες, μας υπόσχονταν ένα πλούσιο σε εικόνες και δράση απόγευμα. Το βλέμμα μας κεντρίζει σε δύο αριστερόχειρες παίκτες που είναι από τους καλύτερους των συλλόγων τους. Ο 23χρονος Δημήτρης Διαμαντίδης στο χειρισμό της μπάλας και ο 20χρονος Μιχάλης Πελεκάνος στα πλάγια και οι δυο τους έχουν διακριθεί για τη συνέπεια, την ποιότητα και τον ηγετικό τους ρόλο. Μα όμως και από το “ανάποδο” στυλ παιχνιδιού τους. Αριστερό σουτ, αριστερή διείσδυση, αριστερό μπάσιμο, όλα ζερβά. Σύμφωνοι, με τόση εξάσκηση και ταλέντο η δεξιά τους πλευρά είναι κι εκείνη πολύ καλή μα οι έμφυτες κινήσεις τους είναι από την ανάποδη. Οι νεαροί δύσκολα περιορίζονται και σε μία καλή τους βραδιά οι 20 πόντοι στο σκοράρισμα είναι μία άνετη πραγματοποίηση για αυτούς.


Κινήσεις με αστραπιαίες περιστροφές στον άξονά του, μακρινά πατήματα, τεχνική και ταχύτατη χιαστή βρίσκονται στη γκάμα του Καστοριανού άσσου. Διείσδυση σε δεύτερο χρόνο επίθεσης, μπασίματα από την εσωτερική με ανέβασμα πολύ ψηλά στο καλάθι και εκτέλεση με τόση χάρη από την περιφέρεια συναντάμε στο αστέρι από τις δυτικές συνοικίες. Η βραδιά βέβαια ανήκε στον Δημήτρη που ήταν σχεδόν μια ομάδα μόνος του ενώ ο Μιχάλης κινήθηκε σε χαμηλές πτήσεις παρασυρόμενος από συνολικά κακή απόδοση της ομάδας του. Παρακολουθήσαμε το παιχνίδι όχι τόσο με την αγωνία της έκβασής του αλλά προσδοκώντας σε υψηλούς δείκτες μπασκετικού σχεδιασμού και εκτέλεσης.

Δεν είναι τυχαίο πάντως που οι άνω πρωταγωνιστές είναι και αριστερόχειρες. Πρώτιστα στο σουτ και κατ’ επέκταση στην πληθώρα των κινήσεών τους, που είναι εγγενείς, μπορούν να αποδοθούν με τέτοιο τρόπο. Έχουν περάσει πολλές ντουζίνες “αριστερόστροφων” παικτών από το ελληνικό και παγκόσμιο μπάσκετ στις διαδρομές της ιστορίας του. Εκείνο που δεν μπορεί να αγνοηθεί σε καμία των περιπτώσεων είναι πως όλοι τους είχαν μια αξιοσημείωτη παρουσία στις ομάδες τους μέσω της χρησιμοποίησής τους σε κάποιο ρόλο. Δεν υπήρχε παίκτης που να μην έδινε μία νότα ιδιαίτερων δεξιοτήτων στο παρκέ. Ήταν αμυντικοί ειδικευμένοι σε δεύτερες συμμετοχές και αρμοδιότητες, σουτέρ από μακρινή ή μεσαία ακτίνα δράσης, πεπειραμένοι παίκτες ρακέτας με έφεση στις κινήσεις γύρω από το καλάθι, ριμπάουντερ και κόφτες, όλοι τους σημαντικοί. Αλλά και οι επικεφαλής ήταν εκεί, τα αστέρια και τα πρώτα βιολιά των ομάδων τους, οι πραγματικά ελκυστικοί παίκτες για το κοινό.


Μήπως εξαιτίας του περίεργου και μη συμβατικού τους στυλ μόνο να ήταν αναγνωρίσιμοι; Και επομένως για αυτό το λόγο να μας δημιουργείται μία ψευδαίσθηση μεγάλης απόδοσης; Δεν το νομίζουμε. Ασφαλώς το άξιζαν να είναι εκεί που έχουν καταταχθεί σήμερα. Άλλωστε, τα επιτεύγματά τους μαρτυρούν για αυτά.

Ποια είναι όμως τα βασικά σημεία που τους ξεχωρίζουν; Ποια, αντίστοιχα, εκτιμώνται σαν τα αρνητικά τους γνωρίσματα που είναι αδύνατο να εκλείπουν; Ποιοι είναι οι πιο σημαντικοί “αριστεροί” παίκτες, εκείνοι που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο μπάσκετ; Και πως θα φάνταζαν κάποιες αντίστοιχες πεντάδες; Ας τα δούμε λίγο πιο εκτεταμένα στη συνέχεια.

Ανάμεσα στα τεχνικά χαρακτηριστικά τους και πλεονεκτήματα εντοπίζουμε το στοιχείο της μεγαλύτερης έντασης των κινήσεων με το αριστερό, τόσο στην ντρίπλα, όσο και στη διείσδυση. Η ταχύτητα και η εκρηκτικότητά τους είναι εξαιρετική από την αριστερή πλευρά. Δεύτερον, λόγω της αντίστροφης συμμετρίας τους, περιορίζονται πάρα πολύ δύσκολα στην επίθεση. Πράγματι, είναι ελάχιστες οι φορές που έχουμε σημειώσει έναν αριστερόχειρα να δέχεται ένα κόψιμο λόγου χάρη. Και πάντα οι εν λόγω παίκτες εκτελούν με άνεση ακόμα και μπροστά σε ψηλότερους. Τέλος; η σύνθεση “αριστερών” και “δεξιών” ικανοτήτων τεχνικής είναι καταπληκτική στο σύγχρονο μπάσκετ και όταν συναντάται δίνει μεγάλο πλεονέκτημα. Επομένως αυτού του είδους οι αθλητές δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ατραξιόν μόνο και μόνο από το ειδικό στυλ τους.


Από την άλλη πλευρά μπορούν να καταγραφούν κάποια μειονεκτήματα σαν αποτέλεσμα της παρατήρησης του τρόπου παιχνιδιού τους και όχι σαν αυταπόδεικτα συστατικά. Αρχικά, διακρίνεται η πολύ φτωχή δεξιά κίνηση που έχουν συνήθως. Λέγεται μάλιστα, ότι για να μαρκάρεις έναν αριστερόχειρα απλά πρέπει να του περιορίσεις το αριστερό μέρος της κίνησής του και τα έχεις καταφέρει. Επίσης υφίσταται και μία προβλεψιμότητα λόγω του χαρακτηριστικού τρόπου παιχνιδιού τους που είναι ορατός και εύκολα αναγνώσιμος. Τέλος, πολλές φορές, τέτοιοι μπασκετμπολίστες έχουν ανορθόδοξο σουτ ίσως επειδή οι προπονητές διδάσκουν και με βάση τις εικόνες που έχουν για το δεξί σουτ ή κίνηση. Άρα κάποιες μη συμμορφώσεις με τη σωστή τεχνική δεν φαίνονται πάντα για να διορθώνονται.

Συνέχεια στο επόμενο
_
_

Το μπάσκετ που θέλουμε και η ‘δικτατορία’ του ποδοσφαίρου

_


Η Εθνική μας των ανδρών τερμάτισε τρίτη κι εμείς συζητάμε για το αν παίξαμε καλό μπάσκετ. Ο Λιθουανός λένε μας υποσχέθηκε γρήγορο μπάσκετ κι έπαιξε τελικά τσούκου τσούκου ή μάλλον κοντρόλ τέμπο και άμυνα που είναι ένα στυλ που μας ταιριάζει. Δεν ξέρω τι μπάσκετ παίξαμε και δεν είμαι υποστηρικτής του Κασλάουσκας ή του Γιαννάκη ή κάποιου άλλου. Αυτό που νοιάζει εμένα και όλους τους φίλους είναι πως θα βλέπουμε όμορφο μπάσκετ, πώς θα το βελτιώσουμε και θα το κάνουμε ελκυστικότερο για τους φίλους μας. Ευτυχώς η Εθνική μας είναι στον αφρό χρόνια τώρα, ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής Ευρώπης, ο Ολυμπιακός στο Φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, οι Έφηβοι και οι Νέοι στα πρώτα μετάλλια στον κόσμο και στην Ευρώπη.

Τι μένει επομένως; Το όμορφο μπάσκετ. Ας το ορίσουμε πρώτα αυτό, τι είναι και πώς το θέλουμε, γιατί δυνατότητες υπάρχουν πολλές. Ας ρωτήσουμε φιλάθλους, ειδικούς και μη, και πρώτιστα τα αστέρια -πρωταγωνιστές του παρελθόντος και του σήμερα. Ο Γκάλης, ο Αμερικάνος, ο Διαμαντίδης, ο Γιαννάκης, ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης εδώ και οι άλλοι μεγάλοι του εξωτερικού όπως Σαμπόνις, Κούκοτς, Μαρτσουλιόνις, Νοβίτσκι, Γκασόλ είναι ανάμεσά τους. Ας μην ρωτάμε μόνο τους σημερινούς προπονητές – άλλοτε παίκτες ρολίστες περιορισμένων δυνατοτήτων - για να χαράξουμε τις μπασκετικές μας πορείες.

Δυστυχώς το αμυντικό παιχνίδι με τα χαμηλά σκορ δεν αρέσει, το είδαμε παντού και αυτό είναι το βέβαιο. Αν μας αρέσει να βλέπουμε αγώνες με άδειες εξέδρες όταν δεν παίζει η Εθνική ή ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, πάω πάσο. Η προσωπική και εκφρασμένη άποψη είναι πως βασικά το ολοκληρωτικό μπάσκετ κερδίζει φίλους, με επιθετική άμυνα και κυρίως επίθεση, εμπλουτισμένη και με ατομικές επινοήσεις όταν είναι δυνατό. Δόξα τω Θεό ταλέντα-σταρ που να κάνουν τη διαφορά έχουμε μπόλικους. Αυτό το μπάσκετ πρέπει να λανσάρεται σαν το ιδανικό, αυτό να επιδιώκεται.


Από την άλλη είναι και ο ‘δυνάστης’ που έχει απλωθεί παντού και πρέπει να αναπνεύσουμε. Για αυτό το λόγο το άθλημά μας δεν μπορεί να γίνει αλλιώς ανταγωνιστικό στο κοινό αν δεν αλλάξει με πιο ‘επιθετική’ πορεία. Η κρατική προβολή του ποδοσφαίρου, στην Ελλάδα κυρίως αλλά και αλλού, είναι δυσανάλογη με το ενδιαφέρον του ανθρώπου για τα σπορ – μιλάμε για κρατική γιατί ο ιδιώτης κάνει και δείχνει ότι θέλει.

Είναι πρώτο το ποδόσφαιρο στη δημοφιλία στην Ευρώπη, σύμφωνοι, αλλά όχι με ποσοστά 99%-1% σε σχέση με τα υπόλοιπα, όπως προβάλλεται. Τις προάλλες έπαιζε η Γιουτα με το Σικάγο στο Λονδίνο κι έπειτα η Ρεάλ με την Γιούτα στη Μαδρίτη. Μαζεύτηκαν κοντά 20 και 15 χιλιάδες νοματαίοι σε κάθε ματς, ήταν γιορτές μεγάλες. Κι εμείς στην Ελλάδα βλέπουμε εκπομπές ποδοσφαίρου με χειροκροτητές στο στούντιο και ούτε καν αναφέρουμε τα παιχνίδια. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό σε σύγκριση με 10-20 χρόνια πριν; Άλλαξε μήπως το θέαμα και πλήθυναν τα αστέρια των γηπέδων του ποδοσφαίρου; Ή ο κόσμος ανακάλυψε σε αυτό μία κρυμμένη ομορφιά; Όχι δα. Όλα αρχίζουνε και τελειώνουν στα απίστευτα ποσά που διακινούνται στον τζόγο που έχουν στηρίξει ένα τέρας που πρέπει να μας το πλασάρουν σε υπερθετικό βαθμό κάνοντας τα άλλα αθλήματα να μαραζώνουν.


Τα ποσά του τζίρου στο Ελληνικό ‘Πάμε Στοίχημα’ ας πούμε είναι πολλαπλάσια από όλων των άλλων τυχερών παιχνιδιών μαζί. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και η δικτατορία του ποδοσφαίρου καλά κρατεί. Αυτή είναι η κύρια αιτία που μας λένε ότι: ποδόσφαιρο θα βλέπουμε μόνο και θα μας αρέσει. Σαν να λένε στο μικρό παιδί: “ Κωστάκη θα το φας το φαΐ σου και θα μάθεις να σου αρέσει.”

Ο μεγάλος ανταγωνιστής μας έχει φυσικά ‘ξεσηκώσει’ μπασκετικούς τρόπους ανάπτυξης: Πλέη μέϊκερ, ασίστ, ριμπάουντ, προβολή και διόγκωση των αστέρων (σε αυτό είναι μάστορες και καλύτεροι μας, συνήθως τα δικά μας αστέρια είναι αληθινά). Το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, τι απαντάει σε όλα αυτά; Άμυνα, ριμπάουντ και ομαδικότητα συχνά. Λίγες αναφορές σε αστέρια. Χρειάζεται πιο συχνή αναφορά των πλεονεκτημάτων μας. Εδώ βλέπουμε αγώνες ποδοσφαίρου υπνηλίας με σκορ 1-0 ή 0-0 να κατορθώνουν να πουλάνε. Το περιτύλιγμα είναι καλύτερο ασφαλώς εδώ.


Το άθλημά μας είναι σαφώς πιο γρήγορο, με πολύ πιο πλούσιο σκορ, ανατροπές σε δέκατα δευτερολέπτου, μπάλα πάνω κάτω, μάχες βασικά στον αέρα, ατομικούς αστέρες που αναδεικνύονται πιο εύκολα, μάχες σώμα με σώμα να σου κόβουν την ανάσα και πολλά άλλα. Ας χτυπήσουμε με τα πλεονεκτήματα μας και όχι με την άμυνα και το κοντρόλ. Λίγο κοινό νου θέλει να γίνουμε ξανά το νούμερο ένα άθλημα στο κόσμο όπως το 1992 με την Ντριμ Τιμ της Βαρκελώνης - σε δημοτικότητα μιλάμε γιατί σε ομορφιά και Τέχνη ήμαστε και θα είμαστε πάντα κορυφή.

ΥΓ1: Μη αγωνιστικές παραμέτρους ανάπτυξης δεν θα δώσουμε εδώ αλλά ας αναφέρουμε ενδεικτικά την κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών εσόδων και την οικονομική διαφάνεια και ισονομία των συλλόγων στα κορυφαία πρωταθλήματα (κυρίως στην Α1 και Α2 μας).

ΥΓ2: Διαβάσαμε ότι ο προπονητής του Σαν Αντόνιο, Γκρεγκ Πόποβιτς, κάλεσε σε δείπνο τον Παναγιώτη Γιαννάκη και το υπόλοιπο τεχνικό τιμ του Ολυμπιακού για να μιλήσουν για το μπάσκετ! Μπράβο τους!
_

Το 'χρυσό' χάλκινο του Κατοβίτσε

_
Τώρα που καταλάγιασε ο θόρυβος, στέγνωσε η μελάνη και επιστρέψαμε στη βαρετή ποδοσφαιρική τηλεοπτική ρουτίνα - λίγες βδομάδες μόνο μέχρι να αρχίσουν τα φιλικά, το ΝΒΑ Europe live 2009, το ταξίδι του Ολυμπιακού στην Αμερική, ας δούμε πιο ψύχραιμα τη 'χρυσή' Εθνική τριτιά.


Ας μην κάνουμε όψιμη κριτική στον Κασλάουσκας, ούτε στην ομάδα και στους παίκτες, άλλωστε πολλοί θιασώτες του Λιθουανού στην αρχή, του καταλογίζουν σήμερα αρκετά. Περιληπτικά, ας δώσουμε κάποια σημαντικά σημεία από το τουρνουά της Πολωνίας:

1. Μετά από χρόνια, δόθηκε δημοσίως εύφημη μνεία σε ξεχωριστούς παίκτες (Σπανούλης και Σοφοκλής κατά σειρά αξίας σήμερα) αντί εκείνα τα στερεότυπα του ότι η ομάδα είναι πάνω από όλα και όλοι είναι το ίδιο καλοί ή έχουμε 10 διαφορετικούς ηγέτες και άλλα τέτοια ασόβαρα. Ευτυχώς βλέπουμε κάποια πρόοδο στον τρόπο σκέψης μας εδώ, στο ότι δηλαδή δεν είναι όλοι ίδιοι και η ομάδα έχει και άτομα με προσωπικότητα και αξία.

2. Η ομάδα προσπάθησε να παίξει και επίθεση μα δυστυχώς δεν τα κατάφερε μετά από τη δεύτερη φάση (από τον αγώνα με τη Γερμανία και μετά) γιατί βασικά δεν ευνοήθηκε από το στυλ των αντιπάλων της με τις σκληρές άμυνες και όχι γιατί προσκολλήθηκε σε αυτόν τον τρόπο ή άλλες επιφανειακές σκέψεις ότι η άμυνα είναι στο DNA μας. Άλλωστε, εκτός από τους Ισπανούς και τον ημιτελικό Σερβία – Σλοβενία πουθενά δεν είδαμε στοιχειωδώς ικανοποιητικά σκορ στην επίθεση.

3. Η Εθνική κέρδισε την Τουρκία και τη Σλοβενία γιατί λέει έπαιξε το μπάσκετ που μας ταιριάζει. Δηλαδή ταιριάζει στο ταλέντο των παικτών; Α πα πα. Όταν έχεις συνηθίσει να παίζεις χρόνια άμυνα και αργά είναι φυσικό να σου γίνει κομμάτι σου. Οι Έλληνες έχουν ρίξει κατοστάρα στους Αμερικανούς και καμιά ομάδα που δεν έχει ταλέντο και μπορεί να παίξει σούπερ επίθεση δεν θα το κατάφερνε. Ακόμα και τώρα όμως αν δεν είχαμε το σούπερ επιθετικό ταλέντο του Σπανούλη και άλλων προσωπικοτήτων, ότι άμυνα και να παίξεις, όσο αργά και να πας ..


4. Το τουρνουά με τους συνεχόμενους αγώνες είναι άδικο και δεν ευνοεί τις εκπλήξεις αφού δεν δίνει τη δυνατότητα σε ομάδες με λίγους ετοιμοπόλεμους να νικήσουν. Δεν δίνει τη ευκαιρία σε παίκτες ορχήστρες να μεγαλουργήσουν εύκολα λόγω των καθημερινών αγώνων και της κούρασης. Επομένως το ίδιο το σύστημα ήταν αντίπαλος. Και για το μπάσκετ. Ας τα ακούσουν αυτά οι μακρόβιοι επικεφαλής της Ευρώπης που κινούν τα νήματα.

5. Ο Λιθουανός κόουτς έχει μια διαίσθηση πως το ταλέντο του Έλληνα μπορεί και σε up temo και καλύτερη επίθεση. Γιατί σώνει και καλά δεν μπορούμε να παίξουμε έτσι και μπορούν μόνο οι Λιθουανοί και οι Ισπανοί; Τουλάχιστον να πλησιάσουμε σε ένα παρόμοιο τρόπο παιχνιδιού. Δεν έχουμε βγάλει μεγάλους επιθετικούς στο παρελθόν; Να δούμε κι αυτή τη δυνατότητα πριν την (κατα)κρίνουμε.

6. Παρατηρήθηκε ο Κασλάουσκας επειδή λέει έπαιξε με δύο συστήματα, ένα pick στον Σπανούλη και ένα isolation για παιχνίδι πλάτη με Σόφο. Υπερβολές. Ακόμα κι έτσι, ας συγκρίνουμε με τις προηγούμενες Εθνικές με τα πολύπλοκα συστήματα. Άσχημα τα πήγε η Εθνική που αναδείχθηκαν ο Σπανούλης (ήδη ήταν ψηλά μα τώρα ψηλότερα) και ο Σοφοκλής; Δηλαδή, για παράδειγμα, αφού ο δρόμος Αθήνα-Πάτρα είναι ευθεία πρέπει σώνει και καλά να πηγαίνουμε μέσω Λάρισας για να μην είναι υποτίθεται απλοϊκός;


7. Ήταν άθλος μέγιστος το χάλκινο μετάλλιο. Αν κάποιος ξανακοιτάξει τα ονόματα που είχαμε στον πάγκο και την εμπειρία τους σε μεγάλες διοργανώσεις θα ήταν υπερευτυχισμένος αν προχωράγαμε απλά και μόνο στη δεύτερη φάση ή στην οκτάδα. Και τώρα τρίτοι. Σπουδαία επιτυχία, τεράστια. Τα θετικά είναι τόσο πιο πολλά από τα αρνητικά που ούτε καν θα έπρεπε να μπούμε στον κόπο να αναφέρουμε τα τυχόν κακά.

Αυτά για την ομάδα μας και τον άθλο που πέτυχε, μπράβο στα παιδιά πρώτιστα και σε όλους τους άλλους μετά! Ο καθένας από τους φίλους, που όλοι ξέρουν από μπάσκετ, ας βγάλει τα συμπεράσματά του.


----------------
ΥΓ: Κάτι τελευταίο, άκουσα ότι τη διαφορά στην Ισπανία την έκανε η επιθετική άμυνα. Σύμφωνοι, έπαιξαν πολύ καλή άμυνα, την οποία όμως έπαιξαν και οι Σέρβοι και οι Τούρκοι και οι Γάλλοι και εμείς. Οι Ίβηρες ήταν όμως οι μόνοι που συνήθως έβαζαν την μπάλα στο καλάθι κι έφταναν τους 80-90 πόντους. Κι αυτό κυρίως του έστεψε χρυσούς.
_

Κασλάουσκας, παιδεία, νέα φιλοσοφία

_
Η νέα Εθνική αρέσει στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πολωνίας, το ακούμε από πολλούς φίλους του αθλήματος που είχαν γυρίσει την πλάτη στην πορτοκαλί θεά μετά το στείρο αμυντικό παιχνίδι που βλέπαμε χρόνια τώρα. Με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, είναι αλήθεια, όπως η κορυφαία νίκη με τους Αμερικανούς - αποτέλεσμα του επιθετικού ταλέντου και του ολοκληρωτικού μπάσκετ, που δεν ήταν κανόνας για εμάς, και όχι της άμυνας και της ανάσχεσης του παιχνιδιού του αντιπάλου. Και στο Βελιγράδι είδαμε πολύ καλό παιχνίδι από την Εθνική – αλλά περισσότερο ήταν η ορμή του πρωτάρη και η δίψα για νέες νίκες.

Το παιχνίδι της Εθνικής με το Γιαννάκη μας έβαλε σταθερά στην κορυφή, δεν το παραγνωρίζουμε και τον ευχαριστούμε, αλλά δυστυχώς με ένα σκληρό και αμυντικό παιχνίδι που προσωπικά δεν είμαι περήφανος. Επειδή ο Έλληνας έχει το ταλέντο να παίξει καλύτερα. Πιο επιθετικά, δημιουργικά, με δυνατότητες πρωτοβουλιών και καινοτομίας στο παιχνίδι. Με διεισδύσεις και ατομικές ενέργειες, που είχαν περίπου δαιμονοποιηθεί - όχι από τους πολλούς αλλά από γνωστούς αυλοκόλακες της γραμμής της ομοσπονδίας μέχρι και πέρσι, κάποιοι λίγοι βέβαια είναι ακόμα εκεί κολλημένοι.


Ο Κασλάουσκας σκοπεύει στο όμορφο μπάσκετ. Με ταχύτητα, transition και μπασίματα, μαζί και με την άμυνα που έρχεται να λειτουργήσει υποστηρικτικά σαν αφετηρία και όχι σαν το παν στο παιχνίδι. Αυτό είναι και το στυλ του ελληνικού μπάσκετ, μαζί με την ύπαρξη ενός περιφερειακού ηγέτη και ενός σέντερ κατά δεύτερο λόγο στην Εθνική - που είναι και ο καθρέφτης. Εδώ είμαστε: Σπανούλης, Σχορτσιανίτης και ακολουθούν οι υπόλοιποι.

Μας αρέσουν στην Εθνική πολλά ακόμα, σε σχέση με το παρελθόν, κυρίως:

1. Οι βαθμοί ελευθερίας στους περιφερειακούς να δημιουργήσουν με πιο πολλές ατομικές ενέργειες και όχι το στείρο πάσα – πάσα - πάσα του παρελθόντος.
2. Οι διεισδύσεις που μας είχαν λείψει τόσο και είναι το πιο θεαματικό κομμάτι του παιχνιδιού.
3. Η επιδίωξη συνεχώς του up tempo και του transition.
4. Η σωστή αμυντική προσήλωση αλλά με το σκεπτικό να σου πάρω την μπάλα επειδή ξέρω καλύτερο μπάσκετ και όχι γιατί θέλω να καταστρέψω το ρυθμό σου.
5. Η συνειδητοποίηση ότι πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες και σαν ομάδα αλλά και σαν άτομα - ηγέτες, κάτι που πήγαμε να ξεχάσουμε.(περίπου απαγορευόταν να μιλάμε για έναν παίκτη, θυμάστε;) Οι προπονητές, ας είναι παραδίπλα να τους βοηθούν να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και όχι να τους εγκλωβίζουν ή περιχαρακώνουν.



Προγνωστικά για το Ευρωμπάσκετ δεν θα κάνω όπως αρκετοί που χαζοχαρούμενα προεξοφλούν νίκες και προσπέρασαν την χθεσινή αναμέτρηση με τους Ρώσους, πηγαίνοντας κατευθείαν στους Γάλλους. Και οι άλλοι μπάσκετ παίζουνε, μην είμαστε τόσο εγωιστές. Άλλωστε, και όγδοοι να βγούμε, το wild card για την Τουρκία το έχουμε στο τσεπάκι. Η ομάδα αυτή έδωσε ένα στίγμα ανανέωσης και πιο όμορφου παιχνιδιού.

Και μας θύμισε ότι η πεμπτουσία του μπάσκετ είναι τα όμορφα καλάθια και η δημιουργικότητα και όχι μία καλή άμυνα, ένα ριμπάουντ ή μία κερδισμένη μπαλιά. Αν ήταν αυτά, τότε θα βλέπαμε το καλό τόπι “εμείς κι εμείς”. Κι όχι οι εκατομμύρια φίλοι που λατρεύουν την πορτοκαλιά. Που απολαμβάνουν μαζί με εμάς ένα συναρπαστικό Ευρωπαϊκό τουρνουά , γεμάτο μοναδικές συγκινήσεις.
_

Οι προσδοκίες από την ομάδα του Γιόνας

Οι πρώτες εικόνες τη Εθνικής του Γιόνας Κασλάουσκας από τα φιλικά και τα δύο πρώτα ματς του Ακρόπολις ήταν ενθαρρυντικές. Βέβαια, μας λυπεί το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν έχουνε ένα κανονικό τριάρι - εκτός ίσως από τον Πεπρέρογλου που έχει μπασκετική κίνηση, δεν υπάρχει άλλος. Ακόμα και ο Βασιλόπουλος δεν είναι γνήσιο τριάρι. Το στοιχείο αυτό φανερώνει την έλλειψη παικτών με τεχνική και μπασκετικές επιλογές στο ελληνικό στερέωμα τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς οι άλλες λύσεις όπως Πρίντεζης, Καϊμακόγλου ακόμα και ο Φώτσης δεν έχουν την στοιχειώδη κίνηση του τρίτου ψηλού. Πέρα από την λίγη αφρόκρεμα, είμαστε η γενιά των άτεχνων παικτών.

Ας πάμε και στα θετικά. Η είσοδος του Καλάθη δίπλα ή σαν αλλαγή του Σπανούλη, πρόσθεσε πόντους μπασκετοσύνης σε μία ομάδα που οι ελπιδοφόροι γκαρντ, πίσω από τους διόσκουρους, πρέπει να έχουν κατά κανόνα μακριά χέρια και ύψος. Ο Κουφός, μέσα στη ρακέτα, θα δώσει νέα ώθηση με το στυλ του banger όπως ήταν παλιά οι λευκοί και δυνατοί Αμερικανοί. Βέβαια, ο Κώστας υπολείπεται σε πείρα και παιχνίδια αλλά το κατέχει το τόπι, πιστεύουμε.


Ο Σπανούλης, αν και ξεκίνησε από πέρσι, γίνεται το αφεντικό της ομάδας σε οργάνωση και εκτέλεση και νομίζουμε ότι θα έπρεπε να μετακινείται περισσότερο στο δύο για να έχει άνεση για μπασίματα, σουτ και δημιουργία. Έχει τα φόντα να γίνει (αν δεν είναι ήδη) από τους καλύτερους γκαρντ όλων των εποχών στη χώρα.

Με πολύ ανακούφιση ξεφύγαμε από το ασφυκτικό άμυνα - άμυνα, και δώσαμε λίγο χώρο στην ανώτερη τεχνική και την ταχύτητα. Βέβαια κάποια καλή άμυνα χρειάζεται αλλά σαν υποστηρικτικό κομμάτι του παιχνιδιού και όχι σαν εξολόθρευση του αντιπάλου (στυλ Λιμόζ, Πίστονς και άλλα αντι-μπασκετικά).


Θα συμφωνήσω με την άποψη ότι το σημαντικό είναι να τεθούν οι βάσεις για το μέλλον στην Εθνική (δύσκολα θυμάμαι να είχαμε στο παρελθόν 20χρονά παιδιά με τόσο πολύ ρόλο στην ομάδα). Ακόμα και μία αποτυχία και αποκλεισμός από το Παγκόσμιο του 2010, μπορεί να καλυφτεί από επιτυχίες προσεχώς μέχρι τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Και το πιο σημαντικό είναι να δοθεί ένα στίγμα όμορφου μπάσκετ, που στην τελική ανάλυση για αυτό διψάει ο κόσμος γενικώς.

------------
ΥΓ: Πότε επιτέλους οι επικεφαλής της ομοσπονδίας θα μας δώσουν τη χαρά να δούμε την Εθνική μας των Ανδρών να αγωνίζεται και στην περιφέρεια εκτός της Αθήνας σε αγώνες εντός της χώρας; Τι να πει κανείς; Δεν βλέπουν το αγκάλιασμα του κόσμου σε κάθε άκρη; Γιατί προτιμούν τις πιο πολύ άδειες κερκίδες του αχανούς ΟΑΚΑ; Ακόμα και σφαιρικά μπασκετικά να το δει κάποιος, το άθλημα χάνει. Και μετά συνεχίζουν να θεωρητικολογούν περί αποκέντρωσης όταν δεν πράττουν τα αυτονόητα.
-

Ελληνικές Εθνικές ομάδες εφήβων

.
Η Εθνική των εφήβων της Ελλάδας κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε προχθές στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Μεγάλη επιτυχία να κατορθώσουμε να ηττηθούμε με μονοψήφια διαφορά από την υπερδύναμη των ΗΠΑ. Θα μου επιτρέψετε όμως να διατηρώ συγκρατημένη την αισιοδοξία μου και κυρίως να μην τρέφω ελπίδες πως θα μπορέσουμε κάποτε να βγάλουμε αστέρια του τύπου Ρούντι Φερνάντεζ, Ρούμπιο και Γκασόλ, Νοβίτσκι, Μπαρνιάνι ή Πάρκερ (μακριά ή λίστα να συνεχίσουμε). Οι άλλοι θα προχωρούν να βγάζουν αστέρια κι εμείς θα έχουμε σκληρές αμυντικές ομάδες, με ομαδικότητα, χωρίς ηγέτες – σταρ, δίχως φαντασία, όμως καλά προσηλωμένες στο ανασταλτικό παιχνίδι. Αν λοιπόν μας αρέσει αυτό και ξέρουμε τι να περιμένουμε, ας είμαστε ευχαριστημένοι. Δεν λέμε, σημαντικοί παίκτες θα υπάρχουν, κανείς τους όμως δεν θα είναι σταρ ή έστω θα συμβαίνει πολύ δύσκολα και πάντως δυσανάλογα με το βαθμό της ομαδικής μας επιτυχίας.


Ποιοι είναι οι βασικοί λόγοι αυτού του μεγέθους των επιτυχιών των εφήβων μας τα τελευταία 10-15 χρόνια (χωρίς συχνά να παραμένουμε στην κορυφή);

1. Πρώτα ο σωματότυπος των Ελλήνων και των Μεσογείων εφήβων τους κάνει πιο ανεπτυγμένους από τους αντίστοιχους βορειοευρωπαίους ή άλλους. Οι Μεσόγειοι έφηβοι ανδρώνονται πιο γρήγορα και γερνάνε πιο γρήγορα (δηλαδή δείχνουν μεγαλύτεροι από την ηλικία τους σε σχέση με τους άλλους). Αυτό έχει παρατηρηθεί και από διάφορους αναλυτές και μπορεί να φανεί αν κοιτάξουμε γύρω μας: Οι αντίστοιχοι Έλληνες φαντάζουν πιο μεγάλοι από ξένους συνομήλικους τους. Στον χώρο μας, ο Ρεντζιάς ας πούμε το 1995 ήταν ένας ανεπτυγμένος άνδρας ανάμεσα σε αντιπάλους παιδάκια. Μοιραία λοιπόν οι δικοί μας έχουν εδώ συγκριτικό πλεονέκτημα.

2. Στην παραγωγική διαδικασία της Ελλάδας, εστιάζουν πρώτα στα φυσικά προσόντα από την αρχή και ίσως δουλεύουν στη δύναμη από μικροί (μπορεί και με βάρη, δεν είμαι σίγουρος) και άλλα αθλητικά στοιχεία. Όλα αυτά σε βάρος της τεχνικής και της ατομικής ικανότητας και κατάρτισης. Έχουμε αντιστρέψει τα αυτονόητα. Λέμε ας πούμε ότι ο Σλούκας είναι 1,97 και το μέλλον του είναι στην θέση του πλέη μέϊκερ, αγνοώντας αν έχει το ταλέντο να παίξει εκεί. Πρώτα γεννιόμαστε με το ταλέντο πλέη μέϊκερ αγαπητοί και μετά αν έχουν και κάποιοι και προσόντα, έχει καλώς. Είμαι βέβαιος πως αν βρίσκονταν στο πρόγραμμα της ομοσπονδίας ο Γκάλης, ο Ναβάρο ή και ο Ρούμπιο, δεν θα ήταν οι ίδιοι αφού δεν είναι τα δίμετρα πλέη μέϊκερ με τα μακριά χέρια.

3. Η Ελληνική Ομοσπονδία θέλει και προσβλέπει στο άμεσο αγωνιστικό αποτέλεσμα για να περάσει την δική της προπαγάνδα. Για αυτό είμαι βέβαιος και το συνδυάζω με τις συνεχείς αναλήψεις διοργανώσεων στην Ελλάδα, με την ύπαρξη πάρα πολλών τουρνουά σε τόσες κατηγορίες. Σε τόσα πολλά τουρνουά, είναι πιθανότατο να έχουμε μία επιτυχία που θα προβάλλουμε αναλόγως. Χωρίς να υποβαθμίζω την τεράστια επιτυχία του φετινού παγκόσμιου, θα διευκρινίσω πως τα εφηβικά τουρνουά πρώτα χτίζουν παίκτες με τεχνική κατάρτιση, τα βασικά και το αγωνιστικό αποτέλεσμα και οι λεπτομερείς ομαδικές τακτικές μαθαίνονται και εμπεδώνονται αργότερα μαζί και με τη φυσική ωρίμανση των παικτών. Αν ήθελαν και άλλες ομοσπονδίες τόσο το αποτέλεσμα, θα έβαζαν τον Ρούμπιο στην ομάδα τους (Ισπανία) ή και μελλοντικούς σταρ του ΝΒΑ (ΗΠΑ).


4. Τα υπέρτερα φυσικά προσόντα των παικτών μας έχουν σαν αποτέλεσμα, προσωρινά και στα χρόνια της εφηβείας, να κυριαρχούν. Πολλές φορές αυτό δεν συνεχίζεται και στις κατηγορίες των ανδρών, μιας και τότε όλοι έχουν εξισορροπήσει το αθλητικό κομμάτι (έχουν όμως αναπτύξει νωρίτερα πιο καλά το σκέλος των βασικών του μπάσκετ και της τεχνικής). Σαν απλά παραδείγματα πάρτε τον Κάρτερ και τον Μάρμπουρι το 1995, οι οποίοι ενώ ηττήθηκαν από του δικούς μας τότε, τους άφησαν χιλιόμετρα πίσω μετά.

5. Σαν συνέχεια και σε σχέση με το τρίτο σημείο, οι υπόλοιπες ομοσπονδίες δεν βλέπουν τα τουρνουά σαν τρόπο για να πάρουν δόξα αλλά σαν ενδιάμεσους σταθμούς για να χτίσουν παίκτες, κυρίως, για το μέλλον. Τους ενδιαφέρει πρώτα και κύρια η διάπλαση παικτών κυρίως με τα ‘βασικά’ του μπάσκετ και τεχνική για το μέλλον τους σαν άντρες. Ενθαρρύνουν την ατομικότητα και πρωτοβουλία (πάντα στα πλαίσια μιας ομάδας). Και όπως βλέπουμε, τα καταφέρνουν μια χαρά μιας και οι αντίστοιχες πρόοδοι με τους δικούς μας σε σύγκριση με τα χρόνια της εφηβείας είναι πολύ διαφορετικές.


------------------
ΥΓ1: Σαν μπασκετικός φίλος (πρώτα αυτό και μετά όλες οι ομάδες ακόμα και η Εθνική) δεν είμαι περήφανος να βλέπω ομάδες που να μιλούν για άμυνα, παίκτες εργάτες και διαφημίζουν το παιχνίδι τους με αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρω αν αυτό έχει σημασία, αλλά έτσι χάνουμε κόσμο που πάει στο ποδόσφαιρο και άλλα αθλήματα που προσαρμόζουν τους κανονισμούς και φιλοσοφία τους στο επιθετικότερο και δημιουργικότερο.

ΥΓ2: Ευτυχώς που υπάρχει το φρέσκο αίμα από Αμερική μεριά με Κουφό και Καλάθη. Αυτούς δεν μπορείς να τους περιορίσεις να αναπτύξουν το ατομικό τους ταλέντο και την τεχνική τους, Κι όμως υπάρχει ελπίδα, αναμένουμε!
.
.

Οι είκοσι μεγαλύτεροι Έλληνες παίκτες όλων των εποχών – Μέρος Δεύτερο

.
Ας συνεχίσουμε με την πρώτη δεκάδα. Να δούμε πως θα διαμορφωθεί η τελική κατάταξη με τους δέκα μεγαλύτερους Έλληνες όλων των εποχών. Όλες οι ενστάσεις και τυχόν διαφωνίες σας, δεκτές να το συζητήσουμε. Κυλήστε κάτω σιγά-σιγά για να διατηρείτε την αγωνία και το ενδιαφέρον σας. Λάβετε θέσεις και φύγαμε:

Δέκατη θέση (10η): ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ (1,92, γκαρντ)
Δικαιωματικά στην πρώτη δεκάδα. Μεστό και μπασκετικό το παιχνίδι του στο ένας εναντίον ενός και ηγετική η του παρουσία στον ΠΑΟ και την Εθνική με πέρασμα και από το ΝΒΑ. Σκληρός και στην άμυνα. Στα κορυφαία του, τι άλλο, η μοναδική του εμφάνιση με τις ΗΠΑ στο Τόκιο το 2006 και η κορυφαία του παρουσία φέτος στο Φάιναλ-4 του Βερολίνου στο ευρωπαϊκό στέμμα των πρασίνων.

Ένατη θέση (9η): ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ (2,13, σέντερ)
Ο μεγαλύτερος σέντερ στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ, άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού των ομάδων του αλλά και των αντιπάλων με την απίστευτη του έφεση στα κοψίματα. Μπορούσε και παραπάνω αλλά κι έτσι ήταν μεγάλος. Κορυφαίες του φάσεις, το κόψιμο στον Μούρνινγκ με τις ΗΠΑ το 1994 στον ημιτελικό του Τορόντο αλλά και οι μάχες με τον Βράνκοβιτς στην στρατόσφαιρα.


Όγδοη θέση (8η): ΦΑΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ (2,03, γκαρντ - φόργουορντ)
Πολλοί και ίσως δίκαια, μιλούν για τον πιο πολύμορφο Έλληνα μπασκετμπολίστα όλων των εποχών. Δεν διαφωνούμε μιας και ο Φάνης μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις της πεντάδας. Τεχνική και δύναμη σε αρμονία, μαζί με την αίσθηση του παιχνιδιού. Αριστερή κίνηση με δεξί σουτ, τι συνδυασμός. Οι καλύτερες στιγμές του, το τρίποντο το 89 με τους Σοβιετικούς και ο τελικός κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ το 91.

Έβδομη θέση (7η): ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ (1,95, φόργουορντ)
Για χρόνια κορυφαίος στον ΠΑΟ και την Εθνική. Παρά το μικρό του ανάστημα, κυριαρχούσε και κοντά στο καλάθι με την τεχνική του. Μία εμβληματική φυσιογνωμία του μπάσκετ, ήταν πρώτος όπου και αν έπαιζε. Το γεγονός ότι αγωνίστηκε σε άλλη εποχή και δεν έχουμε αρκετές εικόνες του, σίγουρα τον αδικεί. Μια κορυφαία του στιγμή, οι 43 πόντοι του με την Ισπανία στο Πανευρωπαϊκό του 1967 στο Ελσίνκι.

Έκτη θέση (6η): ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ (2,00, γκαρντ)
Πλησίασε με την απόδοσή του τα κατορθώματα μεγάλων θρύλων του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δίμετρος πλέη μέηκερ, με οπτική του παρκέ, ειδικός στις ασίστ και την αλλαγή του ρυθμού. Λόγω σωματοδομής παίζει και χαμηλά σε άμυνα κι επίθεση. Μεγάλη προσωπικότητα, τελεσίδικα στους μεγαλύτερους στην Ευρώπη όλων των εποχών. Στα καλύτερά του, ο τελικός της Ευρωλίγκας το 2006 ως MVP και οι 12 ασίστ με τους Αμερικανούς το 2006.


Πέμπτη θέση (5η): ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ (1,92, γκαρντ)
Τεράστιος παίκτης, που ίσως να άξιζε παραπάνω αν δεν έπεφτε πάνω στον άλλο μεγάλο. Στους κορυφαίους αμυντικούς γκαρντ της Ευρώπης όλων των εποχών. Το στυλ του επηρέασε πολλούς κορυφαίους μελλοντικά, ήταν γεννημένος νικητής. Απέδειξε και μετά τον Ιωνικό, πως μπορεί να είναι ο ηγέτης στην επίθεση, όταν έλλειπε ο Γκάλης. Κορυφαία του στιγμή, μια μοναδική παράσταση με τη Βραζιλία στην Αργεντινή το 1990 και 36 πόντους.

Τέταρτη θέση (4η): ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ (1,88, γκαρντ - φόργουορντ)
Αυτός ο μέγας, ‘παγκόσμιος’ παίκτης έκανε 80 χιλιάδες κόσμο να παραληρεί στο Καλλιμάρμαρο. Από μικρά κινηματογραφικά φιλμ και διηγήσεις των παλαιοτέρων, ήταν ένας σολίστας του μπάσκετ, μία καλαθομηχανή αλλά και έξοχος χειριστής. Συνδυαζόταν περίφημα με τα γκαρντ κι ‘έφτιαχνε’ τους ψηλούς. Με ένα απλό figure eight, διέλυε τις άμυνες. Εννοείται η κορυφαία του στιγμή είναι το πρώτο ομαδικό ευρωπαϊκό στέμμα της χώρας, με τους 29 πόντους του με την Σλάβια Πράγας.


Τρίτη θέση (3η): ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ (1,96, γκαρντ)
Ο μεγαλύτερος σύγχρονος Έλληνας μπασκετμπολίστας, ο μόνος που μπορεί να πλησιάσει τον Γκάλη μετά από χρόνια. Ισόβιος καλύτερος αμυντικός στην Ευρώπη, μεγάλος σουτέρ όταν το θελήσει, διεισδυτικός, μεγάλη χιαστή ντρίπλα, δεν διστάζει να πάρει την τελευταία προσπάθεια. Λόγω φυσικών προσόντων, μπορεί να παίξει έως και σε 4 διαφορετικές θέσεις. Στα αξιομνημόνευτα, το μεγάλο τρίποντο στη λήξη με την Γαλλία το 2005 και η τάπα στον Άκερ το 2007 στο ταμπλό, που έκρινε τον τίτλο.

Δεύτερη θέση (2η): ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ (1,98, φόργουορντ)
Ο Αυτοκράτορας του Ελληνικού μπάσκετ. Ξεπέρασε τους 10.000 πόντους στο πρωτάθλημα έστω και αν έλειπε δύο χρόνια στο εξωτερικό. Μέλος τότε της Μικτής Ευρώπης, κορυφαίος παντού, δεν πήρε πολλούς τίτλους λόγω ομάδας. Σηκωνόταν από όποιο σημείο του γηπέδου ήθελε και ήξερες την κατάληξη της μπάλας, με το μοναδικό αυτοκρατορικό του στυλ. Έπαιζε μπάσκετ έως και πάνω από τα 40 του. Δεν ξεχνάμε και τον τίτλο το 1981 με την ΑΕΚ στο κύπελλο, κι εκεί ήταν κορυφαίος.



Πρώτη θέση (1η): ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ. (1,85, γκαρντ)
Ο κορυφαίος αθλητής της Ελλάδας όλων των εποχών (όχι μόνο του μπάσκετ), με διαφορά από το δεύτερο. Όταν ήθελε να σκοράρει θα τα κατάφερνε ότι και να γινόταν. Το παιχνίδι του συμβόλιζε τη δύναμη του βραχύσωμου παίκτη απέναντι στους γίγαντες. Ο παίκτης του 21ου αιώνα κατά τον Γκομέλσκι το 1987. Κορυφαία καλάθια, θυμάμαι δύο ασύλληπτα σπασίματα της μέσης επί του Μάκαντου στο Άρης- Τρέϊσερ 98-67, το 1986. Μάκαντου: “Αυτά που μου έκαναν ο Γκάλης και ο Άρης δεν μου έτυχαν ούτε σε αγώνα των Μπόστον Σέλτικς”.


----------------------------------
Εύφημο μνεία στους: Κορωναίο (ίσως να άξιζε πραγματικά να είναι στους πρώτους 20), Αλεξανδρή, Μίσσα, Σακελλαρίου, Φώτση, Κοκολάκη, Μπαρλά, Σταυρόπουλο, Μελίνι, Καλιγκάρη, Στεφανίδη, Μ. Κατσούλη, Ζήση, Μπουρούση, Ρεντζιά, Κακιούζη, Ντικούδη, Σιγάλα, Ανδρίτσο, Καμπούρη, Παπαδάκο, Τσαρτσαρή και άλλους που δεν είναι δυνατόν να τους χωρέσουμε σε μία λίστα.
.
.

Οι είκοσι μεγαλύτεροι Έλληνες παίκτες όλων των εποχών – Μέρος Πρώτο

.
Πάει, μας τελείωσαν τα πιο πολλά πρωταθλήματα και οι επίσημοι αγώνες της πορτοκαλιάς ανά την υφήλιο - αυτό το πράγμα που λέγεται Μεσογειακοί αγώνες, μεταξύ συγγενών και φίλων, για να κάνουν κάποιοι λίγοι ταξίδια και φαγοπότια δεν το λογίζω σαν επίσημο, εντάξει και το WNBA των κοριτσιών είναι έξοχο πρωτάθλημα, ας μην γενικεύουμε τελείως. Λέω πάντως να φτιάξω κάποιες λίστες κατάταξης των κορυφαίων. Σήμερα, ας αρχίσουμε με τους Έλληνες, τους δικούς μας καλύτερους όλων των εποχών. Οι περισσότεροι παίκτες είναι μετά το 70-80 που κάπως τους θυμάμαι. Ίσως να αδίκησα άλλους παλαιότερους που δεν έχω εικόνα ή και κάποιος πρόσφατους ή σύγχρονους – όπως και να το κάνουμε ο καθένας έχει το γούστο του και τα επιχειρήματά του.

Για πάμε, η αντίστροφη μέτρηση έχει μόλις αρχίσει:

Εικοστή θέση (20η): ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ (2,02 σέντερ)
Ο Ελληνοαμερικανός αρτιστερόχειρας σέντερ, παρά το μικρό το μπόι (2,02) τα έβαζε στα ίσια με τα θηρία της εποχής. Σκόρερ, δεινός ριμπάουντερ, πηδούσε στο ουρανό κι εξαιτίας του βγήκε ο τίτλος ‘ριμπαουνίστας’. Μακρά η καριέρα του με πρωταθλήματα και κύπελλα στον Ολυμπιακό κυρίως στη δεκαετία του 70.


Δέκατη ένατη θέση (19η): ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΝΤΟΣ (1,94 γκαρντ – φόργουορντ)
Μέγιστος σουτέρ, κάποιοι τον υποστηρίζουν σαν τον πιο μεγάλο. Ψυχρός εκτελεστής από τα πλάγια και συχνά με ταμπλό, τον χάζευες να τα βάζει ‘ασάλιωτα’. Αν υπήρχαν διαγωνισμοί τριπόντων τότε, θα είχε σαρώσει. Από τις σημαίες του Παναθηναϊκού και φυσικός του ηγέτης, ήταν εξαιρετικός και σαν χαρακτήρας.

Δέκατη όγδοη θέση (18η): ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ (1,95 γκαρντ - φόργουορντ)
Από τους λίγους Έλληνες στην λίστα των πρώτων σκόρερ (1979). Φοβερό σουτ και συμμετοχή στο transition της επίθεσης. Σώμα από τα λίγα, ευθυτενής, δυναμικός, ο μεγαλύτερος ηγέτης του Άρη στην πριν τον Γκάλη εποχή. Κάτι σαν τον Αντονέλο Ρίβα προσομοίαζε το στυλ του.

Δέκατη έβδομη θέση (17η): ΛΑΖΑΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (2,10, σέντερ)
Μεγάλος σέντερ, μέλος της απογείωσης της Εθνικής από το 2004. Σκορ από μέσα, υψηλή τεχνική, πασέρ, συχνά ηγέτης, καθαρός φουνταριστός με πλάτη. Δυστυχώς σταμάτησε από την Εθνική μόλις στα 27 του, είχε μία αστάθεια απόδοσης τελευταία. Κατόρθωσε μεγάλα συμβόλαια στο εξωτερικό.

Δέκατη έκτη θέση (16η): ΣΤΗΒ ΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ (1,88 γκαρντ – φόργουορντ)
Το ‘λιοντάρι’ ήταν ο ορισμός του ηγέτη. Έπαιρνε τον Ολυμπιακό στις πλάτες του. Πρώτος σκόρερ, πάντα πρωταγωνιστής, μα και πάλευε σε όλες τις φάσεις. Κάποια φοβερά τρίποντα με ταμπλό στα highlights του καθώς και η πορεία του Ολυμπιακού στους 6 του πρωταθλητριών το 1979. Αξέχαστες οι ατάκες του.


Δέκατη πέμπτη θέση (15η): ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΑΛΒΕΡΤΗΣ (2,06 φόργουορντ)
Δεκαεννέα σεζόν στον Παναθηναϊκό, πέντε κύπελλα πρωταθλητριών και έντεκα πρωταθλήματα, ο παίκτης σύμβολο της ιστορίας του Παναθηναϊκού σε όλα τα σπορ δεν θα μπορούσε να έλλειπε. Αγωνιστικά, κορυφαία εκτέλεση έξω από τα 6,25 σε κάθε τέμπο αλλά και άμυνα στο low post.

Δέκατη τέταρτη θέση (14η): ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (1,97, γκαρντ - φόργουορντ)
Απλά ο Νουρέγιεφ του μπάσκετ, μας πρόσφερε στιγμές υψηλής μπασκετοσύνης. Έτρεχε το γήπεδο στις μύτες, μας έδωσε απίθανα σερβιρίσματα της μπάλας, άπιαστος από τους αμυντικούς. Εξίσου καλός και στο μαρκάρισμα. Κορυφαίες στιγμές του το 85-74 με την Γιουγκοσλαβία στο Σπλιτ το 1979 και οι 53 πόντοι με τον Άρη το 1985.



Δέκατη τρίτη θέση (13η): ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΣΤΕΡΓΑΚΟΣ (2,06, φόργουορντ - σέντερ)
Με μία λέξη αρχοντικός, στη θωριά, στο στυλ. Αριστερόχειρας με κίνηση και σουτ ακριβείας που δύσκολα κοβόταν, όταν ήθελε κυριαρχούσε. Γρήγορος στο transition, βασιζόταν κυρίως στην υπεροχή του παρά στο σκληρό του παίξιμο. Θυμόμαστε τις μάχες με την Μακάμπι το 81-82 και κάτι εμφανίσεις με τον ΠΑΟ στις αρχές του 80.

Δωδέκατη θέση (12η): ΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ (2,06, φόργουορντ)
Πάστα πολύ μεγάλου παίκτη, δεν έδωσε το αγωνιστικό μέγιστο στην καριέρα του. Ακόμα και μέχρι τα 33-34 του έπαιζε μπάσκετ επιπέδου βασικού Εθνικής. Λανσάρισε πρώτος το τεσσάρι με πρόσωπο και τεχνική. Φοβερό πρώτο βήμα, εκτέλεση με το έτσι θέλω και πάθος. Στα κορυφαία του οι εμφανίσεις με την Εθνική από 96 έως 98.

Ενδέκατη θέση (11η): ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΟΝΤΖΟΣ (2,16, σέντερ)
Ο πρώτος μεγάλος σέντερ της χώρας από τη δεκαετία του 60, η κολώνα της ΑΕΚ και της Εθνικής. Πραγματικό βουνό, με αρμονικό σώμα για το ύψος του, σκέπαζε τα καλάθια με τα ριμπάουντ του. Στην εκτέλεσή του έχουμε δει έξοχες ραβέρσες και με τα δύο χέρια. Οι άμυνες έκλειναν πάνω του, διευκολύνοντας τα γκαρντ να αλωνίζουν.



Στο επόμενο η συνέχεια με τους 10 πρώτους .. μείνετε συντονισμένοι ..
.

Εθνικές επιλογές για την Πολωνία και το Παγκόσμιο

.
Μόλις πληροφορηθήκαμε τους αρχικούς δεκαεπτά της Εθνικής μας κι ομολογώ ότι ήταν αναμενόμενοι. Οι παλαιοί που έκλεισαν τον κύκλο τους (Μιχάλης Κακιούζης, και Δήμος Ντικούδης) ή που δεν θέλησαν να συμμετάσχουν (Kώστας Τσαρτσαρής) βρέθηκαν εκτός, όπως και κάποιοι άλλοι που ο κόουτς έκρινε πως δεν χρειάζεται σήμερα (Μιχάλης Πελεκάνος. Κώστας Βασιλειάδης). Ποτέ δεν μπορεί κάποιος να ταυτιστεί με τις επιλογές ενός ανθρώπου, έστω κι αν αυτός είναι γνώστης και καταξιωμένος. Τέσσερα στα δεκαεπτά νέα πρόσωπα ίσως να δώσουν νέες υποσχέσεις: Κώστας Καϊμακόγλου, Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, Νικ Καλάθης, Κώστας Κουφός.


Νομίζω ότι αυτό το Ευρωμπάσκετ είναι μία ευκαιρία για σταδιακή ανανέωση της Εθνικής (ταυτόχρονα την με επίτευξη του στόχου της πρόκρισης στο παγκόσμιο της Τουρκίας), όπως έχει προαναγγείλει και ο Κασλάουσκας, και είδαμε από την προεπιλογή. Για να μην αποδυναμωθούμε βέβαια, η λογική λέει πως δεν πρέπει να λείψει παραπάνω από ένας σταρ σε ψηλούς ή κοντούς. Δηλαδή μόνο ένας από Διαμαντίδη, Παπαλουκά και Σπανούλη να μείνει εκτός. (ας τα βρουν οι Διόσκουροι μεταξύ τους να πάει τουλάχιστον ένας τους). Και στους ψηλούς μόνο ένας από Μπουρούση, Πρίντεζη (πλέον τον λογίζω ως σταρ στην Εθνική) και Φώτση, αν και εδώ ελπίζουμε σε πληρότητα. Αν αθροίσεις και 2 τριάρια (Περπέρογλου, Βασιλόπουλος) και αν λείψουν ένας από κοντούς κι ένας από ψηλούς, έχουμε 6 παίκτες. Συν Κουφό και Ζήση, έχουμε οκτώ. Για την δεκάδα ακόμα Λουκάς Μ. Και Καλάθης. Για τις άλλες δύο θέσεις έχουμε πολλούς: αρκετά ψηλά γκαρντ και ψηλούς να δώσουν βάθος (π.χ. Καλαμπόκης, Τσλαδάρης και Καϊμακόγλου. ή Γλυνιαδάκης). Σενάρια είναι όλα αυτά και υποθετικά.


Πέρα από υποθέσεις, ικανές και αναγκαίες συνθήκες, επιθυμίες να αγωνιστούν ή να ξεκουραστούν, να προσθέσουμε ότι το ελληνικό μπάσκετ στην Εθνική του ομάδα δεν πάσχει από βάθος, συγκριτικά πάντα με τις άλλες ευρωπαϊκές ή παγκόσμιες ομάδες. Λύσεις παικτών υπάρχουν και θα υπάρχουν. Αυτό που λείπει είναι οι ηγέτες στο δημιουργικό παιχνίδι και το ατομικό σκορ συγκεκριμένα. Λείπει ο μεγάλος σκόρερ ή έστω δύο πολύ καλοί που να κάνουν τη διαφορά με συνέπεια το ανεβασμένο δημιουργικό κομμάτι.

Αυτά που θα επιθυμούσαμε να δουλέψει ο Γιόνας κατά τη γνώμη μας είναι:

1. Η αύξηση μίας ταχύτητας στην επίθεση με τον καθορισμό επιθετικών ρόλων.
2. Το μπόλιασμα με νέους παίκτες ηγέτες – μελλοντικούς σταρ, όπως είναι ο Κουφός και ο Καλάθης.
3. Η απομάκρυνση από την στείρα αμυντικολαγνεία του παρελθόντος και το ανασταλτικού μπάσκετ των παικτών-στρατιωτών, με την αντικατάστασή τους από το δημιουργικό παιχνίδι.
.

H ACB League, το Άλφα και το Βήτα

.
Μία - μία οι λίγκες της Ευρώπης μας αφήνουν. Η Μπαρτσελόνα στέφτηκε δίκαια πρωταθλήτρια Ισπανίας, άσχετα αν εγώ υποστήριζα την Ταού σαν φίλαθλος. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μπασκετικές ομάδες που ονομάζονται Football Club (F.C.) και που έχουν σαν έμβλημα μία ποδοσφαιρική μπάλα, μεταξύ άλλων. Θα μου πείτε, η Ρεάλ που υποστηρίζω, δεν είναι έτσι; Όχι, ίσως ελάχιστα, μάλλον επειδή η Ρεάλ έχει μία πιο σφαιρική αθλητική παρουσία και το μπάσκετ της είναι πιο πάνω σε σχέση με τους Καταλανούς στον όλο σύλλογο. Προσωπικές προτιμήσεις είναι όλα αυτά και απλώς τα αναφέρω.



Σημείο καμπής στον τελικό της ACB ήταν το σουτ του Μπαζίλε στη λήξη του πρώτου τελικού. Η ψυχολογία της Ταού δεν μπορούσε να γυρίσει πάλι για να ανατρέψει το πλεονέκτημα της έδρας που με τόσο κόπο απέκτησε σε επτά-οκτώ μήνες. Αδικεί τους Βάσκους η εικόνα τους και κυρίως το ότι έχασαν περίπου με κατεβασμένα τα χέρια τα δύο τελευταία παιχνίδια.

Η ACB είναι φοβερή λίγκα. Έτυχε πριν δύο μήνες να παρακολουθήσω από κοντά το Εστουντιάντες – Ρεάλ στο Communidad de Madrid. Έντεκα χιλιάδες φανατικοί με το μπάσκετ φίλοι χοροπηδούσαν στις ξύλινες εξέδρες, οι πιο πολλοί με φανέλες του Azofra του Joe Pinone! Τι γίγαντες! Και οι φίλοι της Ρεάλ ήταν εκεί, φώναζαν ρυθμικά το όνομα του Ρέγιες και άλλα, όλοι ντυμένοι με ομοιόμορφες μοβ μπασκετικές εμφανίσεις. Το παιχνίδι δεν ήταν και από τα καλύτερα, είχε όμως ρυθμό, ένταση και αρκετή ταχύτητα, ενδεικτικό της ποιότητας του πρωταθλήματος.


Δυστυχώς το σχόλιο της μετάδοσης της κρατικής στον χθεσινό τελικό ήταν πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Κυρίως μας εξόργισε το ότι ήταν επικριτικοί απέναντι στους Βάσκους, μέχρι το σημείο να τους κοροϊδεύουν. Ήταν απαράδεκτο. Η Μπαρτσελόνα είναι το απόλυτο φαβορί, έλεγαν ή στο δεύτερο παιχνίδι, ότι η Μπαρτσελόνα είναι πολύ πιο κοντά στο 2-0. Κορόιδευαν τον back up πλέη μέικερ της Ταού και υποτιμούσαν παίκτες της και την ομάδα. Και να σκεφτείς, εντάξει, φυσιολογικό είναι, δεν ξέρουν από μπάσκετ και όλοι το γνωρίζουν. Που πας όμως να κρίνεις τον Ιβάνοβιτς και την ομαδάρα; Σαν τον άλλον πριν δύο χρόνια που κορόιδευε την Σερβία στην Γρανάδα στον μεταξύ μας αγώνα. Ποιον πας να κοροϊδέψεις βρε νάνε; Ανύπαρκτε, ασχετότερε των ασχετοτέρων του μπάσκετ.

Τη λύση τη βρήκαμε: Ασύρματο ίντερνετ παράλληλα, λίγη μουσική στο background και ενίοτε λίγο chat με φίλους, όταν η κατάσταση δυσκόλευε. Πότε θα έρθουν οι επιλεκτικές υπηρεσίες να διαλέγεις το σχόλιο που θέλεις ή τον ήχο που επιθυμείς; Να μην λούζεσαι άτομα που δεν ξέρουν το άλφα και το βήτα; Και το χειρότερο, που δεν το γνωρίζουν κιόλας.
.

Πάει τελείωσε και το ΝΒΑ

.
Αγαπητοί μπασκετικοί φίλοι,

Πάει τελείωσε και το ΝΒΑ. Τώρα χρειάζεται υπομονή μέχρι τον Οκτώβριο, να δούμε κάτι (το καλό) ξανά. Εντάξει και οι Ευρωπαϊκοί αγώνες και το τουρνουά της Πολωνίας μας κάνει. Προς το παρόν, να δούμε τι θα μας αποκαλύψει το προσεχές draft.

Χάρηκα πολύ τις μεταδόσεις από τους φίλους Βασίλη και Τάσο που μου κράταγαν συντροφιά το πρωί και το απόγευμα όταν έβλεπα τα ματς στο βίντεο – κρίμα, γιατί θα έστελνα ένα σωρό μηνύματα στο live. Ας αφήσω και τα δικά μου σχόλια ή αλήθειες μετά του τελικούς και τα πλέη οφ του ΝΒΑ γενικότερα. Επιγραμματικά:

1. Ο Κόμπε δίκαια βγήκε MVP των τελικών φέτος.
2. Ο Κόμπε σήμερα, δεν είναι καλύτερος του Κόμπε των 81 πόντων του 2006 (το τότε τέλειο πακέτο).


3. Ο Κόμπε κατέκτησε το πρωτάθλημα χωρίς να νικήσει στα ίσια τον Λεμπρόν.
4. Οι Λέϊκερς του Κόμπε κέρδισαν τους Νάγκετς όμως ο Καρμέλο ήταν τουλάχιστον ισάξιος του Κόμπε.
5. Η επικράτηση των Λέϊκερς μας θύμισε ότι υπάρχει και όμορφο μπάσκετ μετά το μη θεαματικό παιχνίδι των Σέλτικς και τις φωνές του Ρίβερς για άμυνα.
6. Η σύγκριση Νοβίτσκι - Γκασόλ είναι αδόκιμη γιατί παίζουν σε διαφορετικές θέσεις και με άλλους ρόλους. Έστω κι έτσι όμως ..
7. Ο Νοβίτσκι μέχρι πριν τους φετινούς τελικούς ήταν ανώτερη αξία από τον Γκασόλ.
8. Ο Γκασόλ είναι ανώτερος του Νοβίτσκι αυτή τη στιγμή.
9. Ο καλύτερος παίκτης του κόσμου αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να αποφασίσουμε. Μάλλον ισοπαλία μεταξύ 3-4 παικτών (Κόμπε, Λεμπρόν, Ουέιντ, Καρμέλο, ίσως και Χάουαρντ, είναι όλοι πολύ κοντά).
10. Κάθε σύγκριση με τον Μάικλ Τζόρνταν είναι αδόκιμη ή και άδικη για τους αστέρες του σήμερα. Τζόρνταν είναι μόνο ένας – εκτός και αν θέλουμε να αστειευτούμε.
11. Το πιο δίκαιο σκορ των τελικών φέτος θα ήταν 4-2 υπέρ των Λέικερς.
12. Αν δεν υπήρχε το ΝΒΑ, το μπάσκετ δεν θα ήταν τόσο μεγάλο άθλημα..
13. Το μπάσκετ είναι πρώτα ομαδικό παιχνίδι – αλλά και επιμέρους ατομικό. Για το αυτό και οι τίτλοι των MVP ανακοινώνονται επίσημα, αμέσως μετά την ομαδική απονομή. Άλλωστε, όταν είσαι μόνος σου και σουτάρεις ή όταν παίζεις ένας εναντίον ενός, είσαι βασικά εσύ με το άτομό σου.
14. Θέλουμε σχολιασμό και από παίκτες όχι μόνο προπονητές. Έχουμε πήξει στο σκριν επιλογής και τελευταία στο κάνει .. tip την μπάλα. Το κοινό δεν είναι προπονητές και θέλουν σαφή και απλή γλώσσα (όχι τεχνικές φράσεις).
15. Ελάχιστοι μας έχουν μιλήσει για την ατομική τεχνική και κατάρτιση (π.χ. ριβέρς ντρίπλα ή ραχιαία. και άλλες τεχνικές ή χαρακτηριστικά (π.χ κάθετο άλμα, αριστερό μπάσιμο, άλμα με φόρα ή επιτόπιο κλπ). Όχι στην ισοπέδωση του ατόμου, ναι στην ομαδικότητα με προσωπικότητες.


16. Ο Ντουάιτ Χάουαρντ είναι σήμερα άνετα ο νούμερο ένα ψηλός στο ΝΒΑ και μπορεί να εξελιχθεί σε εφάμιλλο ή καλύτερο του Σακίλ και των άλλων μεγάλων αν δουλέψει το σουτ του και δεν κατεβάζει την μπάλα χαμηλά πριν σουτάρει. Είναι δύσκολο αλλά εφικτό.
17. Δύσκολο να θυμηθείς άλλη συγκυρία στο παρελθόν με τόσα αστέρια στο ΝΒΑ, κι ας λένε για τα παλιά.
18. Κάθε σύγκριση με άλλες εποχές και περί δήθεν διαφορετικών αθλητικών ικανοτήτων είναι άτοπη. Ίσως και σε 10-20 χρόνια οι σημερινοί να μοιάζουνε με περιπατητές.
19. Ο Λεμπρόν ήταν άτυχος στο τέλος φέτος και του αξίζει μία αναφορά γιατί ήταν πρώτος σε κανονική περίοδο και δυόμισι σειρές στα πλέη οφ.
20. Ένας συνειρμός μου έρχεται: Ιαπωνία 2006 – ΝΒΑ 2009, ημιτελικοί: Ελλάδα - ΗΠΑ 101-95, Μάτζικ – Καβαλίερς 4-2. Κάποιοι έκαναν χώρο στους Ισπανούς και τους Λέικερς για να το πάρουν, αντί για τα φαβορί ΗΠΑ, Καβαλίερς.
21. Δίκαια και πανάξιοι πρωταθλητές οι Λέϊκερς.

Καλό καλοκαίρι, καλή μπασκετική παρέα.

Δ.Μπασκετικός
.