Η Εθνική των εφήβων της Ελλάδας κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε προχθές στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Μεγάλη επιτυχία να κατορθώσουμε να ηττηθούμε με μονοψήφια διαφορά από την υπερδύναμη των ΗΠΑ. Θα μου επιτρέψετε όμως να διατηρώ συγκρατημένη την αισιοδοξία μου και κυρίως να μην τρέφω ελπίδες πως θα μπορέσουμε κάποτε να βγάλουμε αστέρια του τύπου Ρούντι Φερνάντεζ, Ρούμπιο και Γκασόλ, Νοβίτσκι, Μπαρνιάνι ή Πάρκερ (μακριά ή λίστα να συνεχίσουμε). Οι άλλοι θα προχωρούν να βγάζουν αστέρια κι εμείς θα έχουμε σκληρές αμυντικές ομάδες, με ομαδικότητα, χωρίς ηγέτες – σταρ, δίχως φαντασία, όμως καλά προσηλωμένες στο ανασταλτικό παιχνίδι. Αν λοιπόν μας αρέσει αυτό και ξέρουμε τι να περιμένουμε, ας είμαστε ευχαριστημένοι. Δεν λέμε, σημαντικοί παίκτες θα υπάρχουν, κανείς τους όμως δεν θα είναι σταρ ή έστω θα συμβαίνει πολύ δύσκολα και πάντως δυσανάλογα με το βαθμό της ομαδικής μας επιτυχίας.

Ποιοι είναι οι βασικοί λόγοι αυτού του μεγέθους των επιτυχιών των εφήβων μας τα τελευταία 10-15 χρόνια (χωρίς συχνά να παραμένουμε στην κορυφή);
1. Πρώτα ο σωματότυπος των Ελλήνων και των Μεσογείων εφήβων τους κάνει πιο ανεπτυγμένους από τους αντίστοιχους βορειοευρωπαίους ή άλλους. Οι Μεσόγειοι έφηβοι ανδρώνονται πιο γρήγορα και γερνάνε πιο γρήγορα (δηλαδή δείχνουν μεγαλύτεροι από την ηλικία τους σε σχέση με τους άλλους). Αυτό έχει παρατηρηθεί και από διάφορους αναλυτές και μπορεί να φανεί αν κοιτάξουμε γύρω μας: Οι αντίστοιχοι Έλληνες φαντάζουν πιο μεγάλοι από ξένους συνομήλικους τους. Στον χώρο μας, ο Ρεντζιάς ας πούμε το 1995 ήταν ένας ανεπτυγμένος άνδρας ανάμεσα σε αντιπάλους παιδάκια. Μοιραία λοιπόν οι δικοί μας έχουν εδώ συγκριτικό πλεονέκτημα.
2. Στην παραγωγική διαδικασία της Ελλάδας, εστιάζουν πρώτα στα φυσικά προσόντα από την αρχή και ίσως δουλεύουν στη δύναμη από μικροί (μπορεί και με βάρη, δεν είμαι σίγουρος) και άλλα αθλητικά στοιχεία. Όλα αυτά σε βάρος της τεχνικής και της ατομικής ικανότητας και κατάρτισης. Έχουμε αντιστρέψει τα αυτονόητα. Λέμε ας πούμε ότι ο Σλούκας είναι 1,97 και το μέλλον του είναι στην θέση του πλέη μέϊκερ, αγνοώντας αν έχει το ταλέντο να παίξει εκεί. Πρώτα γεννιόμαστε με το ταλέντο πλέη μέϊκερ αγαπητοί και μετά αν έχουν και κάποιοι και προσόντα, έχει καλώς. Είμαι βέβαιος πως αν βρίσκονταν στο πρόγραμμα της ομοσπονδίας ο Γκάλης, ο Ναβάρο ή και ο Ρούμπιο, δεν θα ήταν οι ίδιοι αφού δεν είναι τα δίμετρα πλέη μέϊκερ με τα μακριά χέρια.
3. Η Ελληνική Ομοσπονδία θέλει και προσβλέπει στο άμεσο αγωνιστικό αποτέλεσμα για να περάσει την δική της προπαγάνδα. Για αυτό είμαι βέβαιος και το συνδυάζω με τις συνεχείς αναλήψεις διοργανώσεων στην Ελλάδα, με την ύπαρξη πάρα πολλών τουρνουά σε τόσες κατηγορίες. Σε τόσα πολλά τουρνουά, είναι πιθανότατο να έχουμε μία επιτυχία που θα προβάλλουμε αναλόγως. Χωρίς να υποβαθμίζω την τεράστια επιτυχία του φετινού παγκόσμιου, θα διευκρινίσω πως τα εφηβικά τουρνουά πρώτα χτίζουν παίκτες με τεχνική κατάρτιση, τα βασικά και το αγωνιστικό αποτέλεσμα και οι λεπτομερείς ομαδικές τακτικές μαθαίνονται και εμπεδώνονται αργότερα μαζί και με τη φυσική ωρίμανση των παικτών. Αν ήθελαν και άλλες ομοσπονδίες τόσο το αποτέλεσμα, θα έβαζαν τον Ρούμπιο στην ομάδα τους (Ισπανία) ή και μελλοντικούς σταρ του ΝΒΑ (ΗΠΑ).

4. Τα υπέρτερα φυσικά προσόντα των παικτών μας έχουν σαν αποτέλεσμα, προσωρινά και στα χρόνια της εφηβείας, να κυριαρχούν. Πολλές φορές αυτό δεν συνεχίζεται και στις κατηγορίες των ανδρών, μιας και τότε όλοι έχουν εξισορροπήσει το αθλητικό κομμάτι (έχουν όμως αναπτύξει νωρίτερα πιο καλά το σκέλος των βασικών του μπάσκετ και της τεχνικής). Σαν απλά παραδείγματα πάρτε τον Κάρτερ και τον Μάρμπουρι το 1995, οι οποίοι ενώ ηττήθηκαν από του δικούς μας τότε, τους άφησαν χιλιόμετρα πίσω μετά.
5. Σαν συνέχεια και σε σχέση με το τρίτο σημείο, οι υπόλοιπες ομοσπονδίες δεν βλέπουν τα τουρνουά σαν τρόπο για να πάρουν δόξα αλλά σαν ενδιάμεσους σταθμούς για να χτίσουν παίκτες, κυρίως, για το μέλλον. Τους ενδιαφέρει πρώτα και κύρια η διάπλαση παικτών κυρίως με τα ‘βασικά’ του μπάσκετ και τεχνική για το μέλλον τους σαν άντρες. Ενθαρρύνουν την ατομικότητα και πρωτοβουλία (πάντα στα πλαίσια μιας ομάδας). Και όπως βλέπουμε, τα καταφέρνουν μια χαρά μιας και οι αντίστοιχες πρόοδοι με τους δικούς μας σε σύγκριση με τα χρόνια της εφηβείας είναι πολύ διαφορετικές.

------------------
ΥΓ1: Σαν μπασκετικός φίλος (πρώτα αυτό και μετά όλες οι ομάδες ακόμα και η Εθνική) δεν είμαι περήφανος να βλέπω ομάδες που να μιλούν για άμυνα, παίκτες εργάτες και διαφημίζουν το παιχνίδι τους με αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρω αν αυτό έχει σημασία, αλλά έτσι χάνουμε κόσμο που πάει στο ποδόσφαιρο και άλλα αθλήματα που προσαρμόζουν τους κανονισμούς και φιλοσοφία τους στο επιθετικότερο και δημιουργικότερο.
ΥΓ2: Ευτυχώς που υπάρχει το φρέσκο αίμα από Αμερική μεριά με Κουφό και Καλάθη. Αυτούς δεν μπορείς να τους περιορίσεις να αναπτύξουν το ατομικό τους ταλέντο και την τεχνική τους, Κι όμως υπάρχει ελπίδα, αναμένουμε!
.
.