Το 'χρυσό' χάλκινο του Κατοβίτσε

_
Τώρα που καταλάγιασε ο θόρυβος, στέγνωσε η μελάνη και επιστρέψαμε στη βαρετή ποδοσφαιρική τηλεοπτική ρουτίνα - λίγες βδομάδες μόνο μέχρι να αρχίσουν τα φιλικά, το ΝΒΑ Europe live 2009, το ταξίδι του Ολυμπιακού στην Αμερική, ας δούμε πιο ψύχραιμα τη 'χρυσή' Εθνική τριτιά.


Ας μην κάνουμε όψιμη κριτική στον Κασλάουσκας, ούτε στην ομάδα και στους παίκτες, άλλωστε πολλοί θιασώτες του Λιθουανού στην αρχή, του καταλογίζουν σήμερα αρκετά. Περιληπτικά, ας δώσουμε κάποια σημαντικά σημεία από το τουρνουά της Πολωνίας:

1. Μετά από χρόνια, δόθηκε δημοσίως εύφημη μνεία σε ξεχωριστούς παίκτες (Σπανούλης και Σοφοκλής κατά σειρά αξίας σήμερα) αντί εκείνα τα στερεότυπα του ότι η ομάδα είναι πάνω από όλα και όλοι είναι το ίδιο καλοί ή έχουμε 10 διαφορετικούς ηγέτες και άλλα τέτοια ασόβαρα. Ευτυχώς βλέπουμε κάποια πρόοδο στον τρόπο σκέψης μας εδώ, στο ότι δηλαδή δεν είναι όλοι ίδιοι και η ομάδα έχει και άτομα με προσωπικότητα και αξία.

2. Η ομάδα προσπάθησε να παίξει και επίθεση μα δυστυχώς δεν τα κατάφερε μετά από τη δεύτερη φάση (από τον αγώνα με τη Γερμανία και μετά) γιατί βασικά δεν ευνοήθηκε από το στυλ των αντιπάλων της με τις σκληρές άμυνες και όχι γιατί προσκολλήθηκε σε αυτόν τον τρόπο ή άλλες επιφανειακές σκέψεις ότι η άμυνα είναι στο DNA μας. Άλλωστε, εκτός από τους Ισπανούς και τον ημιτελικό Σερβία – Σλοβενία πουθενά δεν είδαμε στοιχειωδώς ικανοποιητικά σκορ στην επίθεση.

3. Η Εθνική κέρδισε την Τουρκία και τη Σλοβενία γιατί λέει έπαιξε το μπάσκετ που μας ταιριάζει. Δηλαδή ταιριάζει στο ταλέντο των παικτών; Α πα πα. Όταν έχεις συνηθίσει να παίζεις χρόνια άμυνα και αργά είναι φυσικό να σου γίνει κομμάτι σου. Οι Έλληνες έχουν ρίξει κατοστάρα στους Αμερικανούς και καμιά ομάδα που δεν έχει ταλέντο και μπορεί να παίξει σούπερ επίθεση δεν θα το κατάφερνε. Ακόμα και τώρα όμως αν δεν είχαμε το σούπερ επιθετικό ταλέντο του Σπανούλη και άλλων προσωπικοτήτων, ότι άμυνα και να παίξεις, όσο αργά και να πας ..


4. Το τουρνουά με τους συνεχόμενους αγώνες είναι άδικο και δεν ευνοεί τις εκπλήξεις αφού δεν δίνει τη δυνατότητα σε ομάδες με λίγους ετοιμοπόλεμους να νικήσουν. Δεν δίνει τη ευκαιρία σε παίκτες ορχήστρες να μεγαλουργήσουν εύκολα λόγω των καθημερινών αγώνων και της κούρασης. Επομένως το ίδιο το σύστημα ήταν αντίπαλος. Και για το μπάσκετ. Ας τα ακούσουν αυτά οι μακρόβιοι επικεφαλής της Ευρώπης που κινούν τα νήματα.

5. Ο Λιθουανός κόουτς έχει μια διαίσθηση πως το ταλέντο του Έλληνα μπορεί και σε up temo και καλύτερη επίθεση. Γιατί σώνει και καλά δεν μπορούμε να παίξουμε έτσι και μπορούν μόνο οι Λιθουανοί και οι Ισπανοί; Τουλάχιστον να πλησιάσουμε σε ένα παρόμοιο τρόπο παιχνιδιού. Δεν έχουμε βγάλει μεγάλους επιθετικούς στο παρελθόν; Να δούμε κι αυτή τη δυνατότητα πριν την (κατα)κρίνουμε.

6. Παρατηρήθηκε ο Κασλάουσκας επειδή λέει έπαιξε με δύο συστήματα, ένα pick στον Σπανούλη και ένα isolation για παιχνίδι πλάτη με Σόφο. Υπερβολές. Ακόμα κι έτσι, ας συγκρίνουμε με τις προηγούμενες Εθνικές με τα πολύπλοκα συστήματα. Άσχημα τα πήγε η Εθνική που αναδείχθηκαν ο Σπανούλης (ήδη ήταν ψηλά μα τώρα ψηλότερα) και ο Σοφοκλής; Δηλαδή, για παράδειγμα, αφού ο δρόμος Αθήνα-Πάτρα είναι ευθεία πρέπει σώνει και καλά να πηγαίνουμε μέσω Λάρισας για να μην είναι υποτίθεται απλοϊκός;


7. Ήταν άθλος μέγιστος το χάλκινο μετάλλιο. Αν κάποιος ξανακοιτάξει τα ονόματα που είχαμε στον πάγκο και την εμπειρία τους σε μεγάλες διοργανώσεις θα ήταν υπερευτυχισμένος αν προχωράγαμε απλά και μόνο στη δεύτερη φάση ή στην οκτάδα. Και τώρα τρίτοι. Σπουδαία επιτυχία, τεράστια. Τα θετικά είναι τόσο πιο πολλά από τα αρνητικά που ούτε καν θα έπρεπε να μπούμε στον κόπο να αναφέρουμε τα τυχόν κακά.

Αυτά για την ομάδα μας και τον άθλο που πέτυχε, μπράβο στα παιδιά πρώτιστα και σε όλους τους άλλους μετά! Ο καθένας από τους φίλους, που όλοι ξέρουν από μπάσκετ, ας βγάλει τα συμπεράσματά του.


----------------
ΥΓ: Κάτι τελευταίο, άκουσα ότι τη διαφορά στην Ισπανία την έκανε η επιθετική άμυνα. Σύμφωνοι, έπαιξαν πολύ καλή άμυνα, την οποία όμως έπαιξαν και οι Σέρβοι και οι Τούρκοι και οι Γάλλοι και εμείς. Οι Ίβηρες ήταν όμως οι μόνοι που συνήθως έβαζαν την μπάλα στο καλάθι κι έφταναν τους 80-90 πόντους. Κι αυτό κυρίως του έστεψε χρυσούς.
_

Κασλάουσκας, παιδεία, νέα φιλοσοφία

_
Η νέα Εθνική αρέσει στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πολωνίας, το ακούμε από πολλούς φίλους του αθλήματος που είχαν γυρίσει την πλάτη στην πορτοκαλί θεά μετά το στείρο αμυντικό παιχνίδι που βλέπαμε χρόνια τώρα. Με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, είναι αλήθεια, όπως η κορυφαία νίκη με τους Αμερικανούς - αποτέλεσμα του επιθετικού ταλέντου και του ολοκληρωτικού μπάσκετ, που δεν ήταν κανόνας για εμάς, και όχι της άμυνας και της ανάσχεσης του παιχνιδιού του αντιπάλου. Και στο Βελιγράδι είδαμε πολύ καλό παιχνίδι από την Εθνική – αλλά περισσότερο ήταν η ορμή του πρωτάρη και η δίψα για νέες νίκες.

Το παιχνίδι της Εθνικής με το Γιαννάκη μας έβαλε σταθερά στην κορυφή, δεν το παραγνωρίζουμε και τον ευχαριστούμε, αλλά δυστυχώς με ένα σκληρό και αμυντικό παιχνίδι που προσωπικά δεν είμαι περήφανος. Επειδή ο Έλληνας έχει το ταλέντο να παίξει καλύτερα. Πιο επιθετικά, δημιουργικά, με δυνατότητες πρωτοβουλιών και καινοτομίας στο παιχνίδι. Με διεισδύσεις και ατομικές ενέργειες, που είχαν περίπου δαιμονοποιηθεί - όχι από τους πολλούς αλλά από γνωστούς αυλοκόλακες της γραμμής της ομοσπονδίας μέχρι και πέρσι, κάποιοι λίγοι βέβαια είναι ακόμα εκεί κολλημένοι.


Ο Κασλάουσκας σκοπεύει στο όμορφο μπάσκετ. Με ταχύτητα, transition και μπασίματα, μαζί και με την άμυνα που έρχεται να λειτουργήσει υποστηρικτικά σαν αφετηρία και όχι σαν το παν στο παιχνίδι. Αυτό είναι και το στυλ του ελληνικού μπάσκετ, μαζί με την ύπαρξη ενός περιφερειακού ηγέτη και ενός σέντερ κατά δεύτερο λόγο στην Εθνική - που είναι και ο καθρέφτης. Εδώ είμαστε: Σπανούλης, Σχορτσιανίτης και ακολουθούν οι υπόλοιποι.

Μας αρέσουν στην Εθνική πολλά ακόμα, σε σχέση με το παρελθόν, κυρίως:

1. Οι βαθμοί ελευθερίας στους περιφερειακούς να δημιουργήσουν με πιο πολλές ατομικές ενέργειες και όχι το στείρο πάσα – πάσα - πάσα του παρελθόντος.
2. Οι διεισδύσεις που μας είχαν λείψει τόσο και είναι το πιο θεαματικό κομμάτι του παιχνιδιού.
3. Η επιδίωξη συνεχώς του up tempo και του transition.
4. Η σωστή αμυντική προσήλωση αλλά με το σκεπτικό να σου πάρω την μπάλα επειδή ξέρω καλύτερο μπάσκετ και όχι γιατί θέλω να καταστρέψω το ρυθμό σου.
5. Η συνειδητοποίηση ότι πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες και σαν ομάδα αλλά και σαν άτομα - ηγέτες, κάτι που πήγαμε να ξεχάσουμε.(περίπου απαγορευόταν να μιλάμε για έναν παίκτη, θυμάστε;) Οι προπονητές, ας είναι παραδίπλα να τους βοηθούν να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και όχι να τους εγκλωβίζουν ή περιχαρακώνουν.



Προγνωστικά για το Ευρωμπάσκετ δεν θα κάνω όπως αρκετοί που χαζοχαρούμενα προεξοφλούν νίκες και προσπέρασαν την χθεσινή αναμέτρηση με τους Ρώσους, πηγαίνοντας κατευθείαν στους Γάλλους. Και οι άλλοι μπάσκετ παίζουνε, μην είμαστε τόσο εγωιστές. Άλλωστε, και όγδοοι να βγούμε, το wild card για την Τουρκία το έχουμε στο τσεπάκι. Η ομάδα αυτή έδωσε ένα στίγμα ανανέωσης και πιο όμορφου παιχνιδιού.

Και μας θύμισε ότι η πεμπτουσία του μπάσκετ είναι τα όμορφα καλάθια και η δημιουργικότητα και όχι μία καλή άμυνα, ένα ριμπάουντ ή μία κερδισμένη μπαλιά. Αν ήταν αυτά, τότε θα βλέπαμε το καλό τόπι “εμείς κι εμείς”. Κι όχι οι εκατομμύρια φίλοι που λατρεύουν την πορτοκαλιά. Που απολαμβάνουν μαζί με εμάς ένα συναρπαστικό Ευρωπαϊκό τουρνουά , γεμάτο μοναδικές συγκινήσεις.
_