Οι Αγαπημένοι “Αριστεροί” του Μπάσκετ - Μέρος Δεύτερο

_
Η συνάντηση Ηρακλή – Περιστερίου τον Νοέμβρη του 2003 στάθηκε η αφορμή να εκθειάσουμε και αναλύσουμε το παιχνίδι των αριστερόχειρων.


Από τις παραστάσεις που έχουμε στα πολλά χρόνια που παρακολουθούμε μπάσκετ, ίσως να μας διαφεύγουν αρκετοί σημαντικοί παίκτες που να ήταν αριστερόχειρες. Κατά την προσωπική μας άποψη όμως ξεχωρίσαμε μερικούς από αυτούς.

Από το NBA επιλέξαμε τον Ντέϊβιντ Ρόμπινσον και τον Ντέϊβ Κάουενς. Ο Ναύαρχος, με το επιβλητικό του στυλ, χρησιμοποιούσε την αριστερή πλευρά για να διαλύει τις αντίπαλες άμυνες και το στυλ του προσομοίαζε καλύτερα σε έναν παίκτη πολλαπλών θέσεων. Ο άσσος των Σέλτικς ήταν ο ορισμός του μαχητή που θυσιαζόταν στο βωμό της επικράτησης της ομάδας του. Δεν το έχουμε δει ωστόσο παρά μετρημένες φορές και αποσπασματικά.

Στην Ευρώπη, η τριάδα Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Τόνι Κούκοτς και Ζάρκο Πάσπαλιε έχει την τιμητική της. Ο άσσος από το Βίλνιους με τη απίστευτη δύναμη και την εξειδίκευση στο αριστερό του χέρι άνοιξε το δρόμο για τα υπερατλαντικά ταξίδια μιας πλειάδας άλλων Ευρωπαίων. Ο Κροάτης πρωταθλητής μας χάρισε αξιοζήλευτη ποικιλομορφία και πλουραλισμό στις κινήσεις του χωρίς καθόλου να απολέσει τον “αριστερό” του χαρακτήρα. Και ο Μαυροβούνιος αστέρας μας πρόσφερε τα μοναδικά γλιστρήματα και περιστροφές τις μπάλας στο καλάθι παρόλο που η εκτέλεσή του στο σουτ δεν ήταν και η ιδανική.


Ο κορυφαίος Έλληνας αριστερόχειρας που ξεχωρίσαμε είναι ο Ντέϊβιντ Στεργάκος από τους παλαίμαχους. Το αρχοντικό του στυλ στο σουτ κατά κύριο λόγο είναι αξιομνημόνευτο. Είναι κρίμα που δεν έπαιξε πρωτύτερα στην Εθνική ή που δεν συνδύασε τη αθλητική του νεότητα με τις εποχές της έκρηξης του αθλήματος στη χώρα. Από τους ξένους που πέρασαν από τα Ελληνικά γήπεδα, οι τρεις κορυφαίοι, που απέχουν παρασάγγας από τους υπόλοιπους είναι αναντίρρητα ο Ντέϊβιντ Ίνγκραμ, ο Γουόλτερ Μπέρι και ο Ζάρκο Πάσπαλιε. Έτσι απλά, χωρίς λόγια. Να σημειώσουμε μόνο ότι ο “Τρουθ” Μπέρι ήταν κορυφαίος αν και διέθετε ίσως τον πιο ξεπερασμένο και ανορθόδοξο παλμό εκτέλεσης που παρατηρήσαμε ποτέ.

Ας δούμε και κάποιες άλλες ιδιαιτερότητες που έχουν συναντηθεί:

1. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις παικτών που ενώ το σουτ τους ήταν κανονικό δεξί, ωστόσο η φυσική τους κίνηση-διείσδυση ήταν αριστερή. Τα προβλήματα που δημιουργούσαν στον αντίπαλο ήταν μεγάλα και δύσκολα αντιμετωπίζονταν. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι ο Φάνης ο Χριστοδούλου.

2. Άξιος προσοχής είναι και ο πιο τεχνικός έλληνας μπασκετμπολίστας κατά την άποψή μας, ο Κώστας ο Πετρόπουλος που είχε καταπληκτικά αριστερά σερβιρίσματα και λέη απ της μπάλας λόγω του απαράμιλλου χειρισμού του.

3. Δε λείπουν και άλλοι παίκτες που σούταραν κυρίως με το αριστερό από κοντά όπως ο Τόμας Τζόρνταν της ΑΕΚ ενώ οι κινήσεις τους ήταν με το δεξί.

4. Η πιο οφθαλμοφανής αλλαγή βρίσκεται στον Αργύρη τον Πεδουλάκη, που άλλαξε το σουτ του από δεξί σε αριστερό μία χρονιά όταν αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό.

5. Μία ιστορία από τα παλιά αποτελεί ο Βαρθολομαίος Κιτσούκαλης που, όπως είχε γραφτεί, έκανε όλες τις δουλειές του με το δεξί, και μόνο το σουτ το επιχειρούσε με το αριστερό.


Σαν συμπέρασμα μπορούμε να εξάγουμε το γεγονός ότι η έμφυτη αριστερή κίνηση είναι ένα μοναδικό προσόν, αλλά χρειάζεται και η σύνθεσή της και με άλλα γνωρίσματα απόδοσης όπως είναι και η “δεξιά” πλευρά τεχνικής, δηλαδή ο όχι μονόπλευρος ελιγμός. Επίσης υποστηρίζουμε ότι ένας τουλάχιστον αριστερόχειρας είναι πολύτιμος σε μία ομάδα. για όλους τους θετικούς παράγοντες που μιλήσαμε εδώ. Τέλος είναι βέβαιο ότι δεν έχει περάσει απαρατήρητος κανείς αριστερόχειρας παίκτης άρα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως ατραξιόν και είναι καλό να του δίνεται η απαραίτητη προσοχή.

Πριν κλείσουμε, ας φανταστούμε μερικές σπέσιαλ πεντάδες αριστερόχειρων παικτών. Τι πανδαισία θα είναι αυτή στα αλήθεια. Ο “αριστερός”, μπασκετικός, μη συμβατικός μας κόσμος είναι χωρίς αμφιβολία συναρπαστικός!


Ελλάδα:
Διαμαντίδης, Πελεκάνος, Ταπούτος, Κάππος, Στεργάκος.(Αγγέλου)
Είναι ένα κράμα ελπιδοφόρων, ταλαντούχων και βετεράνων υψηλού επιπέδου που θα μας έδινε μία σύνθεση ανεπανάληπτη. Μόνο που όλοι αυτοί δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν χρονικά.

Ξένοι Ελλάδας:
Τόμπσον, Ίνγκραμ, Χάρισον, Μπέρι, Πάσπαλιε (Μπέργουολντ)
Όλοι του ήταν μοναδικές μορφές, τόσο που δεν θα μπορούσε να χωρέσει ένας πραγματικός σέντερ, ενώ δεν είναι μέλη τόσοι άλλοι σπουδαίοι.

Ευρώπη:
Σολοθάμπαλ, Μαρτσουλιόνις, Ε. Μπενιό, Χάρνις, Κούκοτς (Κουντέλιν)
Ο καθένας από τους παραπάνω είναι μία ιστορία μόνος του. Οι σχολιασμοί είναι περιττοί και οι λέξεις ωχριούν στο να αποδώσουν ένα μόνο μέρος από την αξία τους.

NBA:
Κ. Άντερσον, Μάλιν, Όγκμον, Κάουενς, Ρόμπινσον (Πέρκινς)
Η ολ σταρ “αριστερή” πεντάδα των επαγγελματιών θα μπορούσε να βρισκόταν με άνεση στις κορυφαίες και χωρίς τέτοιους περιορισμούς χαρακτηριστικών των παικτών.
_

Οι αγαπημένοι “αριστεροί” του μπάσκετ - Μέρος Πρώτο

_
Νοέμβριος 2003 και η συνάντηση Ηρακλή - Περιστερίου αναμενόταν σαν από τις πιο αμφίρροπες της 5ης αγωνιστικής. Οι δύο ομάδες, ταλαντούχες και ελπιδοφόρες, μας υπόσχονταν ένα πλούσιο σε εικόνες και δράση απόγευμα. Το βλέμμα μας κεντρίζει σε δύο αριστερόχειρες παίκτες που είναι από τους καλύτερους των συλλόγων τους. Ο 23χρονος Δημήτρης Διαμαντίδης στο χειρισμό της μπάλας και ο 20χρονος Μιχάλης Πελεκάνος στα πλάγια και οι δυο τους έχουν διακριθεί για τη συνέπεια, την ποιότητα και τον ηγετικό τους ρόλο. Μα όμως και από το “ανάποδο” στυλ παιχνιδιού τους. Αριστερό σουτ, αριστερή διείσδυση, αριστερό μπάσιμο, όλα ζερβά. Σύμφωνοι, με τόση εξάσκηση και ταλέντο η δεξιά τους πλευρά είναι κι εκείνη πολύ καλή μα οι έμφυτες κινήσεις τους είναι από την ανάποδη. Οι νεαροί δύσκολα περιορίζονται και σε μία καλή τους βραδιά οι 20 πόντοι στο σκοράρισμα είναι μία άνετη πραγματοποίηση για αυτούς.


Κινήσεις με αστραπιαίες περιστροφές στον άξονά του, μακρινά πατήματα, τεχνική και ταχύτατη χιαστή βρίσκονται στη γκάμα του Καστοριανού άσσου. Διείσδυση σε δεύτερο χρόνο επίθεσης, μπασίματα από την εσωτερική με ανέβασμα πολύ ψηλά στο καλάθι και εκτέλεση με τόση χάρη από την περιφέρεια συναντάμε στο αστέρι από τις δυτικές συνοικίες. Η βραδιά βέβαια ανήκε στον Δημήτρη που ήταν σχεδόν μια ομάδα μόνος του ενώ ο Μιχάλης κινήθηκε σε χαμηλές πτήσεις παρασυρόμενος από συνολικά κακή απόδοση της ομάδας του. Παρακολουθήσαμε το παιχνίδι όχι τόσο με την αγωνία της έκβασής του αλλά προσδοκώντας σε υψηλούς δείκτες μπασκετικού σχεδιασμού και εκτέλεσης.

Δεν είναι τυχαίο πάντως που οι άνω πρωταγωνιστές είναι και αριστερόχειρες. Πρώτιστα στο σουτ και κατ’ επέκταση στην πληθώρα των κινήσεών τους, που είναι εγγενείς, μπορούν να αποδοθούν με τέτοιο τρόπο. Έχουν περάσει πολλές ντουζίνες “αριστερόστροφων” παικτών από το ελληνικό και παγκόσμιο μπάσκετ στις διαδρομές της ιστορίας του. Εκείνο που δεν μπορεί να αγνοηθεί σε καμία των περιπτώσεων είναι πως όλοι τους είχαν μια αξιοσημείωτη παρουσία στις ομάδες τους μέσω της χρησιμοποίησής τους σε κάποιο ρόλο. Δεν υπήρχε παίκτης που να μην έδινε μία νότα ιδιαίτερων δεξιοτήτων στο παρκέ. Ήταν αμυντικοί ειδικευμένοι σε δεύτερες συμμετοχές και αρμοδιότητες, σουτέρ από μακρινή ή μεσαία ακτίνα δράσης, πεπειραμένοι παίκτες ρακέτας με έφεση στις κινήσεις γύρω από το καλάθι, ριμπάουντερ και κόφτες, όλοι τους σημαντικοί. Αλλά και οι επικεφαλής ήταν εκεί, τα αστέρια και τα πρώτα βιολιά των ομάδων τους, οι πραγματικά ελκυστικοί παίκτες για το κοινό.


Μήπως εξαιτίας του περίεργου και μη συμβατικού τους στυλ μόνο να ήταν αναγνωρίσιμοι; Και επομένως για αυτό το λόγο να μας δημιουργείται μία ψευδαίσθηση μεγάλης απόδοσης; Δεν το νομίζουμε. Ασφαλώς το άξιζαν να είναι εκεί που έχουν καταταχθεί σήμερα. Άλλωστε, τα επιτεύγματά τους μαρτυρούν για αυτά.

Ποια είναι όμως τα βασικά σημεία που τους ξεχωρίζουν; Ποια, αντίστοιχα, εκτιμώνται σαν τα αρνητικά τους γνωρίσματα που είναι αδύνατο να εκλείπουν; Ποιοι είναι οι πιο σημαντικοί “αριστεροί” παίκτες, εκείνοι που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο μπάσκετ; Και πως θα φάνταζαν κάποιες αντίστοιχες πεντάδες; Ας τα δούμε λίγο πιο εκτεταμένα στη συνέχεια.

Ανάμεσα στα τεχνικά χαρακτηριστικά τους και πλεονεκτήματα εντοπίζουμε το στοιχείο της μεγαλύτερης έντασης των κινήσεων με το αριστερό, τόσο στην ντρίπλα, όσο και στη διείσδυση. Η ταχύτητα και η εκρηκτικότητά τους είναι εξαιρετική από την αριστερή πλευρά. Δεύτερον, λόγω της αντίστροφης συμμετρίας τους, περιορίζονται πάρα πολύ δύσκολα στην επίθεση. Πράγματι, είναι ελάχιστες οι φορές που έχουμε σημειώσει έναν αριστερόχειρα να δέχεται ένα κόψιμο λόγου χάρη. Και πάντα οι εν λόγω παίκτες εκτελούν με άνεση ακόμα και μπροστά σε ψηλότερους. Τέλος; η σύνθεση “αριστερών” και “δεξιών” ικανοτήτων τεχνικής είναι καταπληκτική στο σύγχρονο μπάσκετ και όταν συναντάται δίνει μεγάλο πλεονέκτημα. Επομένως αυτού του είδους οι αθλητές δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ατραξιόν μόνο και μόνο από το ειδικό στυλ τους.


Από την άλλη πλευρά μπορούν να καταγραφούν κάποια μειονεκτήματα σαν αποτέλεσμα της παρατήρησης του τρόπου παιχνιδιού τους και όχι σαν αυταπόδεικτα συστατικά. Αρχικά, διακρίνεται η πολύ φτωχή δεξιά κίνηση που έχουν συνήθως. Λέγεται μάλιστα, ότι για να μαρκάρεις έναν αριστερόχειρα απλά πρέπει να του περιορίσεις το αριστερό μέρος της κίνησής του και τα έχεις καταφέρει. Επίσης υφίσταται και μία προβλεψιμότητα λόγω του χαρακτηριστικού τρόπου παιχνιδιού τους που είναι ορατός και εύκολα αναγνώσιμος. Τέλος, πολλές φορές, τέτοιοι μπασκετμπολίστες έχουν ανορθόδοξο σουτ ίσως επειδή οι προπονητές διδάσκουν και με βάση τις εικόνες που έχουν για το δεξί σουτ ή κίνηση. Άρα κάποιες μη συμμορφώσεις με τη σωστή τεχνική δεν φαίνονται πάντα για να διορθώνονται.

Συνέχεια στο επόμενο
_
_